သျဂႋဳဟ္ဘာသာဋီကာ စာ-၂၆ ေခါင္းစဥ္မာတိကာ။ ။ဤ"စိတၱ တာဝ စတုဗၺိဓံ၊ေပ၊ေလာကုတၱရေဥၥတိ" ဟူေသာစကားလည္းဘံုေလးပါးျဖင့္စိတ္ကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ခြဲျခားျပေသာ ဥေဒၵသ(ေခါင္းစဥ္မာတိက)စကားပင္ျဖစ္ေသး၏၊ဤေခါင္းစဥ္အတိုင္း ကာမာဝစရစိတ္(၅၄),ရူပစိတ္(၁၅)စသည္ျဖင့္အက်ယ္ျပလိမ့္ဦးမည္။ ©©©©©©©©©©©© ကာမာဝစရစိတ္အက်ယ္ ****************** တတၳ ကတမံ ကာမာဝစရံ အႏုသေႏၶ။ ။"ကာမာဝစရံ ရူပါဝစရံ အရူပါဝစရံ ေလာကုတၱရေဥၥတိ " ဟူေသာေခါင္းစဥ္မာတ္ကာအားေလ်ာ္စြာ ကာမာဝစရစိတ္ကိုေရွးဦးစြာခ်ဲ႕ျပလိုေသာေၾကာင့္"တတၱ ကတမံ ကာမာဝစရံ"ဟူေသာ ပါဌ္ကိုမိန္႔သည္။[တတၳခ်ီလ်က္,စကားတက္မူ,မွတ္ယူ ဝိတၱာရ။] ပါပႏွင့္ အေဟတုကေရွ႕ထား။ ။ကာမာဝစရစိတ္တြင္လည္း ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ အဗ်ာကတသံုးမ်ိဳးရွိသည္တြင္"ကုသလာဓမၼာ အကုသလာဓမၼာ အဗ်ာကတာဓမၼာ"ဟူေသာ ဓမၼသဂၤဏီပါဠိေတာ္ႏွင့္ညီစြာ ကုသိုလ္ကိုေရွးဦးစြာျပထိုက္ေသာ္လည္း ကုသိုလ္သည္ေသာဘနတရားျဖစ္၍ မဟဂၢဳတ္ေလာကုတၱရာေသာဘနမ်ားႏွင့္ေပါင္းစက္လ်က္"ေသာဘနစိတ္တစ္ခုယုတ္ေျခာက္ဆယ္" ဟု ေရတြက္၍လြယ္ကူေစျခင္းငွာ ကုသိုလ္ကိုေနာက္ထားလ်က္ ပါပႏွင့္ အေဟတုကို ေရွးဦးစြာျပသည္။ ံ ေလာဘမူကိုေရွ႕ထား။ ။ပါပႏွင့္အေဟတုကတြင္လည္း အေဟတုကသည္ အဗ်ာကတျဖစ္၍ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္တို႔၏ေနာက္လိုက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း,ဟိတ္ႏွင့္လံုးဝမယွဥ္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္းပါပမည္ေသာ အကုသိုလ္ကိုေရွးဦးစြာျပသည္၊ပါပစိတ္တြင္လည္းပဋိသေႏၶေနသူတိုင္း၏တစ္ဘဝဝယ္ ဘဝနိကႏၲိက(ဘဝကိုႏွစ္သက္ေသာ)ေလာဘေဇာကေရွးဦးစြာျဖစ္ျခင္း,အဝိဇၨာ,တဏွာဟူေသာ ေမာဟ ေလာဘႏွင့္ယွဥ္ရသျဖင့္ ဝဋၬမူလ(ဝဋ္ဘဝ၏အေျချမစ္)ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ေလာဘမူစိတ္ကိုေရွးဦးစြာျပသည္၊ထို့ေနာက္ ဟိတ္ႏွစ္ပါးခ်င္းအယွဥ္တူ၍ ေဒါသမူစိတ္ကိုလည္းေကာင္း ဟိတ္တသ္ပါးႏွင့္သာ ယွဥ္ေသာေၾကာင့္ ေမာဟမူစိတ္ကိုလည္းေကာင္း ေရွ႕ေနာက္ဆက္၍ျပသည္။

သျဂႋဳဟ္ဘာသာဋီကာ စာ-၂၆ ေခါင္းစဥ္မာတိကာ။ ။ဤ"စိတၱ တာဝ စတုဗၺိဓံ၊ေပ၊ေလာကုတၱရေဥၥတိ" ဟူေသာစကားလည္းဘံုေလးပါးျဖင့္စိတ္ကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ခြဲျခားျပေသာ ဥေဒၵသ(ေခါင္းစဥ္မာတိက)စကားပင္ျဖစ္ေသး၏၊ဤေခါင္းစဥ္အတိုင္း ကာမာဝစရစိတ္(၅၄),ရူပစိတ္(၁၅)စသည္ျဖင့္အက်ယ္ျပလိမ့္ဦးမည္။ ©©©©©©©©©©©© ကာမာဝစရစိတ္အက်ယ္ ****************** တတၳ ကတမံ ကာမာဝစရံ အႏုသေႏၶ။ ။"ကာမာဝစရံ ရူပါဝစရံ အရူပါဝစရံ ေလာကုတၱရေဥၥတိ " ဟူေသာေခါင္းစဥ္မာတ္ကာအားေလ်ာ္စြာ ကာမာဝစရစိတ္ကိုေရွးဦးစြာခ်ဲ႕ျပလိုေသာေၾကာင့္"တတၱ ကတမံ ကာမာဝစရံ"ဟူေသာ ပါဌ္ကိုမိန္႔သည္။[တတၳခ်ီလ်က္,စကားတက္မူ,မွတ္ယူ ဝိတၱာရ။] ပါပႏွင့္ အေဟတုကေရွ႕ထား။ ။ကာမာဝစရစိတ္တြင္လည္း ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ အဗ်ာကတသံုးမ်ိဳးရွိသည္တြင္"ကုသလာဓမၼာ အကုသလာဓမၼာ အဗ်ာကတာဓမၼာ"ဟူေသာ ဓမၼသဂၤဏီပါဠိေတာ္ႏွင့္ညီစြာ ကုသိုလ္ကိုေရွးဦးစြာျပထိုက္ေသာ္လည္း ကုသိုလ္သည္ေသာဘနတရားျဖစ္၍ မဟဂၢဳတ္ေလာကုတၱရာေသာဘနမ်ားႏွင့္ေပါင္းစက္လ်က္"ေသာဘနစိတ္တစ္ခုယုတ္ေျခာက္ဆယ္" ဟု ေရတြက္၍လြယ္ကူေစျခင္းငွာ ကုသိုလ္ကိုေနာက္ထားလ်က္ ပါပႏွင့္ အေဟတုကို ေရွးဦးစြာျပသည္။ ံ ေလာဘမူကိုေရွ႕ထား။ ။ပါပႏွင့္အေဟတုကတြင္လည္း အေဟတုကသည္ အဗ်ာကတျဖစ္၍ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္တို႔၏ေနာက္လိုက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း,ဟိတ္ႏွင့္လံုးဝမယွဥ္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္းပါပမည္ေသာ အကုသိုလ္ကိုေရွးဦးစြာျပသည္၊ပါပစိတ္တြင္လည္းပဋိသေႏၶေနသူတိုင္း၏တစ္ဘဝဝယ္ ဘဝနိကႏၲိက(ဘဝကိုႏွစ္သက္ေသာ)ေလာဘေဇာကေရွးဦးစြာျဖစ္ျခင္း,အဝိဇၨာ,တဏွာဟူေသာ ေမာဟ ေလာဘႏွင့္ယွဥ္ရသျဖင့္ ဝဋၬမူလ(ဝဋ္ဘဝ၏အေျချမစ္)ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ေလာဘမူစိတ္ကိုေရွးဦးစြာျပသည္၊ထို့ေနာက္ ဟိတ္ႏွစ္ပါးခ်င္းအယွဥ္တူ၍ ေဒါသမူစိတ္ကိုလည္းေကာင္း ဟိတ္တသ္ပါးႏွင့္သာ ယွဥ္ေသာေၾကာင့္ ေမာဟမူစိတ္ကိုလည္းေကာင္း ေေရွ႕ေနာက္ဆက္၍ျပသည္။

စိတ္ေလးပါးေခါင္းစဥ္အဖြင့္ စာ-၂၅ [စရတိ၌ စရဓာတ္သည္ လွည့္လည္ျခင္းအနက္သာမက,ျဖစ္ျခင္းဟူေသာ ပဝတၱနအနက္ကိုလည္းေဟာ၏။] ေလာကုတၱရ။ ။လုဇၨတိ ပလုဇၨတိ ေလာေကာ၊လုဇၨတိ ပလုဇၨတိ_ပ်က္စီးတက္၏၊ဣတိ_ေၾကာင့္၊ေလာကမည္၏၊သတၱ,သခၤါရ,ၾသကာသဟူေသာေလာကသံုးမ်ိဳးတြင္ သခၤါရေလာကတည္း၊သဃၤါရေလာကဟူသည္လည္း"ဥပါဒါနကၡႏၶာ"ဟုေခၚရေသာေလာကီရုပ္နာမ္တရားမ်ားတည္း၊ဥတၱရီတိ ဥတၱရံ၊ဥတၱရတိ_လြန္ေျမာက္ဆဲ၊ဣတိ_ေၾကာင့္၊ဥတၱရံ_ဥတၱရမည္၏၊ဤအလို လြန္ေျမာက္ဆဲမဂ္တရားရ၏၊(တစ္နည္း)ဥတၱိဏၰံ_လြန္ေျမာက္ျပီး၊ဣတိ_ေၾကာင့္၊ဥတၱရံ_ဥတၱရမည္၏၊ဤအလို လြန္ေျမာက္ျပီးေသာဖိုလ္တရားရ၏၊ေလာကေတာ_ဥပါဒါနကၡႏၶာဟူေသာ သခၤါရေလာကမွ၊ဥတၱရံ_လြန္ေျမာက္ဆဲ လြန္ေျမာက္ျပီးစိတ္တည္း၊ေလာကုတၱရံ_ေလာကမွလြန္ေျမာက္ဆဲ လြန္ေျမာက္ျပီးစိတ္။ မွတ္ခ်က္။ ။လုဇၨတိ ပလုဇၨတိကို "ျဖစ္တက္ ပ်က္တက္၏" ဟုလည္းေကာင္း,ခဏဘင္အားျဖင့္ပ်က္တက္,စုတိဘင္အားျဖင့္ပ်က္တက္၏ဟုလည္းေကာင္းအနက္ဆိုၾကေသး၏၊ထိုအနက္မ်ားကို"ပလုဇၨနတာယာတိ ဗ်ာဓိအာဒိပကာေရဟိ ဘိဇၨနေတာ" ဟူေသာ မဂၢါ မဂၢဥာဏဒႆနဝိသုဒၶိမဂ္ မဟာဋီကာျဖင့္ ဆင္ျခင္ပါ။ တစ္နည္း။ ။ေလာကအရ သတၱဝါအေပါင္းဟူေသာ သတၱေလာက,သတၱဝါတို႔ေနရာဘံုဌာနဟူေသာၾသကာသေလာက,ရုပ္နာမ္သခၤါရဟူေသာ သခၤါရေလာက ဤသံုးပါးလံုးကိုယူပါ၊ေသာတာပတၱိမဂ္သည္ ပုထုဇဥ္အေပ့င္းဟူေသာသတၱေလာက,အပါယ္ေလးဘံုဟူေသာ ၾသကာသမွလြတ္ေျမာက္၏၊သကဒါဂါမိမဂ္သည္ ေသာတာပန္ပုဂၢိဳလ္အေပါင္းဟူေသာသတၱေလာက,ကာမဘံုတစ္စိတ္ဟူေသာ ၾသကာသေလာကမွလြတ္ေျမာက္၏၊ စိတ္ေလးပါးေခါင္းစဥ္အဖြင့္ စာ-၂၅ [စရတိ၌ စရဓာတ္သည္ လွည့္လည္ျခင္းအနက္သာမက,ျဖစ္ျခင္းဟူေသာ ပဝတၱနအနက္ကိုလည္းေဟာ၏။] ေလာကုတၱရ။ ။လုဇၨတိ ပလုဇၨတိ ေလာေကာ၊လုဇၨတိ ပလုဇၨတိ_ပ်က္စီးတက္၏၊ဣတိ_ေၾကာင့္၊ေလာကမည္၏၊သတၱ,သခၤါရ,ၾသကာသဟူေသာေလာကသံုးမ်ိဳးတြင္ သခၤါရေလာကတည္း၊သဃၤါရေလာကဟူသည္လည္း"ဥပါဒါနကၡႏၶာ"ဟုေခၚရေသာေလာကီရုပ္နာမ္တရားမ်ားတည္း၊ဥတၱရီတိ ဥတၱရံ၊ဥတၱရတိ_လြန္ေျမာက္ဆဲ၊ဣတိ_ေၾကာင့္၊ဥတၱရံ_ဥတၱရမည္၏၊ဤအလို လြန္ေျမာက္ဆဲမဂ္တရားရ၏၊(တစ္နည္း)ဥတၱိဏၰံ_လြန္ေျမာက္ျပီး၊ဣတိ_ေၾကာင့္၊ဥတၱရံ_ဥတၱရမည္၏၊ဤအလို လြန္ေျမာက္ျပီးေသာဖိုလ္တရားရ၏၊ေလာကေတာ_ဥပါဒါနကၡႏၶာဟူေသာ သခၤါရေလာကမွ၊ဥတၱရံ_လြန္ေျမာက္ဆဲ လြန္ေျမာက္ျပီးစိတ္တည္း၊ေလာကုတၱရံ_ေလာကမွလြန္ေျမာက္ဆဲ လြန္ေျမာက္ျပီးစိတ္။ မွတ္ခ်က္။ ။လုဇၨတိ ပလုဇၨတိကို "ျဖစ္တက္ ပ်က္တက္၏" ဟုလည္းေကာင္း,ခဏဘင္အားျဖင့္ပ်က္တက္,စုတိဘင္အားျဖင့္ပ်က္တက္၏ဟုလည္းေကာင္းအနက္ဆိုၾကေသး၏၊ထိုအနက္မ်ားကို"ပလုဇၨနတာယာတိ ဗ်ာဓိအာဒိပကာေရဟိ ဘိဇၨနေတာ" ဟူေသာ မဂၢါ မဂၢဥာဏဒႆနဝိသုဒၶိမဂ္ မဟာဋီကာျဖင့္ ဆင္ျခင္ပါ။ တစ္နည္း။ ။ေလာကအရ သတၱဝါအေပါင္းဟူေသာ သတၱေလာက,သတၱဝါတို႔ေနရာဘံုဌာနဟူေသာၾသကာသေလာက,ရုပ္နာမ္သခၤါရဟူေသာ သခၤါရေလာက ဤသံုးပါးလံုးကိုယူပါ၊ေသာတာပတၱိမဂ္သည္ ပုထုဇဥ္အေပ့င္းဟူေသာသတၱေလာက,အပါယ္ေလးဘံုဟူေသာ ၾသကာသမွလြတ္ေျမာက္၏၊သကဒါဂါမိမဂ္သည္ ေသာတာပန္ပုဂၢိဳလ္အေပါင္းဟူေသာသတၱေလာက,ကာမဘံုတစ္စိတ္ဟူေသာ ၾသကာသေလာကမွလြတ္ေျမာက္၏၊ [ကာမသုဂတိဘံု၌အထပ္ထပ္မျဖစ္ရ,တစ္ၾကိမ္မွ်သာျဖစ္ရေတာ့သျဖင့္"ကာမဘံုတစ္စိတ္မွလြတ္သည္"ဟုဆိုသည္၊]အနာဂါမ္မိမဂ္သည္ သကဒါဂမ္ပုဂၢိဳလ္အေပါင္းဟူေသာ သတၱေလာက,ကာမဘံုဟူေသာၾသကာသမွလြတ္ေျမာက္၏၊["အနာဂႏၲာ ဣတၱတၱံ"အရ ကာမဘံု၌ ပဋိသေႏၶမေနရေတာ့သျဖင့္ကာမေလာကမွလြတ္သည္ဟုဆိုသည္]အရဟတၱမဂ္သည္ အနာဂါမ္ပုဂၢိဳလ္အေပါင္းဟူေသာ သတၱေလာက,ရူပ_အရူပဘံုဟူေသာၾသကာသမွ လြတ္ေျမာက္၏၊သတၱ ၾသကာသေလာကတို႔မွ လြတ္ေျမာက္လွ်င္ ဆိုင္ရာရုပ္နာမ္သခၤါရဟူေသာ သခၤါရေလာကမွလည္းလြတ္ေျမာက္ေတာ့၏၊မဂ္တရားကလြတ္ေျမာက္လွ်င္ ဖိုလ္တရားလည္း လြတ္ေျမာက္ေတာ့သည္။

စိတ္ပိုင္းဘာသာဋီကာ ****************** စာ_၂၄ * တတၳ စိတၱံ တာဝ စတုဗၺိဓံ ေဟာတိ ကာမာဝစရံ ရူပါဝစရံ အရူပါဝစရံ ေလာကုတၱရေဥၥတိ။* "စိတၱံ ေစတသိကံ ရူပံ နိဗၺာနမိတိ သဗၺထာ"ဟူေသာ ဥေဒၵသစကားဝယ္ စိတၱံဟူေသာ ဥေဒၵသ၏ နိေဒၵသကို ျပေတာ္မူလိုေသာေၾကာင့္"တတၳ စိတၱံ တာဝ"စသည္ကိုမိန္႔သည္၊ဤနိေဒၵသနယ္ကားစိတ္ပိုင္းတစ္ပိုင္းလံုး"ဣတိ အဘိဓမၼတၳ သဂၤေဟ စိတၱသဂၤဟဝိဘာေဂါ နာမ" ဟူေသာ နိဂံုး၏ေရွ႕က"ဧကဝီသသတံဗုဓာ" တိုင္ေအာင္တည္း၊ထို႔ေၾကာင့္"စိတၱံသည္ ဥေဒၵသ,တတၳ စိတၱံမွစ၍စိတ္ပိုင္း တစ္ပိုင္းလံုးကား နိေဒၵသ"ဟု မွတ္ပါ။ ကာမာဝစရ။ ။ကာေမ အဝစရတီတိ ကာမာဝစရံ၊ယံ_အၾကင္စိတ္သည္၊ကာေမ_ကာမဘံု၌၊အဝစရတိ_မ်ားေသာအားျဖင့္ျဖစ္တက္၏၊ဣတိ_ေၾကာင့္၊တံ_ထိုစိတ္သည္၊ကာမာဝစရံ_ကာမာဝစရမည္၏၊"မ်ားေသာအားျဖင့္" ဟူသည္ကား ကာမာဝစရစိတ္ဟူေသာ သေဘာသည္ တစ္မ်ိဳးသာရွိ၏၊ထိုစိတ္သညိေလာဘမူ ပဌမအသခၤါရိကနာမည္,စကၡဳဝိညာဥ္နာမည္စသည္ျဖင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးနာမည္ခံလ်က္ ကာမဘံု၌အျဖစ္မ်ား၏၊ရူပဘံု၌ ဃာနဝိညာဥ္ စေသာနာမည္ျဖင့္ တခ်ိဳ႕မျဖစ္နိုင္၊ အရူပဘံု၌ကား စကၡဳဝိညာဥ္စေသာနာမည္ျဖင့္လည္းမျဖစ္ႏိုင္၊ ဤသို႔ ကာမဘံု၌အျဖစ္မ်ားေသာေၾကာင့္ တဗၺာဟုလႅနည္းအားျဖင့္"ကာမာဝစရစိတ္" ဟု ေခၚရသည္_ဟူလို၊ဤကာမာဝစရပုဒ္၌ အ႒ကထာ ဋီကာတို႔ၾကံလံုးေတြမ်ားစြာရွိေသး၏၊က်ယ္ဝန္းလွေသာေၾကာင့္လ်စ္လ်ဴရႈရေတာ့သည္၊ေနာက္၌လည္း သဒၵါနည္းဟူသမွ်ကို ခ်ံဳးႏိုင္သမွ် ခ်ံဳးျပပါအံ႔။ ံ ရူပါဝစရ,အရူပါဝစရ။ ။ရူပႆ ဘေဝါ ရူပံ၊ရူပႆ_ရုပ္၏၊ဘေဝါ_ျဖစ္ရာဘံုတည္း၊ရူပံ _ရုပ္၏ျဖစ္ရာဘံု၊"နာမ္ခ်ည္းမကရုပ္တရားပါျဖစ္ရာဘံု"ဟူလို၊ရူပဘဝဟုဆိုလိုလ်က္ ဘဝဟူေသာ ေနာက္ပုဒ္ကိုေခ်၍ "ရူပ"ဟုဆိုထားသည္၊ရူေပ_ ရူပဘံု၌၊အဝစရတိ_မ်ားေသာအားျဖင့္ျဖစ္တက္၏၊ဣတိ_ေၾကာင့္၊ရူပဝစရံ _ရူပဝစရစိတ္မည္၏၊ရူပကုသိုလ္ၾကိယာမ်ားသည္ ရူပဘံု၌သာမက ကာမဘံု၌လည္းျဖစ္ေသး၏၊သို႔ေသာ္ ရူပဝိပါတ္ကားရူပဘံု၌သာျဖစ္သည္၊ရုပ္မရွိေသာ(နာမ္တရားသာရွိေသာ)ဘံုဘဝကို"အရူပ"ဟုေခၚ၏၏၊အရူေပ_ အရူပဘံု၌၊အဝစရတိ_မ်ားေသာအားျဖင့္ျဖစ္တက္၏၊ဣတိ_ေၾကာင့္၊အရူပါဝစရံ_အရူပဝစရစိတ္မည္၏၊အရူပဝိပါတ္သည္ အရူပဘံု၌သာျဖစ္၏။

ဥေဒၵသဂါထာအဖြင့္ စာ_၂၃ ခ်ဲ႕ဦးအံ့_ေလာကုတၱရစိတ္ကို တဏွာက အာရံုမျပဳႏိုင္�ပါေသာ္လည္း ထိုစိတ္၏တည္ရာ မဂၢ႒ ဖလ႒ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကိုကား တဏွာက အာရံုျပဳလ်က္ရိွေသး၏၊ ဥပၸလဝဏ္ ရဟႏၱာေထရီမ၌ နဒၵလုလင္ဖ်က္ဆီးပံုကိုေထာက္ပါ၊ ဤသို႔တည္ရာပုဂဂိုလ္က တဏွာစက္ကြင္းမွ မလြတ္ကင္းေသာေၾကာင့္ "တစ္ႏြယ္ငင္ တစ္စင္ပါ"ဆိုသလို ေလာကုတၱရစိတ္ကိုလည္း တဏွာစက္ကြင္းမွ ႐ွင္း႐ွင္းႀကီးလြတ္ေျမာက္ၿပီဟုမဆိုသာ၊ သို႔အတြက္� ေလာကုတၱရစိတ္ ေစတသိက္မ်ား၌ နိဗၺာနအမည္မရထိုက္။ သႏၱတိလကၡဏမစၥဳတ_ရသံ နိဗၺာနအမတံ၊ အနိမိတၱဥပ႒ာနံ,ပဒ႒ာနံ န လဗ ၻတိ။ နိဗၺနအမတံ_နိဗၺာန္ဟူေသာ အၿမိဳက္တရားေတာ္သည္၊ သႏၲိလကၡဏံ_ရုပ္နာမ္ခပ္သိမ္း,ခ်ဳပ္ျငိမ္းေအးျမျခင္းလကၡဏာရွိ၏၊အစၥဳတရသံ_ပင္ကိုယ္သေဘာမွမေရြ႕ေလ်ာျခင္း သမၸတၱိရသရွိ၏၊အနိမိတၱဥပ႒ာနံ_အထည္ပံုဟန္ သဏၭာန္နိမိတ္,အရိပ္အသြင္မရွိဟု ေယာဂီတို႔ဥာဏ္အားထင္လာတက္၏၊ပဒ႒ာနံ_နီးကပ္ေသာအေၾကာင္းကို၊န လဗၻတိ_မရအပ္။ သႏၲိလကၡဏာ။ ။သုခသည္ သႏၲိသုခ ေဝဒယိတသုခဟု ႏွစ္မ်ိဳးရွိ၏၊သႏၲိသုခသည္ ေဝဒယိတသုခကဲ႔သို႔ ခံစားရေသာ သုခမဟုတ္၊တစ္စံုတစ္ခုကုိမွ် မခံစားရဘဲလ်က္ျငိမ္သက္ေအးျမေသာ သုခေပတည္း၊သႏၲိသုခသေဘာကို ဥပသမာႏုႆတိ၌ ရႈပါ။[အစၥဳတရသကားထင္ရွားျပီ။] ပစၥဳပ႒ာန္,ပဒ႒ာန္။ ။စိတ္ ေစတသိက္မ်ားပင္ ပံုသဏၭာန္မထင္ရကား ထို႔ထက္သိမ္ေမြ႕ေသာ နိဗၺာန္ဝယ္ အဘယ္မွာပံုသဏၭာန္ရွိေတာ့အံ႔နည္း၊ထို႔ေၾကာင့္ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္တို႔ဥာဏ္တြင္ ပံုသဏၭာန္ဟူေသာ အရိပ္နိမိတ္ အသြင္အျပင္ မရွိေသာတရားဟု ထင္လာ၏၊နိဗၺာန္မွာနီးကပ္ေသာ ပဒ႒ာန္အေၾကာင္းမရွိ,နိဗၺာန္ေၾကာင့္သာကိေလသာတို႔သည္လည္းေကာင္း, ရုပ္နာမ္တို႔သည္လည္းေကာင္း ေအးျငိမ္းၾကရသည္၊[နိဗၺာန္ရဖို႔ရနိ ေဝးေသာအေၾကာင္းမ်ားကား ပါရမီကုသိုလ္,ဝိပႆနာကုသိုလ္,မဂ္ဖိုလ္အားျဖင့္ အမ်ားပင္ရွိႏိုင္ပါသည္။] နိဗၺာနမိတိ သဗၺထာ။ ။ထို၌ သဗၺထာပုဒ္ကို စတုဓာ၌ အဘိႏၷဝိေသသနအျဖစ္ျဖင့္ စပ္၊အလံုးစံုအျပား(အစြမ္းကုန္အျပား)အားျဖင့္"ပရမတၳတရားေလးပါးျပားသည္"ဟူလို၊အခ်ိဳ႕ကား သဗၺထာကို ဝုတၱာ၌ စပ္လိုၾက၏၊စဥ္းစားၾကပါ၊ဤ"တတၱ ဝုတၱာဘိဓမၼတၳာ" ဟူေသာ ဂါထာသည္ ပရမတၳတရားေလးပါးကိုအက်ဥ္းခ်ဳပ္ေသာေၾကာင့္ ဥေဒၵသဂါထာမည္၏၊စိတ္ ေစတသိက္ ရုပ္ နိဗၺာန္ဟု ေခါင္းစဥ္မာတိကာကိုျပေသာေၾကာင့္"မာတိကာဂါထာ"ဟုလည္းေခၚႏိုင္ပါသည္။ ့

သျဂႋဳဟ္ဘာသာဋီကာ စာ_၂၂ "ေဖာက္ျပန္"ဟု ေလာက၌ဆို႐ိုးမရိွ၊"႐ုပၸတီတိ ကုပၸတိ ဃဋီၬယတိ ပီဠီယတိ ဘိဇၨတိ"ဟု ဖြင့္ျပေသာခႏၶာဝိဘင္းအ႒ကထာ စသည္၌လည္း ႐ုပၸတိအရ ဆုတ္ယုတ္ပ်က္ျပားမႈကိုသာဖြင့္ျပသည္၊"သီေတနပိ ႐ုပၸတိ ဥေဏွနပိ ဇိဃစၦာယပိ ႐ုပၸတိ"စသည္ျဖင့္ ပါဠိေတာ္မ်ား၌လည္း ဆုတ္ယုတ္ပ်က္ျပားဖို႔ရာမေကာင္းေသာ သီတ ဥဏွ ဇိဃစၦ စေသာအေၾကာင္းမ်ားကိုသာျပေတာ္မူ၏၊ထို႔ေၾကာင့္ ထိုဆရာတို႔၏ အယူအားလံုးပင္စည္းထံုးမက်ေခ်၊[႐ုပၸတီတိ_ဟူသည္ကား၊ကုပၸတိ_ပ်က္စီးတက္၏၊ဃဋီယတိ_ထိုခိုက္အပ္၏၊ပီဠီယတိ_ႏွိပ္စက္အပ္၏၊ဘိဇၨတိ_ကြဲပ်က္တက္၏၊ဝါ_ခြဲဖ်က္အပ္၏။] ႐ူပဘံုက႐ုပ္။ ။႐ူပဘံု၌ အေအး အပူစေသာ ဆန္႔က်င္ဘက္အေၾကာင္းမ႐ွိ,ဥတုညီမွ်၍ အားလံုးသပၸါယျဖစ္ရကား ႐ူပဘံု၌ ပထဝီ အာေပါစေသာ႐ုပ္ကလာပ္တို႔မွာေဖာက္ျပန္ဖြယ္မ႐ွိ၊ ထိုသို႔ ေဖာက္ျပန္ျခင္းမ႐ွိလွ်င္"႐ုပၸတိ"အရ ႐ူပမမည္ထိုက္ဟု အခ်ိဳ႕ကစကားကပ္ၾက၏၊ ေခ်ပရန္ကား"ေဖာက္ျပန္တက္"ဟူရာ၌ "တကယ့္ကိုေဖာက္ျပန္ရမည္"ဟု ျပလိုရင္းမဟုတ္,ဆန္႔က်င္ဘက္ႏွင့္မေတြ႕ေသး၍ မေဖာက္ျပန္ေသးေသာ္လည္း ဆန္႔က်င္ဘက္ႏွငိ့ေတြ႕က မုခ်ေဖာက္ျပန္မည္ျဖစ္လွ်င္"ေဖာက္ျပန္တက္"ပင္တည္း၊႐ူပဘံု၌ ႐ုပ္တို႔လည္း ဆန္႔က်င္ဘက္အေၾကာင္းႏွင့္ ေပါင္းမကေဖာက္ျပန္ၾကမည္သာ၊ေဖာက္ျပန္ျခင္းသေဘာကိုမလြန္ဆန္ႏိုင္၊ထို႔ေၾကာင့္ "႐ုပၸတိ"ဟူေသာ ဝစနတ္အရ ႐ူပဘံုက႐ုပ္မ်ားလည္း ႐ူပအမည္ ရၾကသည္သာဟုမွတ္ပါ။ နိဗၺာနံ၏ ဝစနတၳ။ ။ဝါ နေတာ နိကၡႏ ၱႏိ ၱ နိဗၺာနံ၊ ဝါနေတာ_တဏွာမွ နိကၡႏံ ၱ_ထြက္ေျမာက္ေသာတရားတည္း၊နိဗၺာနံ_တဏွာမွထြက္ေျမာက္ေသာတရား၊ေလာကီတရားကဲ့သို႔ တဏွာ၏အာရံုျပဳကိုမခံရေတာ့ဘဲ တဏွာ၏စက္ကြင္းမွ လြတ္ကင္းမႈကို"တဏွာမွထြက္ေျမာက္"ဟု ဆိုသည္။ ["နိ+ဝါန"ပုဒ္မွ ဝကိုေဒြေဘာ္ျပဳ,ဝႏွစ္လံုးကို ဗႏွစ္လံုးျပဳ၍ နိဗၺာန ဟု ျဖစ္၏၊သကၠတ၌ နိရ္ဝါဏဟု ရိွေသာေၾကာင့္"နိဗၺာဏ"ဟုလည္း ေရးၾက၏။] ေလာကုတၱရစိတ္ကို နိဗၺာန မဆိုရ။ ။တဏွာ၏ အာရံုအျပဳကိုမခံရေသာေၾကာင့္"နိဗၺာန"ဟုဆိုလွ်င္ ေလာကုတၱရာစိတ္ ေစတသိက္မ်ားလည္း တဏွာ၏အာရံုျပဳကိုမခံရေသာေၾကာင့္"နိဗၺာန"မည္သင့္သည္ မဟုတ္ေလာဟုေမး၊ အေျဖကား_နိဗၺာနသဒၵါသည္ တဏွာ၏စက္ကြင္းမွ႐ွင္း႐ွင္းႀကီးလြတ္ေျမာက္ၿပီးေသာ အသခၤတဓာတ္၌ထင္႐ွားသည့္ အထင္႐ုဠီသဒၵါ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေလာကုတၱရစိတ္ ေစတသိက္မ်ားကို နိဗၺာနဟု မဆိုရ။

ဥေဒၵသဂါထာအဖြင့္ စာ_၂၁ မူလပင္ကိုယ္သေဘာ၏ မေဖာက္ျပန္ျခင္းတည္း၊ ႐ုပၸနဟူသည္ကား သႏၱတိပညတ္၏ ေဖာက္ျပနျခင္းတည္း၊ထို႔ေၾကာင့္ မဆန္႔က်င္ပါ။ ခ်ဲ႕ဦးအံ့_႐ုပ္ကလာပ္ေတြ ဆက္၍ဆက္၍ျဖစ္ေနမႈကို သႏၱတိ(အစဥ္အဆက္)ဟု ေခၚ၏၊ အေအး႐ုပ္ေတြဆက္၍ျဖစ္ေနလွ်င္ အပူ႐ုပ္အစဥ္သို႔မေျပာင္းသမွ် အေအး႐ုပ္အစဥ္တစ္ခုသာတည္း၊အပူ႐ုပ္ေတြဆက္၍ျဖစ္ေနလွ်င္ အေအး႐ုပ္အစဥ္သို႔မေျပာင္းသမွ် အပူ႐ုပ္အစဥ္တစ္ခုသာတည္း၊ ဤသို႔ အစဥ္သႏၱာန္တစ္ခုလံုးကို"သႏတိပညတ္တစ္ခု"ဟုမွတ္ပါ၊ထိုသို႔ သႏၱတိပညတ္တစ္ခုမွ သႏၱတိပညတ္တစ္ခုသို႔ ေျပာင္းလြဲမႈကို ႐ုပၸန(ေဖာက္ျပန္မႈ)ဟုေခၚ၏၊ထိုသို႔ သႏၱိပညတ္တစ္ခုေျပာင္းလြဲသြားေသာ္လည္း ပင္ကိုယ္သေဘာမွ မေျပာင္းလြဲၾက၊ပထဝီဓာတ္သည္ ကကၡဠ(ၾကမ္းတမ္းခိုင္မာျခင္း)သေဘာရိွ၏၊ ထိုကကၡဠသေဘာကား ဘယ္အခါမွ မေဖာက္ျပန္၊အေအး႐ုပ္အစဥ္မွာပါသည့္ ပထဝီဓာတ္လည္းကကၡဠသေဘာ,အပူ႐ုပ္အစဥ္မွာပါသည့္ ပထဝီဓာတ္လည္း ကကၡဠသေဘာပင္၊ ဥပမာ_တမာပင္မွ ေပါက္ခါစႏုနယ္ေသာအစဥ္ ႀကီးရင့္ေသာအစဥ္ ေဆြးျမည့္ေသာအစဥ္ဟု အစဥ္သႏၱတိအမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလြဲလ်က္ရိွေသာ္လည္း မူလဓာတ္ျဖစ္ေသာအခါးအရသာမွာ ဘယ္အခါမွ မေျပာင္းလြဲသကဲ့သို႔တည္း။ [ေဆာင္] ပထဝီ အေပါ,႐ုပ္ဟုေဟာလည္း,သေဘာအရိွ,မေျပာလွည့္၍,အဝိပရီတ,ဖြင့္ခဲ့ရ၏၊မူလအမွန္,မေဖာက္ျပန္လည္း,သႏၱာန္ပညတ္,ေျပာင္းလြဲတက္သျဖင့္,သတ္မွတ္အေလ်ာ္,႐ုပ္ဟုေခၚသည္,...ျမင္ေျမာ္သူတို႔ သိဖြယ္ကို႔။ ဝါဒႏၱရမ်ား။ ။အခ်ိဳ႕က ေ႐ွ႕ျဖစ္ျမဲ႐ုပ္အစဥ္ထက္ တိုးတက္ႀကီးပြား၍ ေနာက္႐ုပ္အစဥ္မ်ား တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံုစည္ကားမႈကိုလည္း"႐ုပၸန"အရ ေဖာက္ျပန္ျခင္းဟုဆိုၾက၏။ ဥပမာ_ဖ်ားနာညိႇဳးႏြမ္းေနေသာ႐ုပ္အစဥ္မွ အဖ်ားကင္း၍သန္႔႐ွင္းေသာ႐ုပ္အစဥ္ျဖစ္မႈမ်ိဳးတည္း၊ တခ်ိဳ႕ကလည္းေကြးေသာ႐ုပ္အစဥ္မွ ဆန္႔တန္းေသာ႐ုပ္အစဥ္သို႔ေျပာင္းလြဲျခင္း,ထိုင္ေနေသာ႐ုပ္အစဥ္မွ မတ္မတ္ရပ္ေသာ ႐ုပ္အစဥ္သို႔ေျပာင္းလြဲျခင္း, အသံမထြက္ၿငိမ္သက္ေသာ႐ုပ္အစဥ္မွ အသံထြက္၍ လႈပ္လွက္ေသာ႐ုပ္အစဥ္ျဖစ္ျခင္းမ်ားကိုလည္း"႐ုပၸန"အရ"ေဖာက္ျပန္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္"ဟု ဆိုၾက၏၊ ထိုကဲ့သို႔ ျဖစ္မႈမ်ားသည္ မျမဲျခင္းအနိစၥလကၡဏာကိုထင္႐ွားေစေသာ အရာသာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုအယူအားလံုးကို စည္းထံုးမက်ေခ်။ ခ်႕ဲဦးအံ့_"ေဖာက္ျပန္ဟူေသာစကားသည္"ခြၽတ္ယြင္းျခင္း,ပ်က္စီးျခင္း"ဟူေသာ အဓိပၸာယ္ကိုသာျပႏိုင္၏၊ေကာင္းမြန္ စည္ကား ႀကီးပြားျခင္းကို

သျဂႋဳဟ္ဘာသာဋီကာ စာ_၂၀ ေအးသည့္အတြက္(၃)ဂါဝုတ္ရိွေသာ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးတို႔ မြမြေၾကမႈစသည္တည္း၊အပူေၾကာင့္ အသားအေရနီျမန္းပံု,ထမင္းဆာမႈ,ေရငတ္မႈေၾကာင့္႐ုပ္ညိွဳးႏြမ္းပံု,မွက္ ျခင္ ေနပူ ေလပူ ေႁမြ ကင္းတို႔၏ ေတြ႔ထိကိုက္ခဲမႈေၾကာင့္ အဖုအပိမ့္ အေပါက္အကြဲျဖစ္ပံု စသည္ကိုခ်ဲ႕ထြင္၍ ၾကည့္ပါ၊ ဤျပအပ္ခဲ့ေသာေဖာက္ျပန္မႈသည္ ဥတုပ်က္၍ေဖာက္ျပန္မႈတည္း၊ အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ကုဠႏူနာစြဲကပ္ရပံု,စိတ္ေၾကာင့္ စိတၱဇေရာဂါျဖစ္ရပံု,မသင့္ေသာ အာဟာရေၾကာင့္ တစ္ခဏခ်င္းေတာင့္တင္း ကိုက္ခဲရပံုမ်ားကို ေထာက္လွ်င္ ကံ စိတ္ ဥတု အာဟာရတို႔ေၾကာင့္လည္း ႐ုပ္ေဖာက္ျပန္ေၾကာင္းကို သိႏိုင္သည္။ နာမ္တရားကို႐ုပ္ဟုမဆိုထိုက္။ ။ေ႐ွးအစဥ္ႏွင့္မတူဘဲ ေနာက္အစဥ္၏ ေျပာင္းလြဲျခင္းကို"ေဖာက္ျပန္ျခင္း"ဟု ေခၚလွ်င္,နာမ္တရားမ်ားလည္း ကုသိုလ္အစဥ္မွ အကုသိုလ္အစဥ္ ေျပာင္းလြဲျခင္းစသညိျဖစ္တက္ေသာေၾကာင့္"႐ုပ္"ဟုေခၚထိုက္သည္မဟုတ္ေလာဟုေမး၊ အေျဖကား_႐ုပၸတိအရ အမ်ားမ်က္ျမင္အထင္အ႐ွား ေဖာက္ျပန္ျခင္းဟူေသာ ဝိဘူတတရ႐ုပၸနကိုသာ အလိုရိွအက္ေသာေၾကာင့္ နာမ္တရား၏မထင္မ႐ွား ေဖာက္ျပားမႈကို႐ုပ္ဟု မေခၚထိုက္။[ဝိဘူတတရ=အထူးထင္႐ွားေသာ+႐ုပၸန။] ခ်ဲ႕ဦးအံ့_ေဖာက္ျပန္မႈသည္ ထင္႐ွားေသာေဖာက္ျပန္မႈ,မထင္႐ွားေသာေဖာက္ျပန္မႈဟု ႏွစ္မ်ိဳးရိွ၏၊ နာမ္တရားတို႔၏ ေဖာက္ျပန္မႈဟူသည္ မထင္႐ွားေခ်,သူတစ္ပါး၏စိတ္ကို သိႏိုင္သူသာ ေဖာက္ျပန္ေၾကာင္းကိုသိႏိုင္၏၊႐ုပ္တရားတို႔၏ေဖာက္ျပန္မႈကား ကေလးမ်ားပင္သိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ထင္႐ွား၏၊ အမ်ားသံုးနႈန္းရမည့္နာမည္သညိ အမ်ားထင္႐ွားမွသာ သင့္ေလ်ာ္၏၊နာမ္တရားကို ႐ုပ္ဟုဆိုလွ်င္ ေဖာက္ျပန္ပံုမထင္႐ွားသျဖင့္"႐ူပ"ဟူေသာ ပါဠိစကားႏွင့္ မသင့္ေခ်၊ပထဝီ အာေပါ စသည္ကို ႐ုပ္ဟုဆိုရာ၌ကား ေဖာက္ျပန္ပံုထင္႐ွားသျဖင့္ နာမည္ႏွင့္သင့္တင့္လိုက္ေလ်ာ၏၊ "သီေတနပိ ႐ုပၸတိ ဥေဏွနပိ ႐ုပၸတိ"စသည္ျဖင့္ ေဟာေတာ္မူေသာဘုရား႐ွင္လည္း အေအး အပူစသည္ေၾကာင့္ အထင္အ႐ွားေဖာက္ျပန္တက္ပံုကို ရည္ရြယ္ေတာ္မူရင္းျဖစ္သည္။ [ေဆာင္] အမ်ားမ်က္ျမင္,အထင္အ႐ွား,ေဖာက္ျပားမႈဟူ,ဝိဘူတတရ,႐ုပၸနကို,သည္မွာလို၍,ထိုထိုနာမ္စု,ေဖာက္ျပန္မႈ,႐ုပ္ဟုမေခၚအပ္။ အဝိပရီတႏွင့္႐ုပၸနသေဘာ။ ။ပရမတၳပုဒ္အဖြင့္ႏုန္းက ပရမတ္တရားေတြကို အဝိပရီတ(မေဖာက္မျပန္)ဟု ဆိုၿပီးလွ်င္ ဤေနရာ၌ ႐ုပၸန(ေဖာက္ျပန္)ဟု ဆိုျပန္ရာ ေ႐ွ႕ေနာက္ မဆန္႔က်င္ပါေလာဟုေမး၊ အေျဖကား_အဝိပရီတ ဟူသည္

ဥေဒၵသဂါထာအဖြင့္ စာ_၁၉ ႐ူပံ၏ ဝစနတၳ။ ။႐ုပၸတီတိ ႐ူပံ၊[ဤဝိၿဂိဳဟ္သည္ သုဒၶကတၱဳသာဓန ေဟတု ကမၼသာဓန ႏွစ္ခ်က္သင့္တည္း၊]ယံ_အၾကင္တရားသည္၊သီတုဏွာဒိဝိေရာဓိ ပစၥေယတိ_အေအး အပူအစရိွေသာ ဆန္႔က်င္ဘက္အေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္၊႐ုပၸတိ_ေဖာက္ျပန္တက္၏၊(တစ္နည္း)သီတုဏွာဒိဝိေရာဓိပစၥေယတိ_အေအး အပူအစရိွေသာ ဆန္႔က်င္ဘက္အေၾကာင္းတို႔သည္၊႐ုပၸတိ_ေဖာက္ျပန္ေစအပ္၏၊ ဣတိ_ေၾကာင့္၊တံ_ထိုတရားသည္၊႐ူပံ_႐ုပ္မည္၏၊ဤဝိၿဂိဳဟ္အရ အေအး အပူစေသာ ဆန္႔က်င္ဘက္အေၾကာင္းတို႔ႏွင့္ ေပါင္းမက ေဖာက္ျပန္ေခ်ာက္ျခား ပ်က္ျပားတက္ေသာတရားကို"႐ုပ္"ေခၚသည္ဟု မွတ္ပါ၊သီတုဏွာဒိ၌ အာဒိသဒၵါျဖင္�့ ဇိဃစ ၦာ(ထမင္းဆာမႈ)ဝိပါသာ(ေရငတ္မႈ)ဍံသမကသဝါတာတပသရီသပသမၹႆ(မွက္ ျခင္ ေလ ေနပူ ေႁမြ ကင္းတို႔၏ ေတြ႕ထိကိုက္ခဲမႈ)စေသာေဘးရန္မ်ားကိုယူပါ။ ခႏၶသံယုတ္။ ။႐ုပၸတီတိ ေခါ ဘိကၡေဝ တသၼာ ႐ူပႏိ ၱ ဝုစၥတိ၊ ေကန ႐ုပၸတိ၊သီေတနပိ ႐ုပၸတိ,ဥေဏွနပိ ႐ုပၸတိ,ဇိဃစၦာယပိ ႐ုပၸတိ,ဝိပါသာယပိ ႐ုပၸတိ ဍံသမကသဝါတာတပသရီသပသမၹေႆနပိ ႐ုပၸတိ..... ။၃ ဝဂ္,၇သုတ္။ ေဖာက္ျပန္ပံု။ ။"႐ုပၸတိ "အရ "ေဖာက္ျပန္မႈ"ဟူသည္ ေ႐ွး႐ုပ္အစဥ္မွထူးျခား၍ ေနာက္႐ုပ္အစဥ္၏ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံုျဖစ္မႈတည္း၊ခ်ဲ႕ဦးအ့ံ_႐ုပ္၏ ဌီအခိုက္သည္နာမ္၏ ဌီခဏထက္ၾကာ၏၊ထို႔ေၾကာင့္ ဌီအခိုက္�၌ တည္ရိွစဥ္မွာပင္ ဆန္႔က်င္ဘက္အေၾကာင့္မ်ားႏွင့္ ေပါင္းဆံုႏိုင္၏၊ ဥပမာ_အပူဥတုစိုးအုပ္၍ အပူ႐ုပ္အစဥ္ျဖစ္ေနခိုက္၌ အေအးဥတုေပၚလာ၍ ထိုအေအးဥတုႏွင့္ဌီအခိုက္မွာ မဌမအႀကိမ္ေတြ႔ဆံုမိၾက၏၊သို႔ေသာ္ မထင္႐ွားေသး၊ ဒုတိယအႀကိမ္ တတိယအႀကိမ္ေတြ႔ဆံုၾကျပန္၏၊ထိုကဲ့သို႔ ဌီအခိုက္ ဌီအခိုက္�၌ ဆန္႔က်င္ဘက္အေအးဥတုႏွင့္ ေပါင္းမိဖန္မ်ားေသာအခါ ေ႐ွးက အပူ႐ုပ္အစဥ္သည္ ကြယ္ေပ်ာက္၍ အေအး႐ုပ္အစဥ္ေဖာက္ျပန္လာသည္၊အေအး႐ုပ္အစဥ္ေပ်ာက္၍ အပူ႐ုပ္အစဥ္ေဖာက္ျပန္ပံုကိုလည္းခ်ဲ႕ထြင္ၾကည့္ပါ၊ ဤသို႔ ေ႐ွး႐ုပ္အစဥ္ႏွင့္ မတူေသာ ေနာက္႐ုပ္အစဥ္တစ္မ်ိဳးျဖစ္ျခင္းကိုပင္"႐ုပၸတိ"အရ"ေဖာက္ျပန္ျခင္း"ဟု ယူရေသာေၾကာင့္"ဝိကာရာပတၱိစ_သီတာဒိသႏၷိပါေတ ဝိသဒိသုပၸတၱိေယဝ=ေဖာက္ျပန္ျခင္းသို႔ေရာက္ျခင္းဟူသည္ အေအးအစရိွေသာ ဆန္႔က်င္ဘက္ဥတုႏွင့္ေပါင္းမိရာအခါ၌ ေ႐ွး႐ုပ္အစဥ္မွမတူေသာ ေနာက္႐ုပ္အစဥ္၏ျဖစ္ျခင္းပင္တည္း"ဟု ခႏၶဝိဘင္း၌ မိန္႔သည္။ ဆက္ဦးအံ့_အေအးေၾကာင့္ေဖာက္ျပန္မႈဟူသည္ အေအးမိ၍ ဖ်ားနာမႈ,ေဆာင္းအခါ၌ အသားအေရကြဲမႈ,ေလာကႏၱရိက္ဟုေခၚအပ္ေသာ ငရဲ၌ အလြန္

သျဂႋဳဟ္ဘာသာဋီကာ စာ_၁၈ မီးခိုးႂကြက္ေလွ်ာက္ ေစာဒနာ။ ။မပါလွ်င္မၿပီး အေရးႀကီးေသာေၾကာင့္စိတ္ကိုပဓာနဆိုလွ်င္ ဖႆစေသာ သဗၺစိတၱသာဓာရဏေစတသိက္မ်ားလည္း မပါလွ်င္မၿပီး၍ အေရးႀကီးေသာ ပဓာနတရားမ်ားဟု မဆိုထိုက္ပါေလာဟုေမး၊အေျဖကား_ဖႆစေသာ သဗၺစိတၱသာဓာရဏေစတသိတ္မ်ားလည္းမပါလွ်င္မၿပီးသည္ကားမွန္ေပ၏၊သို႔ေသာ္ အေရးႀကီးေသာတရားမ်ားမဟုတ္ပါ၊ ဘုရင္ထြက္ေတာ္မူလာရာ၌ သက္ေတာ္ေစာင့္ စသူတို႔မွာမပါလွ်င္မၿပီးေခ်၊သို႔ေသာ္ အေရးႀကီးေသာ ပဓာနပုဂၢိဳလ္မ်ားမဟုတ္ၾက၊ထို႔ေၾကာင့္ ထိုသူတို႔ကိုအထူးထုတ္ေဖာ္မေျပာပဲ " ရာဇာ အာဂေတာ=မင္းတရားထြက္ေတာ္မူလာၿပီ"ဟု ပဓာနပုဂၢိဳလ္ကိုသာ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုသကဲ့သို႔,ထို႔အတူ ပဓာနစေသာစိတ္ႏွင့္ဆက္၍ ဖႆစသည္ကို"ေစတသိက"ဟု နာမည္တပ္ထားေသာ္လည္း အပဓာနျဖစ္ေသာ ေစတသိက္မ်ားႏွင့္ဆက္၍ကား စိတ္ကို"ဖႆိက"စသည္ျဖင့္ နာမည္မတပ္ထိုက္။ ဉာဏ္မပိုင္လွ်င္ ေစာဒနာဦး။ ။"အာရံုယူရာတိုင္းဝယ္ အခ်ိဳ႕ေစတသိက္မ်ား မပါလွ်င္ ၿပီးႏိုင္ေသာ္လည္း စိတ္မပါလွ်င္ဘယ္အခါမွ မျဖစ္ႏိုင္"ဟု ဆို၏၊ ထိုစကားအရ"အာရံုယူရာတိုင္းဝယ္ စိတ္အားလံုးလည္း တစ္ၿပိဳင္နက္ပါဝင္သည္"ဟု မဆိုသာ၊ဥပမာ_ကုသိုလ္စိတ္တို႔အာရံုယူခိုက္၌ အကုသိုလ္ အဗ်ာကတစိတ္မ်ားမပါ၊ကုသိုလ္စိတ္တြင္လည္းမဟာကုသိုလ္ပဌမစိတ္က အာရံုယူခိုက္၌ အျခားကုသိုလ္�စိတ္မ်ားမပါ၊ထို႔ေၾကာင့္ အာရံုယူရာတိုင္းဝယ္ အခိ်ဳ႕စိတ္မ်ားမပါဘဲၿပီးႏိုင္သည္မဟုတ္ေလာဟု ေမး၊အေျဖကား_ဤေစာဒနာသည္မသင့္။ ခ်ဲ႕ဦးအံ့_ဖုသနလကၡဏာအားျဖင့္ ဖႆတစ္မ်ိဳးတည္းသာ,အႏုဘဝနလကၡဏာအားျဖင့္ ေဝဒနာတစ္မ်ိဳးတည္းသာ ႐ွိသကဲ့သို႔,ထို႔အတူ အာရမဏဝိဇာနနလကၡဏာအားျဖင့္ စိတ္တစ္မ်ိဳးသာရိွ၏၊သို႔ေသာ္ယွဥ္ဖက္ေစတသိက္ေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳးကြဲျပားၾကေသာေၾကာင့္ ဟိုမွာလည္းယွဥ္ရ,သည္မွာလည္းယွဥ္ရ၍ စိတ္အေရအတြက္မ်ားသည္ဟု ထင္ရေလသည္၊ စင္စစ္မွာ အကုသိုလ္ေစတသိက္မ်ားႏွင့္ ယွဥ္ခိုက္လည္း ဤသိျခင္းသေဘာ,ေသာဘနေစတသိက္မ်ားႏွင့္ယွဥ္ခိုက၌လည္း ဤသိျခင္းသေဘာပင္တည္း၊ဥပမာ_ေကာင္းေသာကိစၥ၌ျဖစ္ေစ,မေကာင္းေသာကိစၥ၌ျဖစ္ေစ အရာရာ၌ ပါဝင္အုပ္ခ်ဳပ္ေနသူတစ္ေယာက္သည္ "မည္သည့္အသင္း၏ဥကၠ႒,မည္သည့္အသင္း၏လည္းဥကၠ႒"ဟု ဥကၠ႒နာမည္ အမ်ိဳးမ်ိဳးရေနေသာ္လည္း တစ္ေယာက္တည္းသာျဖစ္သကဲ့သို႔တည္း၊ထို႔ေၾကာင့္"အာရံုကိုယူရာတိုင္းဝယ္ အခ်ိဳ႕စိတ္မ်ားလည္း မပါဘဲၿပီးႏိုင္သည္ မဟုတ္ေလာ"ဟူေသာ ေစာဒနာသည္မသင့္၊"စိတ္ဟူေသာ သဘာဓမၼ၏တစ္ခုတည္း႐ွိေၾကာင္းကိုနားမလည္၍ ေမးအပ္ေသာေၾကာင့္ အရင္းကစ၍လြဲမွားေလၿပီ"ဟူလို။

သျဂႋဳဟ္ဘာသာဋီကာ စာ_၁၈ မီးခိုးႂကြက္ေလွ်ာက္ ေစာဒနာ။ ။မပါလွ်င္မၿပီး အေရးႀကီးေသာေၾကာင့္စိတ္ကိုပဓာနဆိုလွ်င္ ဖႆစေသာ သဗၺစိတၱသာဓာရဏေစတသိက္မ်ားလည္း မပါလွ်င္မၿပီး၍ အေရးႀကီးေသာ ပဓာနတရားမ်ားဟု မဆိုထိုက္ပါေလာဟုေမး၊အေျဖကား_ဖႆစေသာ သဗၺစိတၱသာဓာရဏေစတသိတ္မ်ားလည္းမပါလွ်င္မၿပီးသည္ကားမွန္ေပ၏၊သို႔ေသာ္ အေရးႀကီးေသာတရားမ်ားမဟုတ္ပါ၊ ဘုရင္ထြက္ေတာ္မူလာရာ၌ သက္ေတာ္ေစာင့္ စသူတို႔မွာမပါလွ်င္မၿပီးေခ်၊သို႔ေသာ္ အေရးႀကီးေသာ ပဓာနပုဂၢိဳလ္မ်ားမဟုတ္ၾက၊ထို႔ေၾကာင့္ ထိုသူတို႔ကိုအထူးထုတ္ေဖာ္မေျပာပဲ " ရာဇာ အာဂေတာ=မင္းတရားထြက္ေတာ္မူလာၿပီ"ဟု ပဓာနပုဂၢိဳလ္ကိုသာ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုသကဲ့သို႔,ထို႔အတူ ပဓာနစေသာစိတ္ႏွင့္ဆက္၍ ဖႆစသည္ကို"ေစတသိက"ဟု နာမည္တပ္ထားေသာ္လည္း အပဓာနျဖစ္ေသာ ေစတသိက္မ်ားႏွင့္ဆက္၍ကား စိတ္ကို"ဖႆိက"စသည္ျဖင့္ နာမည္မတပ္ထိုက္။ ဉာဏ္မပိုင္လွ်င္ ေစာဒနာဦး။ ။"အာရံုယူရာတိုင္းဝယ္ အခ်ိဳ႕ေစတသိက္မ်ား မပါလွ်င္ ၿပီးႏိုင္ေသာ္လည္း စိတ္မပါလွ်င္ဘယ္အခါမွ မျဖစ္ႏိုင္"ဟု ဆို၏၊ ထိုစကားအရ"အာရံုယူရာတိုင္းဝယ္ စိတ္အားလံုးလည္း တစ္ၿပိဳင္နက္ပါဝင္သည္"ဟု မဆိုသာ၊ဥပမာ_ကုသိုလ္စိတ္တို႔အာရံုယူခိုက္၌ အကုသိုလ္ အဗ်ာကတစိတ္မ်ားမပါ၊ကုသိုလ္စိတ္တြင္လည္းမဟာကုသိုလ္ပဌမစိတ္က အာရံုယူခိုက္၌ အျခားကုသိုလ္�စိတ္မ်ားမပါ၊ထို႔ေၾကာင့္ အာရံုယူရာတိုင္းဝယ္ အခိ်ဳ႕စိတ္မ်ားမပါဘဲၿပီးႏိုင္သည္မဟုတ္ေလာဟု ေမး၊အေျဖကား_ဤေစာဒနာသည္မသင့္။ ခ်ဲ႕ဦးအံ့_ဖုသနလကၡဏာအားျဖင့္ ဖႆတစ္မ်ိဳးတည္းသာ,အႏုဘဝနလကၡဏာအားျဖင့္ ေဝဒနာတစ္မ်ိဳးတည္းသာ ႐ွိသကဲ့သို႔,ထို႔အတူ အာရမဏဝိဇာနနလကၡဏာအားျဖင့္ စိတ္တစ္မ်ိဳးသာရိွ၏၊သို႔ေသာ္ယွဥ္ဖက္ေစတသိက္ေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳးကြဲျပားၾကေသာေၾကာင့္ ဟိုမွာလည္းယွဥ္ရ,သည္မွာလည္းယွဥ္ရ၍ စိတ္အေရအတြက္မ်ားသည္ဟု ထင္ရေလသည္၊ စင္စစ္မွာ အကုသိုလ္ေစတသိက္မ်ားႏွင့္ ယွဥ္ခိုက္လည္း ဤသိျခင္းသေဘာ,ေသာဘနေစတသိက္မ်ားႏွင့္ယွဥ္ခိုက၌လည္း ဤသိျခင္းသေဘာပင္တည္း၊ဥပမာ_ေကာင္းေသာကိစၥ၌ျဖစ္ေစ,မေကာင္းေသာကိစၥ၌ျဖစ္ေစ အရာရာ၌ ပါဝင္အုပ္ခ်ဳပ္ေနသူတစ္ေယာက္သည္ "မည္သည့္အသင္း၏ဥကၠ႒,မည္သည့္အသင္း၏လည္းဥကၠ႒"ဟု ဥကၠ႒နာမည္ အမ်ိဳးမ်ိဳးရေနေသာ္လည္း တစ္ေယာက္တည္းသာျဖစ္သကဲ့သို႔တည္း၊ထို႔ေၾကာင့္"အာရံုကိုယူရာတိုင္းဝယ္ အခ်ိဳ႕စိတ္မ်ားလည္း မပါဘဲၿပီးႏိုင္သည္ မဟုတ္ေလာ"ဟူေသာ ေစာဒနာသည္မသင့္၊"စိတ္ဟူေသာ သဘာဓမၼ၏တစ္ခုတည္း႐ွိေၾကာင္းကိုနားမလည္၍ ေမးအပ္ေသာေၾကာင့္ အရင္းကစ၍လြဲမွားေလၿပီ"ဟူလို။.

ဥေဒၵသဂါထာအဖြင့္ စာ_၁၇ အေၾကာင္းျဖစ္သည္၊...[အ႐ူပဘံု၌ ႐ုပ္မရိွေသာၾကာင့္ ႐ူပကို ေယဘုယ်နည္းဟုမွတ္ပါ။] ေစတသိကံ၏ ဝစနတၳ။ ။ေစတသိ+ဘဝံ တဒါယတၱဝုတၱိတာယာတိ ေစတသိကံ၊တဒါယတၱဝုတၱိတာယ_ထိုစိတ္၌စပ္ေသာ ျဖစ္ျခင္း႐ွိသည္၏အျဖစ္ေၾကာင့္၊ေစတသိကံ_စိတ္၌၊ဘဝံ_ျဖစ္ေသာတရားတည္း၊ေစတသိကံ_စိတ္၌ျဖစ္ေသာတရား၊ဤဝဂၢဟ၌"ေစတသိ+ဘဝံ ေစတသိကံ"သာလိုရင္းတည္း၊ "တဒါယတၱဝုတၱိတာယ"ကား ဌာန အာဓာရ+ဌာနီ အာေဓာယ္အျဖစ္ကို ထင္မွားမည္စိုး၍ ထည့္စြက္အပ္ေသာစကားတည္း၊ခ်ဲ႕ဦးအ့ံ_"ေစတသိကံ +ဘဝံ - စိတ္၌ျဖစ္သည္"ဟုဆိုရာ၌ "စိတ္ကျဖစ္ရာဌာနအာဓာရ,ေစတသိက ထိုစိတ္ေပၚ၌တည္ေနေသာ ဌာနီအာေဓယ္"ဟု ထင္မွားဖြယ္ရိွ၏၊စင္စစ္မွာ _ထိုကဲ့သို႔ စိတ္အေပၚ၌ေစတသိက္က တည္ေနသည္ မဟုတ္၊ ဖႆ ေဝဒနာ စေသာေစတသိက္တို႔သည္ အာရံုကို ေတြ႕ထိၾက ခံစားၾကရာ၌ ေခါင္းေဆာင္ေ႐ွ႕သြားျဖစ္ေသာ စိတ္မပါလွွ်င္မျဖစ္ႏိုင္ၾက,စိတ္၌ ဆက္သြယ္၍ျဖစ္ၾကရေသာေၾကာင့္"ေစတသိ+ဘဝံ=စိတ္၌ +ျဖစ္၏"ဟု ဆိုရသည္�၊ ေလာက၌လည္းေ႐ွ႕သြားေခါင္းေဆာင္ကို ဌာနအာဓာရအျဖစ္ျဖင့္ သံုးစြဲေလ့ရိွ၏။ စိတ္ကို ဖႆိကစသည္မေခၚထိုက္။ ။စိတ္၌ ဆက္သြယ္၍ျဖစ္ရေသာ ဖႆ ေဝဒနာစသည္ကို"ေစတသိက"ဟုေခၚဆိုလွ်င္ စိတ္လည္းသူ႕ခ်ညိးသက္သက္မျဖစ္ႏိုင္၊ဖႆ ေဝဒနာ စသည္တို႔ႏွင့္တြဲ၍သာျဖစ္ေလ့ရိွငည္၊ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ကိုလည္း" ဖေႆ+ဘဝံ"အရ ဖႆိကဟုလည္းေကာင္း,"ေဝဒနာယံ+ဘဝံ"အရ ေဝဒနိကဟုလည္းေကာင္း,ဤသို႔ စသည္ျဖင့္ ေခၚေဝၚသက့္သည္မဟုတ္လားဟုေမး၊အေျဖကား_စိတ္သည္ ဖႆ ေဝဒနာစသေသာေစတသိက္တို႔ႏွင့္စပ္သြယ္၍ ျဖစ္ေလ့ရိွေသာ္လည္း စိတ္ကပဓာနျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဖႆ ေဝဒနာ စသည္ကို"ဖႆိက,ေဝဒနိက"စသည္ျဖင့္ မေခၚသင့္။ ခ်ဲ႕ဦးအံ့။ ။ေလာက၌ ဦးစီး ေခါင္းေဆာင္ကိုသာအစြဲျပဳ၍ ေနာက္လိုက္ငယ္သားတို႔၌ နာမည္ထင္႐ွား႐ိုး ရိွသည္,ေနာက္လိုက္ငယ္သားကိုအစြဲျပဳ၍ ေခါင္းေဆာင္ပုဂၢိဳလ္မွာနာမည္ထင္႐ွား႐ိုးမရိွ။ဥပမာ_"ဗုဒၶသာဝက=ဘုရားတပည့္ "စသည္တည္း၊ထို႔ေၾကာင့္ အပဓာန ေနာက္လိုက္ေစတသိက္မ်ားကိုမွီ၍ ပဓာနေခါက္းေဆာင္ျဖစ္ေသာစိတ္ကို"ဖႆိက,ေဝဒနိက"စသည္ျဖင့္ မေခၚသင့္ေခ်၊စိတ္က ပဓာန,ေစတသိက္က အပဓာနျဖစ္ပံုကိုလည္း အာရံုယူရာတိုင္းဝယ္ အခ်ိဳ႕ေစတသိက္မ်ား မပါဘဲျဖစ္ႏိုင္ေသာ္လည္း စိတ္မပါလွ်င္ဘယ္အခါမွ မျဖစ္ႏိုင္သည္ကို ေေထာက္၍သိရာဖ၏။

ဥေဒၵသဂါထာအဖြင့္ စာ_ ၁၅ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္မ်ားသိဖို႔ရန္ အမွတ္အသားတစ္မ်ိဳးစီရွိၾက၏၊ထိုအမွတ္အသားကို"လကၡဏာ"ဟုေခၚသည္။[လကၡီယတိ အေနနာတိ လကၡဏံ၊အေနန_ဤအမွတ္အသားျဖင့္၊လကၡီယတိ_မွတ္သားအပ္၏၊ဣတိ_ထိုသို႔မွတ္သားေၾကာင္း၏အျဖစ္ေၾကာင့္၊တံ_ထိုအမွတ္အသားသည္၊လကၡဏံ_လကၡဏာမည္၏။] သာမည,သဘာဝ။ ။ထိုလကၡဏာသည္ အမ်ားႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ သာမညလကၡဏာ,မိမိတစ္ပါးအတြက္သာျဖစ္ေသာ သဘာဝလကၡဏာဟု ႏွစ္မ်ိဳးရွိ၏၊ထိုတြင္ အနိစၥလကၡဏာ ဒုကၡလကၡဏာ အနတၱလကၡဏာဟူသည္ ရုပ္နာမ္သခၤါရဟူသမွ်ႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ သာမညလကၡဏာတည္း၊ရုပၸနလကၡဏာဟူသည္ ရုပ္အားလံုးႏွင့္သက္ဆိုင္၍,နမနလကၡဏာဟူသည္ နာမ္အားလံုးႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာေၾကာင့္ သာမညလကၡဏာမ်ားပင္တည္း၊ဤသို႔ အမ်ားႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာအမွတ္အသားကို"သာမညလကၡဏာ"ဟု ေခၚ၏၊"အာရမဏဝိဇာနနလကၡဏာ"ဟူသည္စိတ္တစ္မ်ိဳးႏွင့္သာ သက္ဆိုင္၍,"ဖုႆနလကၡဏာ"ဟူသည္ ဖႆတစ္မ်ိဳးႏွင့္သာ,"အနုဘာဝနလကၡဏာ"ဟူသည္ ေဝဒနာတစ္မ်ိဳးႏွင့္သာသက္ဆိုင္ေသာေၾကာင့္ သဘာဝလကၡဏာမ်ားတည္း၊ဤသို႔ မိမိတစ္မ်ိဳးတည္း၏ အမွတ္အသားကို"သဘာဝလကၡဏာ"ဟုေခၚသည္၊[သမာနာနံ_အမ်ားႏွင့္တူေသာတရားတို႔၏+ဘာေဝါ_ျဖစ္ေၾကာင္း ျဖစ္ရာတည္း၊သာမညံ_ရာ၊သႆ_မိမိတစ္ပါးတည္း၏+ဘာေဝါ_အမွတ္အသားတည္း၊သဘာေဝါ_မိမိ၏အမွတ္အသား။] ရသ။ ။တႆ_ထိုမရမတၳတရားတို႔၏၊ကိစၥံ ဝါ_ကိစၥသည္လည္းေကာင္း၊သမၸတၱိ ဝါ_အေၾကာင္းစံုညီ၍ျဖစ္ပံုသည္လည္းေကာင္း၊ရေသာ_ရသမည္၏၊ဣတိ _သို႔၊ပရိဒီပေရ_ျပရာ၏၊...ရသသည္လည္း ပရမတၳတရားတို႔၏ ျပဳဖြယ္ကိစၥဟူေသာ ကိစၥရသ အေၾကာင္းစံုညီ၍ျဖစ္ပံုဟူေသာ သမၸတၱိရသဟုနွစ္မ်ိဳးရွိ၏၊ထိုတြင္အခ်ိဳ႕တရား၌ကိစၥရသထင္ရွား၍,အခ်ိဳ႕တရား၌ သမၸတၱိရသထင္ရွား၏၊ထိုရသမ်ားသည္ဆိုင္ရာတရား၌ထင္ရွားလတၱံ႕။ ပစၥဳပ႒ာန္။ ။ဖလံဝါ_အက်ိဳးသည္လည္းေကာင္း၊ဥပ႒ာနာကာေရာပိ ဝါ_ေယာဂီတို႔ဥာဏ္အားထင္လာသည့္အျခင္းအရာသည္လည္းေကာင္း၊(ဥပ႒ာနနေရာဟုလည္းအခ်ိဳ႕စာရွိ၏၊)ပစၥဳပ႒ာနံ_ပစၥဳပ႒ာန္မည္၏၊ပစၥဳပ႒ာန္သည္လည္း ဖလံပစၥဳပ႒ာန္,ဥပ႒ာနာကာရပစၥဳပ႒ာန္ဟု နွစ္မ်ိဳးရွိ၏၊ထိုတြင္ ဖလပစၥဳပ႒ာန္ဟူသည္ ကိစၥရသေၾကာင့္ရထိုက္ေသာအက်ိဳးတည္း၊ဥပမာ_ကိစၥတစ္ခုကိုျပဳလွ်င္ ထိုကိစၥအတြက္အက်ိဳးတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကိုရသကဲ႔သို႔တည္း၊ဥပ႒ာနာပစၥဳပ႒ာန္ဟူသည္ ထိုတရားကို ဆင္ျခင္ေသာအခါ ေေယာဂီတို႔ဥာဏ္တြင္

သၿဂႋဳဟ္ဘာသာဋီကာ စာ_၁၄ ဆိုလိုရင္းကား_အာရံုကိုသိရာ၌ အတၱကသိသည္မဟုတ္၊အတၱပင္အထင္အရွားမရွိ,စိတ္ကသာသိသည္,စိတ္ဟူေသာ သေဘာတရားမွတစ္ပါးအျခားသိတက္ေသာ ကတၱားတစ္မ်ိဳး မရွိေတာ့ၿပီ"ဟူလို။ ကရိုဏ္းအစစ္ မရွိ။ ။အခ်ိဳ႕ကလည္း"ဖႆစေသာတရားတို႔သည္ အတၱေၾကာင့္သာ အာရံုကိုသိရ၏၊အတၱသည္ သိျခင္းၾကိယာကို ၿပီးေစနိုင္ေသာ ၾကိယာသာဓကတမသတၱိရွိ၏"ဟု စြဲလမ္းၾကျပန္၏၊ထိုစြဲလမ္းခ်က္ကိုပယ္ဖ်က္ဖို႔ရာ စိတ္၌ သိေၾကာင္းသတၱိမရွိေသာ္လည္း ရွိသကဲ႔သို႔ တဒၶမၼဴပစာရအားျဖင့္တင္စား၍"စိေႏၲႏၲိ ဧေတနာတိ စိတၱံ"ဟု ကရဏသာဓ္ဝိျဂႋဳဟ္ တစ္နည္းဆိုရျပန္သည္၊ဆိုလိုရင္းကား_ဖႆစသည္တုိ႔က အာရံုကိုသိရျခင္း၏အေၾကာင္းမွာ အတၱမဟုတ္,အတၱပင္အထင္အရွားမရွိ,စိတ္သာလွ်င္ ဖႆစသည္တုိ႔၏အာရံုကိုသိေၾကာင္းျဖစ္သည္"ဟူလို၊[တဒၶမၼ_ထိုကတၱဳသတၱိ ကရဏသတၱိ၏+ဥပစာေရာ_အနီး၌ျဖစ္ေသာအေခၚအေဝၚနာနည္တည္း၊တဒၶမၼဴပစာေရာ_ထိုသတၱိ၏အေခၚအေဝၚ(ထိုသတၱိ၏အမည္)။] [ေဆာင္] ပရမတ္စု,ဝိၿဂႋဳဟ္ျပဳေသာ္,ကတၱဳကရဏတ္,ဘာဝသာဓ္ဟု,သံုးရပ္ျခားပိုင္း,အမ်ားႏႈိင္းေလာ့,ကရိုဏ္းကတၱဳ,ဤႏွစ္ခုမွာ,ဥပစာတဲ႔,ေဘာသာမုခ်,သရုပ္ရဟု,ထုတ္ျပမွီရာ,ညီတညာသည္,ဋီကာ ဋီကာ့ ေစာင္ေစာင္တည္း။ လကၡဏာဒိစတုကၠ။ ။ဤပရမတၳတရားတို႔သည္ အမွန္ရွိေသာ္လည္း အလြန္နက္နဲကုန္ရကား သာမန္ညာဏ္မ်ိဳးျဖင့္ မသိမျမင္ႏိုင္ၾက၊ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္ေသာေယာဂီသူေတာ္မြန္မွ အေတာတထင္ျမင္ေအာင္ လကၡဏ ရသ ပစၥဳပ႒ာန္ ပဒ႒ာန္တို႔ျဖင့္အဖန္ဖန္ ဆင္ျခင္ရသည္၊ထို႔ေၾကာင့္လကၡဏာစသည္ကိုထည့္သြင္းဖြင့္ျပေပအံ႔။ သာမညံ ဝါ သဘာေဝါ ဝါ,ဓမၼာနံ လကၡဏံ မတံ၊ ကိစၥံ ဝါ တႆ သမၸတၱိ,ရေသာတိ ပရိဒီပေယ။ ဖလံ ဝါ ပစၥဳပ႒ာန,မုပ႒ာနာကာေရာပိ ဝါ၊ အာသႏၷကာရဏံ ယံ တု,ပဒ႒ာနံတိ တံ မတံ။ လကၡဏာ။ ။ဓမၼာနံ_ပရမတၳတရားတို႔၏၊သာမညံ ဝါ_အမ်ားႏွင့္ဆက္ဆံသာမတ္အမွတ္အသားကိုလည္းေကာင္း၊သဘာေဝါ ဝါ_မိမိတစ္ပါးတည္း၏အမွတ္အသားကိုလည္းေကာင္း၊လကၡဏံ_လကၡဏာဟူ၍၊မတံ_သိအပ္၏၊လူတစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္၌ အမ်ားသိဖို႔ရန္ အျဖဴ အမည္း အပိန္အဝစသည္ျဖင့္ အမွတ္အသားတစ္မ်ိဳးစီရွိရသကဲ႔သို႔,ထို႔အတူ ပရမတၳတရားတို႔၌လည္း

ဥေဒၵသဂါထာအဖြင့္ စာ_၁၃ ဤကား စိတၱဳပၸာဒက႑ မူလဋီကာကိုမွီေသာ အဓိပၸာယ္တည္း၊အမ်ားေျပာရိုးအဓိပၸာယ္ကို ေစတသိက္ပိုင္းက်မွျပဦးအံ႔။ [ေဆာင္] အမွားလည္းရွိ,အမွန္ရွိ၍,မွတိမိရံုသာ,သိသည္မွာလွ်င္,သညာတြင္၏၊အစဥ္ပိုင္နင္း,ထိုးထိုးထြင္းလ်က္,ရွင္းလင္းေသခ်ာ,သိပညာတည္း၊ဝိညာဏတံု,စိတ္သိပံုကား,အာရံုယူမႈ,ရေအာင္ျပဳသည္,...ေသာတုမွတ္ဖြယ္အခ်ဳပ္တည္း။ အခ်ိဳ႕အယူ။ ။အခ်ိဳ႕ကား"ဝိတက္၏ ၾကံစည္ျခင္းဟူေသာ ဦဟနသိႏၲာ,ဝိညာဏ္၏သိျခင္းဟူေသာ ဝိဇာနနစိႏၲာ.ပညာ၏သိျခင္းဟူေသာ ပဇာနနသိႏၲာဟု သံုးမ်ိဳးရွိသည္တြင္"စိေႏၲတိ"ဟူေသာ ဝစနတ္အရ ဝိဇာနနသိႏၲာကို ယူေစလို၍"ဝိဇာနာတီတိ အေတၳာ"ဟု ဖြင့္ျပေၾကာင္းကို မိန္႔ဆိုၾကေလသည္။ ကရဏသာဓ္တစ္နည္း။ ။စိေႏၲတိ ဧေတနာတိ စိတၱံ၊ဧေတန_ဤတရားျဖင့္၊သမၸယုတၱဓမၼာ_သမၸယုတ္တရားတို႔သည္၊စိေႏၲတိ_အာရံုကိုသိၾကရကုန္၏၊ဣတိ_ထို႔ေၾကာင့္၊တံ_ထိုတရားသည္၊စိတၱံ_စိတၱမည္၏၊ဖႆစေသာ ေစတသိက္တို႔သည္ စိတ္ကိုအမွီျပဳလ်က္(စိတ္ပါမွ)အာရံုကိုသိႏိုင္ ရႏိုင္ၾက၏၊ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္သည္ ဖႆစသည္တို႔၏အာရံုကိုသိေၾကာင္း ရေၾကာင္းျဖစ္၏။ ဘာဝသာဓ္တစ္နည္း။ ။စိႏၲနံ စိတၱံ၊စိႏၲနံ_အာရံုကိုသိျခင္း ရျခင္းသည္၊စိတၱံ_စိတၱမည္၏၊စိတ္၌မုခ်အားျဖင့္သိတက္ေသာ ကတၱဳသတၱိလည္းမရွိ၊သိေၾကာင္း ကရဏသတၱိလည္းမရွိ,သိျခင္းအမူအရာ ၾကိယာသာျဖစ္သည္_ဟူလို၊ဤသို႔လွ်င္ ပရမတၳတရားစုကို ေဟာေသာသဒၵါတို႔၌ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကတၱဳသာဓန ကရဏသာဓန ဘာဝသာဓနဟု (၃)ဝိျဂိဳဟ္ ျပဳႏိုင္သည္။ ဥေဒၵသဂါထာအဖြင့္ စာ_၁၃ ဤကား စိတၱဳပၸာဒက႑ မူလဋီကာကိုမွီေသာ အဓိပၸာယ္တည္း၊အမ်ားေျပာရိုးအဓိပၸာယ္ကို ေစတသိက္ပိုင္းက်မွျပဦးအံ႔။ [ေဆာင္] အမွားလည္းရွိ,အမွန္ရွိ၍,မွတိမိရံုသာ,သိသည္မွာလွ်င္,သညာတြင္၏၊အစဥ္ပိုင္နင္း,ထိုးထိုးထြင္းလ်က္,ရွင္းလင္းေသခ်ာ,သိပညာတည္း၊ဝိညာဏတံု,စိတ္သိပံုကား,အာရံုယူမႈ,ရေအာင္ျပဳသည္,...ေသာတုမွတ္ဖြယ္အခ်ဳပ္တည္း။ အခ်ိဳ႕အယူ။ ။အခ်ိဳ႕ကား"ဝိတက္၏ ၾကံစည္ျခင္းဟူေသာ ဦဟနသိႏၲာ,ဝိညာဏ္၏သိျခင္းဟူေသာ ဝိဇာနနစိႏၲာ.ပညာ၏သိျခင္းဟူေသာ ပဇာနနသိႏၲာဟု သံုးမ်ိဳးရွိသည္တြင္"စိေႏၲတိ"ဟူေသာ ဝစနတ္အရ ဝိဇာနနသိႏၲာကို ယူေစလို၍"ဝိဇာနာတီတိ အေတၳာ"ဟု ဖြင့္ျပေၾကာင္းကို မိန္႔ဆိုၾကေလသည္။ ကရဏသာဓ္တစ္နည္း။ ။စိေႏၲတိ ဧေတနာတိ စိတၱံ၊ဧေတန_ဤတရားျဖင့္၊သမၸယုတၱဓမၼာ_သမၸယုတ္တရားတို႔သည္၊စိေႏၲတိ_အာရံုကိုသိၾကရကုန္၏၊ဣတိ_ထို႔ေၾကာင့္၊တံ_ထိုတရားသည္၊စိတၱံ_စိတၱမည္၏၊ဖႆစေသာ ေစတသိက္တို႔သည္ စိတ္ကိုအမွီျပဳလ်က္(စိတ္ပါမွ)အာရံုကိုသိႏိုင္ ရႏိုင္ၾက၏၊ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္သည္ ဖႆစသည္တို႔၏အာရံုကိုသိေၾကာင္း ရေၾကာင္းျဖစ္၏။ ဘာဝသာဓ္တစ္နည္း။ ။စိႏၲနံ စိတၱံ၊စိႏၲနံ_အာရံုကိုသိျခင္း ရျခင္းသည္၊စိတၱံ_စိတၱမည္၏၊စိတ္၌မုခ်အားျဖင့္သိတက္ေသာ ကတၱဳသတၱိလည္းမရွိ၊သိေၾကာင္း ကရဏသတၱိလည္းမရွိ,သိျခင္းအမူအရာ ၾကိယာသာျဖစ္သည္_ဟူလို၊ဤသို႔လွ်င္ ပရမတၳတရားစုကို ေဟာေသာသဒၵါတို႔၌ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကတၱဳသာဓန ကရဏသာဓန ဘာဝသာဓနဟု (၃)ဝိျဂိဳဟ္ ျျပဳႏိုင္သည္။

သျဂႋဳဟ္ဘာသာဋီကာ စာ_၁၂ ဟီနာ ဓမၼာႏွင့္ ပရမတၳ။ ။"ဟီနာ ဓမၼာ"ဟူေသာ မာတိကာပုဒ္အရ၌ယူရေသာ အကုသိုလ္ စိတ္ ေစတသိက္တို႔သည္ ဤပရမတၳတြင္ပါဝင္ၾက၏၊ထို႔ေၾကာင့္မာတိကာဝယ္ ဟီနဆိုေသာစကားႏွင့္ ဤ၌ ပရမတၳဆိုေသာစကားသည္မဆန္႔က်င္ပါေလာဟု ေမးဖူး၏၊အေျဖကား_အကုသိုလ္တရားမ်ားကို တကယ္ယုတ္ညံ့၍ မာတိကာ၌ "ဟီန"ဟု ေဟာေတာ္မူသည္၊ထိုသို႔ ယုတ္ညံ့ေသာ္လည္း ေလာဘမွန္လွ်င္ ေခြးသႏၲာန္မွာျဖစ္ျဖစ္,ျဗဟၼာၾကီးသႏၲာန္မွာျဖစ္ျဖစ္ လိုခ်င္ျခင္းသေဘာမွ မေျပာင္းဘဲခိုင္ၿမဲတည့္မတ္ေသာေၾကာင့္"ပရမ"ဟု ဆိုအပ္၏၊ပရမသဒၵါသည္ ဟီနသဒၵါ၏ဆန္႔က်င္ဘက္ ပဏီတအနက္ကိုမျပ,မေဖာက္မျပန္မွန္ကန္တည့္မတ္ျခင္း အဝိပရီတအနက္ကို ျပရကား မာတိကာပုဒ္ကဟီနႏွင့္ ဤက ပရမတို႔မဆန္႔က်င္ၾကေပ။ ဝိဂၢဟတစ္မ်ိဳး။ ။ပရမအရ ပဓာနအနက္ကိုယူ၍"ပရေမာ ပဓာေနာ_ျပဌာန္းေသာ၊အေတၳာ_အနက္သေဘာတည္း၊ပရမေတၳာ_ျပဌာန္းေသာအနက္သေဘာ"ဟု အနုဋီကာ၌ ဝိျဂိဳဟ္တစ္မ်ိဳးျပေသး၏၊ေရ ေျမ ေတာ ေတာင္ သားေကာင္ သတၱဝါ,ျဗဟၼာ လူ နတ္ဟု ပညတ္အမ်ိဳးအစား အမ်ားအျပား ရွိေသာ္လည္း လိုရင္းအခ်ဳပ္အသားတင္စစ္ထုတ္လိုက္လွ်င္ စိတ္ ေစတသိက္ ရုပ္ႏွင့္နိဗၺာန္တရားသာ အထင္အရွားရွိေတာ့၏၊ထို႕ေၾကာင့္ ဤေလးပါးကို "အခ်ဳပ္ပဓာနတရားမ်ား"ဟု ဆိုလိုသည္။ စိတၱံ၏ ဝစနတၳ။ ။အာရမဏံ စိေႏၲတီတိ စိတၱံ,ဝိဇာနာတီတိ အေတၳာ၊အာရမဏံ_အာရံုကို၊စိေတၱတိ _သိတက္၏၊ဣတိ_ထို႔ေၾကာင့္၊စိတၱံ_စိတၱမည္၏၊ဝိဇာနာတိ_သညာ ပညာတို႔ သိပံုမွ ထူးျခား၍ တစ္မ်ိဳးအားျဖင့္သိတက္၏၊ဣတိအေတၳာ_ဤကား စိေႏၲတိဟူေသာ ဝစနတၳ၏အနက္တည္း၊ခ်ဲ႕ဦးအ့ံ_အာရံုကိုသိရာ၌ သညာသိ ပညာသိ ဝိညာဥ္သိဟု ကြဲျပားလ်က္ရွိ၏၊မွားသည္ျဖစ္ေစ မွန္သည္ျဖစ္ေစ မွတ္မိရံုသာသိျခင္း(မွတ္သိ သိျခင္း)သည္ သညာသိတည္း၊ အမွားမရွိ အမွန္အတိုင္းထိုးထြင္း၍ သိျခင္းသည္ ပညာသိတည္း၊အာရံုတစ္ခုခုကိုရေအာင္ယူျခင္းသည္ဝိညာဥ္သိတည္း။[ဇနာနံ နာမ ဥပလဒၶိ၊ဇာနနံ နာမ_ဝိညာဥ္၏သိျခင္းမည္သည္၊ဥပလဒၶိ_အာရံုကို ရျခင္းတည္း။] ဝိဇာနာတိ။ ။ဤသို႔လွ်င္ သညာသိ ပညာသိ ဝိညာဥ္သိဟု အသိသံုးမ်ိဳးရွိရာတြင္ သညာ ပညာတို႔သိပံုမွ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံုထူးျခားေသာ အသိတစ္မ်ိဳးျဖစ္၍"စိေႏၲတိ"ဟူေသာ ဝစနတ္ကိုပင္"ဝိဇာနာတိ"ဟု ဖြင့္လွစ္ရေပသည္၊ဝိဇာနာတိဟု ဝိသဒၵါျဖင့္ဖြင့္ေသာေၾကာင့္"စိတ္က သညာ ပညာတို႔ထက္ သာလြန္၍သိသည္"ဟုမမွတ္ရ,ဝိသဒၵါအတြက္"မတူထူးျခား,တစ္မ်ိဳးအားျဖင့္ သိသည္"ဟု မွတ္ပါ။

သျဂႋဳဟ္ဘာသာဋီကာ ဝီထိပိုင္းဘာသာဋီကာ ❆ ❆ ❆ ❆ ❆ ❆ ❆ ❆ ❆ ❆ ❆ ❆ စာမ်က္ႏွာ၂၇၈-၂၈၁ တထာ ေသကၡပုထုဇၨနာနံ ႀကိယာ ဇဝနာနိ။ ။သိကၡႏၲီတိ ေသကၡာ၊ သီလ သမာဓိ ပညာဟူေသာသိကၡာသုံးပါး၌ က်င့္ၾကံၾကဳိးကုတ္အားထုတ္ဆဲ(အားထုတ္၍ မၿပီးတတ္ေသးေသာ)ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို "ေသကၡပုဂၢိဳလ္"ဟု ေခၚ၏၊ ထိုေသကၡပုဂၢိဳလ္သည္ မဂၢ႒(၄)ပါး, ေအာက္ဖလ႒(၃)ပါးဟု (၇)ပါး႐ွိေသာ္လည္း မဂၢ႒ေသကၡမ်ားအတြက္ သီးျခားဆိုလတၱံ႕ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဤဝါက်၌ "ေသကၡ"အရ ေအာက္ဖလ႒(၃)ပါးကိုသာ ယူပါ၊ အျခားပုထုဇဥ္တို႔ကို ျပအပ္ၿပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ "ပုထုဇၨန"အရလည္း တိဟိတ္ပုထုဇဥ္ကိုသာ ယူပါ၊ ထိုေသကၡ ပုထုဇဥ္တို႔သႏၲာန္၌ ရဟႏၲာမ်ားႏွင့္သာ သက္ဆိုင္ေသာ ႀကိယာေဇာမ်ားကို မရထိုက္၊ [ႀကိယာေဇာမည္ပုံ, ရဟႏၲာမ်ားသႏၲာန္၌သာ ျဖစ္ရပုံကို စိတ္ပိုင္း ႀကိယာစိတ္အဖြင့္ကိုျပန္ၾကည့္၊ "မေဂၢ+ဌိေတာ မဂၢ႒ာ, ဖေလ+ဌိေတာ ဖလေ႒ာ"အရ မဂ္၌တည္သူကို မဂၢ႒, ဖိုလ္၌တည္သူကို ဖလ႒ဟု ေခၚ၏၊ မဂၢ႒ာန္, ဖလ႒ာန္"ဟု ေခၚေဝၚၾကသည္မွာ က်မ္းဂန္လာ မဟုတ္။] ဒိ႒ိဂတသမၸယုတၱဝိစိကိစၧာဇနဝနာနိ စ ေသကၡာနံ။ ။ဒိ႒ိဂတသမၸယုတ္ဝိစိကိစၧာသဟဂုတ္စိတ္တို႔ကို ေသာတာပတၱိမဂ္တုန္းက ပယ္ခဲ့ၿပီးျဖစ္၍ ေသကၡပုဂၢိဳလ္တို႔သႏၲာန္၌ ထိုေဇာမ်ားလည္း မရထိုက္၊ "ဝိစိကိစၧာဇဝနာနိ စ"၌ စသဒၵါျဖင့္ ဆိုအပ္ၿပီးေသာ ႀကိယာေဇာ မရေၾကာင္းကို ျပန္၍ ေပါင္းဆည္းသည္။ အနာဂါမိပုဂၢလာနံ ပန ပဋိဃဇဝနာနိ စ။ ။အနာဂါမိမဂ္က ေဒါသေဇာကို ပယ္ၿပီးျဖစ္၍ အနာဂါမိပုဂၢိဳလ္သႏၲာန္၌ ေဒါသမူေဒြးလည္း မရ၊ ပဋိဃဇဝနာနိ စ၌ စသဒၵါျဖင့္ ဆိုခဲ့ၿပီးေသာ ႀကိယာေဇာ, ဒိ႒ိဂတသမၸယုတ္, ဝိစိကိစၧာေဇာတို႔ကို ျပန္၍ ေပါင္းဆည္း၏၊ ဤ၌ အနာဂါမ္ကို သီးျခားဆိုထားေသာေၾကာင့္ "ဝိစိကိစၧာဇဝနာနိ စ ေသကၡာနံ"ဝါက်၌ ေသကၡအရ ေသာတာပတၱိဖလ႒ႏွင့္သကဒါဂါမိဖလ႒ ေသကၡႏွစ္ပါးကိုသာ ယူရသည္။ ေလာကုတၱရဖထဝနာနိ စ ယထာသကံ အရိယာနေမဝ။ ။ေသာတာပတၱိမဂ္ေဇာသည္ မိမိဥစၥာျဖစ္ေသာ ေသာတာပတၱိမဂၢ႒ပုဂၢိဳလ္၌သာ ျဖစ္၏, ေသာတာပတၱိဖိုလ္ေဇာသည္ ေသာတာပတၱိဖလ႒ပုဂၢိဳလ္၌သာ ျဖစ္၏, စသည္ျဖင့္ သိပါ၊ ဤ အရာဝယ္ ေမးခြန္းသုံးခ်က္သြင္း၍ ႐ွင္းလင္းျပအံ့။ [ေမး] မဂ္ေဇာတို႔သည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ မိမိဆိုင္ရာ မဂၢ႒ပုဂၢိဳလ္၌သာ ျဖစ္သနည္း၊ အေျဖကား-မဂ္တို႔သည္ စိတၱလကၡဏတစ္ခ်က္မွ်သာ ႐ွိေသာေၾကာင့္ မိမိဆိုင္ရာ မဂၢ႒ပုဂၢိဳလ္၌သာ ျဖစ္သည္၊ အကယ္၍ စိတၱလကၡဏ(၂)ခ်က္ (၃)ခ်က္စသည္ျဖင့္ အထပ္ထပ္ ျဖစ္ေကာင္းလွ်င္ ဖလ႒ပုဂၢိဳလ္သႏၲာန္၌လည္းေကာင္း, အထက္မဂၢ႒ပုဂၢိဳလ္သႏၲာန္၌လည္းေကာင္း, ကူးေျပာင္း၍ ျဖစ္ရာ၏၊ မဂ္တို႔သေဘာမွာ စိတၱကၡဏတစ္ခ်က္မွ်ျဖင့္ ကိစၥၿပီးေသာေၾကာင့္ ထိုကဲ့သို႔ ကူးေျပာင္း၍ မျဖစ္ေကာင္းေတာ့ၿပီ-ဟူလို။ [ေမး] ေအာက္ေအာက္ ဖလ႒ပုဂၢိဳလ္မ်ား၏သႏၲာန္၌ အထက္အထက္ ဖိုလ္ေဇာမ်ား ဘာေၾကာင့္ မျဖစ္သနည္း၊ "ေသာတာပတၱိဖလ႒၌ သကဒါမိဖိုလ္ေဇာစသည္တို႔လည္း ဘာေၾကာင့္ မျဖစ္သနည္း"ဟူလို၊ အေျဖကား-ေအာက္ေအာက္ပုဂၢိဳလ္မ်ားက အထက္အထက္ဖိုလ္ကို မရဘူးေသးေသာေၾကာင့္ ေအာက္ေအာက္ဖလ႒တို႔သႏၲာန္၌ အထက္အထက္ ဖိုလ္ေဇာမ်ား မရထိုက္။ [ေမး] သို႔ျဖစ္လွ်င္ အထက္အထက္ ဖလ႒တို႔သႏၲာန္၌ ေအာက္ေအာက္ဖိုလ္ေဇာမ်ားကို ရၿပီးျဖစ္လ်က္ ဘာေၾကာင့္ ဆက္လက္၍ မျဖစ္သနည္း၊ အေျဖကား-အထက္အထက္ မဂ္ဖိုလ္ကို ရသည္ႏွင့္ တျပဳိင္နက္ ေအာက္ေအာက္ဖိုလ္ေဇာမ်ား ၿငိမ္ေပ်ာက္ရပ္စဲေသာေၾကာင့္ ရခဲ့ဖူးေသာ ေအာက္ေအာက္ဖိုလ္ေဇာမ်ားလည္း အထက္အထက္ ဖလ႒တို႔သႏၲာန္၌ ဆက္လက္၍ မျဖစ္ထိုက္။ ခ်ဲ့ဦးအံ့-ပုထုဇဥ္ဘဝ၌ မပယ္ရေသးေသာ ကံ ကိေလသာတို႔ကို ေသာတာပတၱိမဂ္က ပယ္လိုက္သည္ႏွင့္တစ္ျပဳိင္နက္ ပုထုဇဥ္အျဖစ္ကို လြန္ေျမာက္၍ ေသာတာပန္အျဖစ္ကို လြန္ေျမာက္၍ ေသာတာပန္အျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ့သကဲ့သို႔, ထို႔အတူ ေသာတာပန္ဘဝ၌ မပယ္ရေသးေသာ ကံကိေလသာ သကဒါဂါမိမဂ္က ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ေစသည့္အတြက္ ေသာတာပန္အျဖစ္ကို လြန္ေျမာက္၍ သကဒါဂါမ္အျဖစ္ ေရာက္ေတာ့သည္၊ ထိုသကဒါဂါမ္ အျဖစ္သို႔ေရာက္လွ်င္ ေသာတာပတၱိဖိုလ္လည္း အလိုလို ၿငိမ္ေပ်ာက္ေလေတာ့၏၊ (ဥပမာ-ျမဳိ့ပိုင္ရာထူးမွ နယ္ပိုင္ရာထူးသို႔ တိုးတက္ေသာအခါ ျမဳိ့ပိုင္ရာထူး ၿငိမ္းေပ်ာက္သြားသကဲ့သို႔တည္း၊) ထို႔ေၾကာင့္ ေအာက္ေအာက္ဖိုလ္မ်ား အထက္အထက္ ဖလ႒ပုဂၢိဳလ္တို႔သႏၲာန္၌ ဆက္၍ မျဖစ္ႏိုင္-ဟူလို။ ဋီကာေက်ာ္။ ။ေလာကုတၱရ၊ေပ၊သမုပၸဇၨႏၲီတိ ၁-စတုႏၷံ မဂၢါနံ ဧကစိတၱကၡဏိကဘာေဝန ပုဂၢလႏၲေရသု အသမ႓ဝေတာ, ၂-ေဟ႒ိမေဟ႒ိမာနၪၥ ဥပ႐ုပရိသမာပတၱိယာ အႏဓိဂတတၱာ, ၃-ဥပ႐ုပရိပုဂၢလာနၪၥ အသမုစၧာဋိတကမၼကိေလသနိေရာဓေနန (မပယ္ခြာအပ္ေသးေသာ ကံ က္ိေလသာတို႔ကို ခ်ဳပ္ေစျခင္းအားျဖင့္) ပုထုဇၨေနဟိဝိယ ေသာတာပႏၷာနံ ေသာတာပႏၷာဒီဟိ ပုဂၢလႏၲရဘာဝူပဂမေနန (ေဟ႒ိမ ေဟ႒ိမသမာပတၱိယာ)ပဋိပႆ ဒၶတၱာ စ အ႒ပိ ေလာကုတၱရဇဝနာနိ ယထာသကံ မဂၢဖလ႒ာနံ အရိယာနေမဝ သမုပၸဇၨႏၲိ။ ယထာသကံ အရိယာနေမဝ။ ။ဋီကာေက်ာ္ႏွင့္တကြ အျခားဋီကာမ်ား၌ ယထာသကံဟုခ်ည္း ဖြင့္ျပၾကသည့္ျပင္, ကမၼ႒ာန္းပိုင္း၌ "ယထာသကံ ဖလဝေသန သာဓာရဏာဝ"ဟု ဆိုလတၱံ႕ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မဏိမၪၨဴသာႏွင့္တကြ ယခုကာလ၌ ရြတ္ဆို႐ိုးျဖစ္ေသာ "ယထာရဟံ"ပါဌ္ကို ပယ္ဖ်က္၍ "ယထာသကံ"ဟု ျပင္လိုက္ပါသည္၊ သီဟိုဠ္မူ၌လည္း ယထာသကံဟုပင္ ႐ွိ၏၊ အရိယသဒၵါကား "ျမင့္ျမတ္သူ ျဖဴစင္သူ"ဟု အနက္႐ွိ၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ေနစိတ္ဓာတ္ ျမင့္ျမတ္ျဖဴစင္ေသာ မဂၢ႒ ဖလ႒(၈)ပါးကို "အရိယာ"ေခၚသည္ဟု မွတ္ပါ၊ တိဟိတ္ပုထုဇဥ္ႏွင့္ အရိယာပုဂၢိဳလ္တို႔၏သႏၲာန္၌ ရထိုက္ေသာ စိတ္မ်ားကို အေျချပဳသျဂႋဳဟ္၌ လကၤာႏွင့္တကြ ေရတြက္ျပခဲ့ၿပီ။ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ဘူမိဝိဘာဂအဖြင့္ ✔ ✔ ✔ ✔ ✔ ✔ ✔ ကာမာဝစရဘူမိယံ ပေနတာနိ သဗၺာနိပိ ဝီထိစိတၱာနိ ယထာရဟမုပလဗ႓ႏၲိ၊ ႐ူပါဝစရဘူမိယံ ပဋိဃဇဝနတဒါရမဏဝဇၨိတာနိ၊ အ႐ူပါဝစရဘူမိယံ ပဌမ မဂၢ႐ူပါဝစရဟသနေဟ႒ိမာ႐ုပၸဝဇၨိတာနိ စ န လဗ႓ႏၲိ၊ သဗၺတၳာပိ စ တံတံ ပသာဒရဟိတာနံ တံတံဒြါရိကဝီထိစိတၱာနိ န လဗ႓ေႏၲဝ။ ကာမာဝစရဘူမိယံ ပေနတာနိ သဗၺာနိပိ ဝီထိစိတၱာနိ ယထာရဟမုပလဗ႓ႏၲိ။ ။ ကာမ(၁)ဘုံ၌ ဝီထိစိတ္(၈၀)လုံးရ၏၊ ဘာေၾကာင့္နည္း . . .စကၡဳဝိညာဏ္စသည္တို႔ ျဖစ္ဖို႔ရာ စကၡဳဒြါရစေသာ ဒြါရ(၆)ပါးႏွင့္ မဂ္စိတ္ ဖိုလ္စိတ္ စသည္တို႔ျဖစ္ဖို႔ရာ ပုဂၢိဳလ္(၁၂)ေယာကက္လုံး အစုံအလင္ ကာမဘုံတြင္ ႐ွိေသာေၾကာင့္တည္း၊ ဆက္ဦးအံ့- သဗၺာနိပိ ဝီထိစိတၱာနိဟူေသာစကားသည္ ကာမ(၁၁)ဘုံလုံးအတြက္ သိမ္း႐ုံး၍ ဆိုအပ္ေသာစကားျဖစ္၏၊ အပါယြဘုံ၌ကား ထို(၈၀)လုံး မရ, ဒုဂၢတိအဟိတ္ပုဂၢိဳလ္၌ ရထိုက္ေသာ(၃၇)ပါးသာ ရသည္၊ လူ႔ဘုံ နတ္ဘုံမ်ား၌လည္း ထိုထိုပုဂၢိဳလ္အလိုက္ ထိုက္သလို ရၾကသည္-ဟူလို။ [ေဆာင္] ေျခာက္ခုဝိညာဏ္, ျဖစ္ဖို႔ရန္ျဖင့္, ေျခာက္တန္ဒြါရ, ကုန္ေစ့င၏၊ မဂၢႏွင့္ဖိုလ္, ျဖစ္ဖို႔ဆ္ိုလည္း, ပုဂၢိဳလ္တစ္က်ိပ္ႏွစ္, အစုံျဖစ္၏၊ စိစစ္ဖြယ္ေကာင္း, ဤႏွစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္, ေပ်ာ္ေအာင္းဌာန, ဘုံကာမ၌, စိတ္ဝီထိ, ႐ွစ္ဆယ္႐ွိသည္, . . . ခြဲဘိပုဂၢိဳလ္ သင့္ရာတည္း။ ႐ူပါဝစရဘူမိယံ ပဋိဃဇဝနတဒါရမဏဝဇၨိတာနိ။ ။ေဒါသသည္ စ်ာန္တရားကို တားျမစ္တတ္ေသာ နိဝရဏတရားတည္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ စ်ာန္၏အက်ိဳးေပးရာ ထို႐ူပဘုံ၌ ေဒါသမူေဒြး မရ, တဒါ႐ုံ မရေၾကာင္းကား "ကာမာဝစရဇဝနာ ဝသာေန ကာမာဝစရသတၱာနံ"စေသာ ပါဌ္အတိုင္း သိပါ။ အ႐ူပါဝစရဘူမိယံ ပဌမမဂၢ၊ေပ၊ေဟ႒ိမာ႐ုပၸဝဇၨိတာနိ။ ။ေသာတာပတၱိမဂ္ ႐ူပစိတ္ႏွင့္ ဟသိတုပၸါဒ္တို႔ မရျခင္း၏အေၾကာင္းကို ဝတၳဳသဂၤဟတုန္းက ျပခဲ့ၿပီ၊ အထက္အထက္ အ႐ူပဘုံသို႔ ေရာက္ၿပီးေသာ အ႐ူပျဗဟၼာမ်ားသည္ ေအာက္ေအာက္စ်ာန္ကိုျပန္၍ အားထုတ္ေလ့ မ႐ွိ၊ ထို႔ေၾကာင့္ အထက္အထက္အ႐ူပဘုံ၌ ေအာက္ေအာက္ အ႐ူပစိတ္မ်ား မရထိုက္။ ["သဗၺတၳာပိ စ တံတံပသာဒရဟိတာနံ တံတံ ဒြါရရိကဝီထိစိတၱာနိ န လဗ႓ေႏၲဝ" ဝါက်၏အဓိပၸါယ္ႏွင့္ ဘုံအားျဖငြ ခြဲျပ၍ ပုဂၢိဳလ္စိတ္ရ အက်ယ္ကို အေျချပဳ၌ ျပထားၿပီ။] အခ်ိဳ႕ကား ျဗဟၼာ့ျပည္၌ အနိ႒ာ႐ုံ မ႐ွိေသာေၾကာင့္ အနိ႒ာ႐ုံကို အာ႐ုံျပဳေသာ အကုသလဝိပါက္ စကၡဳဝိညာဏ္ ေသာတဝိညာဏ္ သမၸဋိစၧိဳင္း သႏၲီရဏမ်ားလည္း ႐ူပဘုံ၌ မရထိုက္၊ ဤလူ႔ဘုံသို႔ ဆင္းလာေသာအခါ အနိ႒ာ႐ုံကို ေတြ႔ရ၍ အကုသလဝိပါက္ စကၡဳဝိညာဏ္ စသည္တို႔ ျဖစ္ဖြယ္႐ွိေသာ္လည္း ထိုအကုသလဝိပါက္တို႔မွာ ကာမဘုံ၌ ျဖစ္သည္ဟုသာ ဆိုရမည္ ႐ူပဘုံ ျဖစ္မည္မဟုတ္ဟု ကပ္ကပ္သတ္သတ္ ၾကံၾကေသး၏၊ ထိုအၾကံသည္ မသင့္၊ ဘာေၾကာင့္နည္း . . . ဤဘူမိဝိဘာဂ၌ ဘုံအားျဖစ္ စိတ္တို႔ကို ခြဲျပေသာ္လည္း စင္စစ္မွာ ထိုဘုံတို႔၌ျဖစ္ေသာပုဂၢိဳလ္ကို အစြဲျပဳ၍ ခြဲရျခင္းျဖစ္သည္၊ ဘုံခ်ည္းသက္သက္ စိတ္ရဟူ၍ မ႐ွိ၊ ထို႔ေၾကာင့္ ႐ူပျဗဟၼာတို႔၏ ကာမဘုံ၌ ဆင္းလာခိုက္ဝယ္ အနိ႒ာ႐ုံကို ေတြ႔၍ျဖစ္ေသာ အကုသလဝိပါက္ကို ကာမဘုံကဝိပါက္ဟု မဆိုရ ႐ူပဘုံက ႐ူပပုဂၢိဳလ္၌ျဖစ္ေသာ ဝိပါက္ပင္ ျဖစ္၏၊ ထို႔ျပင္ ျဗဟၼာတို႔သည္ ႐ူပဘုံမွာ တည္ေနလ်က္ ကာမဘုံက အာ႐ုံမ်ားကို လွမ္း၍ ယူစြမ္းႏိုင္ၾက၏၊ ထိုအခါ အနိ႒ာ႐ုံကို ယူမိလွ်င္ ႐ူပဘုံ၌ တည္ေနခိုက္လည္း အကုသလဝိပါက္တို႔ ျဖစ္ၾကမည္သာ၊ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုအၾကံကို လက္မခံၾကပါ။ [ေဆာင္] ႐ူပျဗဟၼာ လူဘုံလာမွ အနိ႒႐ုံစု ျမင္ၾကားမႈေၾကာင့္ အကုဝိပါက္ ျဖစ္သည့္တြက္လည္း အထက္႐ူပ ဘုံ၌ရဟု ယူဆရန္ပင္ ေလ်ာ္ဟန္ထင္၏ ထက္ခြင္ဘုံတိုက္ စံသည့္ခိုက္လည္း ေအာက္၌လွမ္းကာ ႐ႈစားရာဝယ္ နိ႒ာ႐ုံႏွင့္ ေတြ႔ၾကဳံသင့္၏၊ သို႔ျဖင့္ေပါင္းစု အေၾကာင္း႐ႈ၍ အကုသလ ဝိပါကတို႔ ႐ူပဘုံေပါင္း မရေကာင္းဟု ရြဲ႕ေစာင္းအၾကံ ေကစိဉာဏ္ကို လက္ခံမထား စြန္႔ပယ္႐ွားသည္ . . . . အမ်ားပ႑ိတ္ အယူတည္း။ အမွာ။ ။ဤဝီထိပိုင္းဘာသာဋီကာကို ေလ့လာၿပီးေနာက္ သီးျခားစီစဥ္အပ္ေသာ ဝီထိဆို႐ိုးကို ဆက္လက္ေလ့လာၾကပါ၊ က်က္မွတ္ဖြယ္မ်ားသည့္အတြက္ သီးျခားတစ္အုပ္ ျပဳရပာသည္။ ဤကား ဝီထိပိုင္းဘာသာဋီကာ။

ဝီထိပိုင္းဘာသာဋီကာ ❆ ❆ ❆ ❆ ❆ ❆ ❆ ❆ ❆ ❆ စာမ်က္ႏွာ (၂၇၃-၂၇၇) ဝိဘတ္တူျမဲျဖစ္၏၊ဤ၌ ဖလံက ပဌမာ,နိ႐ုေဒၶက သတၱမီျဖစ္ေသာေၾကာင့္သဒၵါေနပံုမွာ အဆင္မေျပသကဲ့ သို႔ျဖစ္၏၊ထို႔ေၾကာင့္ ဖလံ၌ ဝိဘတၱိဝိပလႅာသ(သတၱမီက ပဌမာ ျပန္ေနသည္)ဟုၾကံပါ၊တစ္နည္း-ပဌမာဝိဘတ္ကို လကၡဏအနက္၌သက္သည္ဟုၾကံပါ။ သဗၺထာပိ သမာပတၱိဝီထိယံ ၊ေပ၊ ဗဟူနိပိ လဗၻနၱိ။ ။သမာပဇၨိတဗၺာ- ေကာင္းစြာေရာက္ထိုက္(ဝင္စားထိုက္)၏၊ေကာင္းစြာေရာက္ထိုက္ေသာစ်ာန္ေဇာအစဥ္ကို စ်ာနသမာပတၱိ ဝီထိ,ဖိုလ္ေဇာအစဥ္ကို ဖလသမာပတၱိ ဝီထိဟုေခၚ၏၊ထိုသမာပတၱိဝီထိမ်ား၌ "စ်ာန္ေဇာအစဥ္ ဖိုလ္ေဇာအစဥ္မည္မ်ွ ျဖစ္ရမည္"ဟုမွတ္သား၍မျဖစ္ႏိုင္၊စ်ာန္ေဇာ ဖိုုလ္ေဇာတို ့မ်ားစြာပင္ျဖစ္ခြင့္ ႐ွိသည္၊ဗဟုနိပိ၌ ပိသဒၵါျဖင့္အနည္း ငယ္ကိုဆည္း၏၊ထို႔ေၾကာင့္ဝင္စားမႈ၌ အေလ့အလာ မရေသးခင္(၂)ႀကိမ္(၃) ႀကိမ္ခန္႔လည္းျဖစ္၏၊အေလ့အလာမ်ားသည့္အခါ ေန႔ေရာ ညဥ့္ပါစ်ာန္ေဇာ ဖိုလ္ေဇာမ်ားဆက္ကာ ဆက္ကာကုေဋကုဋာမေရသာေအာင္ျဖစ္ႏိုင္သည္ဟုမွတ္ပါ၊[ဣတိ ကတြာ၌ ကတြာဝယ္ တြာပစၥည္းကို ဟိတ္အနက္၌သက္ေစ၍ ဣတိ တသၼာႏွင့္အနက္တူ "ဣတိ ကတြာ-ဤအေၾကာင္းေၾကာင့္" ဟုအနက္ဆို႐ိုးျပဳၾကသည္။ ] ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ပုဂၢလေဘဒႏွင့္စိတ္ရ ✔ ✔ ✔ ✔ ✔ ✔ ✔ ဒုေဟတုကာနမေဟတုကာနဥၥ ပေနတၳ ႀကိယဇဝနာနိ ေစဝ အပၸနာ ဧဝနာနိ စ န လဗၻနၱိ၊ တထာ ဉာဏသမၸယုတၱဝိပါကာ နိ စ သုဂတိယံ၊ဒုဂၢတိယံ ပန ဉာဏဝိပၸယုတၱာနိ စ မဟာဝိပါကာနိ န လဗၻနၱိ။ အမွာ။ ။မည္သည့္ပုဂၢိဳလ္သနၱာန္၌ မည္သည့္စိတ္မ်ားရထိုက္သည္ဟုပုဂၢိဳလ္တစ္က်ိပ္ႏွစ္ေယာက္ျဖင့္ခြဲျခား၍ ရထိုက္ေသာစိတ္မ်ားကိုျပလိုေသာအခန္းပင္ျဖစ္၏၊သို႔ေသာ္ မရထိုက္ေသာစိတ္မ်ားကိုေ႐ွးဦးစြာ ပယ္ႏႈတ္လိုက္လ်ွင္ ရထိုက္ေသာစိတ္မ်ားကိုအလြယ္တကူ သိႏိုင္သည္သာမက,မရထိုက္ေသာ စိတ္မ်ားလည္း ထင္႐ွားသည့္အတြက္ မရထိုက္ေသာစိတ္မ်ားကိုသာေဖာ္ထုတ္ျပသြားလိမ့္မည္။ ဒုေဟတုကာနမေဟတုကာနဥၥ။ ။ ေဒြ ေဟတူေယသံတိ ဒုေဟတုကာ၊ ပဋိသေနၶတုန္းက အေလာဘ အေဒါသ ဟူေသာ ယွဥ္ဖက္ဟိတ္ႏွစ္ပါးသာ႐ွိေသာ မဟာဝိပါက္ဉာဏဝိပၸယုတ္စိတ္ျဖင့္ ပဋိသေနၶေနခဲ့သူကို"ဒြိဟိတ္ (ဒုဟိတ္) ပုဂၢိဳလ္"ဟုေခၚ၏၊နတၳိ ေဟတူေယသံတိ အေဟတုကာ၊ယွဥ္ဖက္ဟိတ္ မ႐ွိေသာ အဟိတ္ဝိပါက္စိတ္ျဖင့္ ပဋိသေနၶေနခဲ့သူကို"အဟိတ္ပုဂၢဳိလ္"ဟုေခၚ၏၊ထိုအဟိတ္တြင္လည္း အပါယ္ဒုဂၢတိ(၄)ဘံု၌ အဟိတ္အကုသလဝိပါက္ ဥေပကၡာသနၱီရဏ စိတ္ျဖင့္ ပဋိသေနၶေနသူကို"ဒုဂၢတိအဟိတ္ပုဂၢိဳလ္" ကာမသုဂတိဘံု၌ အဟိတ္ကုသလဝိပါက္ ဥေပကၡာသနၱီရဏစိတ္ျဖင့္ ပဋိသေနၶေနသူကို"သုဂတိအဟိတ္ ပုဂၢိဳလ္"ဟုေခၚသည္။ ႀကိယဇဝနာနိ ေစဝ အပၸနာဇဝနာနိ စ န လဗၻနၱိ။ ။ ႀကိယာေဇာသည္ ရဟႏၱာ မ်ားသနၱာန္သာျဖစ္၏၊အပၸနာေဇာကားစ်ာန္ မဂ္ဖိုလ္ေဇာမ်ား တည္း၊ထိုဒြိဟိတ္ႏွင့္အဟိတ္ပုဂၢိဳလ္မ်ား သည္ ထိုဘဝ၌ စ်ာန္မဂ္ဖိုလ္ရဖို႔အတြက္ ေမ်ွာ္လင့္ဖြယ္မ႐ွိေခ်။ ဘာ့ေၾကာင့္နည္း,...ညံ့ဖ်င္းေသာ ပဋိသေနၶ ဝိပါက္ကတားျမစ္ေသာေၾကာင့္တည္း၊ ဤစကားႏွင့္စပ္၍"ကမၼ,ေကႅ,ဝိပါက ႏွင့္ အရိယဥပဝါ,အာဏာဝီတိကၠမံ,ဤ ငါးတန္,မွတ္ရန္အနၱရာယ္မ်ား"အရ အနၱရာယ္(၅)ပါးကိုမွတ္သားထိုက္၏။ ကမၼနၱရာယ္။ ။မာတုဃာတက စေသာ ပဥၥာနနၱရိယကံႏွင့္ဘိကၡဳနီမ၌ မိစၦာစာရက်ဴးလြန္မႈ အကုသိုလ္ကံ သည္ ကမၼနၱရာယ္မည္၏၊ပဥၥာနနၱရိယကံထိုက္သူမွာ စ်ာန္ မဂ္ ဖုိလ္သာမက,ေနာက္ဘဝ၌ သုဂတိကိုပင္ရခြင့္မ႐ွိ၊ဘိကၡဳနီမ၌ မိစၦာစာရျပဳသူကား စ်ာန္ မဂ္ ဖိုလ္သာမရသည္၊ေကာင္းမြန္စြာေနထိုင္လ်ွင္ သုဂတိဘဝကိုကားရႏိုင္ေသး၏။ ကိေလသနၱရာယ္။ ။ကိေလသာ (၁၀)ပါးတြင္ပါဝင္ေသာ နိယတမိစၦာဒိ႒ိ သည္ ကိေလသနၱရာယ္မည္၏၊ဤနိယတမိစၦာဒိ႒ိအယူ႐ွိသူမ်ားလည္းတ တမလြန္ဘဝ၌ သုဂတိဘဝကိုမ်ွ ရခြင့္မ ႐ွိ၊ဥဘေတာဗ်ည္း ပ႑ဳက္မ်ားလည္း လြန္ကဲေသာကိေလသာ႐ွိၾကသည့္အ့တြက္ ဝိပါကနၱရာယ္၌မသြင္းဘဲ ဤကိ ေလသနၱရာယ္၌ ဝိသုဒၶိမဂ္ သြင္းသည္။ [ပဥၥာနနၱရိယႏွင့္ နိယတမိစၦာဒိ႒ိတို႔အေၾကာင္းကိုဝီထိမုတ္ပိုင္း ကမၼစတုကၠမွာ ႐ႈပါ။ ] ဝိပါကနၱရာယ္။ ။အဟိတ္ ဒြိဟိတ္ပဋိသေနၶဝိပါက္စိတ္သည္ ဝိပါကနၱရာယ္မည္၏၊ည့ံဖ်င္းေသာမ်ိဳးေစ့ေၾကာင့္ မေအာင္မျမင္ ေပါက္ခဲ့ရေသာသစ္ပင္သည္မည္မ်ွေလာက္ပင္ ေရစင္သြန္းေလာင္းအပ္ေသာ္လည္းႀကီး က်ယ္ျမင့္မားဖြံ ့ထြားဖို႔ရာေမ်ွာ္လင့္ဖြယ္ မ႐ွိရေတာ့သကဲ့သို႔,ထို႔အတူ ည့ံဖ်င္းေသာ ကံေၾကာင့္ အဟိတ္ ဒြိဟိတ္ ပဋိသေနၶေနခဲ့ရသူမွာမ်ိဳးေစ့ျဖစ္ေသာ ပဋိသေနၶ ဝိပါက္ကိုကမေအာင္ျမင္ေသာေၾကာင့္ ထိုဘဝ၌ စ်ာန္ မဂ္ ဖိုလ္တရားျဖင့္စည္ကားဖို႔မ႐ွိေတာ့၊ေကာင္းမြန္စြာက်င့္ပါမူ တမလြန္၌ သုဂတိဘဝကိုကား ရႏုိင္ပါေသး၏။ အရိယူပဝါဒနၱရာယ္။ ။အရိယာ ပုဂၢိဳလ္မွန္းသိသည္ျဖစ္ေစ,မသိသည္ျဖစ္ေစ ယုတ္မာေသာ စိတ္ထားျဖင့္ အရိယာပုဂၢိဳလ္ကိုစြပ္စြဲကဲ့ရဲ႕ျခင္းသည္ အရိယူပဝါဒနၱရာယ္မည္၏၊နတ္ရြာ နိဗၺာန္ မဂ္ ဖိုလ္ စ်ာန္၏အနၱရာယ္ျဖစ္၏၊ထိုပုဂၢိဳလ္မ႐ွိလ်ွင္သင့္ေလ်ာ္ေသာ လူႀကီးသူမ သံဃာမ်ားသို႔သြား၍ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပေတာင္းပန္လ်ွင္(အယုတ္သျဖင့္ထိုပုဂၢိဳလ္၏ သခၤ် ိဳင္းသို႔သြား၍ေတာင္းပန္လ်ွင္) အနၱရာယ္ေျပေပ်ာက္ႏိုင္၏၊ေကာင္းမြန္ စြာက်င့္ၾကံေနထိုင္သူမ်ားကိုလည္း မျပစ္မွားမိေစရ,အရိယူပဝါဒကံတမ်ွ အျပစ္ႀကီးေလးလွ၏။ အာဏာဝီတိကၠမနၱရာယ္။ ။"သဥၥိစၥ အာပနၷာ အာပတၱိေယာ အာဏာဝီတိကၠ မနၱရာေယာ နာမ"ဟူေသာ အရိ႒သိကၡာ ပဒ႒ကထာႏွင့္အညီ,လြန္က်ဴးလိုေသာ ေစတနာျဖင့္ သင့္ေရာက္အပ္ေသာအာပတ္သည္အာဏာဝီတိကၠမႏၱ ရာယ္မည္၏၊"ဘုရား႐ွင္၏ အာဏာေတာ္ကို က်ဴးေက်ာ္ေစာ္ကားျခင္း"ဟူလို၊ပါရာဇိကအျပစ္သင့္လ်ွင္ လူမထြက္သမ်ွ,သံဃဒိေသသ္အျပစ္သင့္လ်ွင္ ပရိဝါသ္ မာနတ္ မေဆာက္တည္သမ်ွ,ႂကြင္းေသာအာပတ္အျပစ္သင့္လ်ွင္ ေဒသနာမၾကားသမ်ွ(တစ္ပါးေသာရဟန္းအား အျပစ္သင့္မိေၾကာင္းကို မေျပာျပသမ်ွ)ထိုအနၱရာယ္မွမကင္း လြတ္၊ထိုအနၱရာယ္မကင္းက သုဂတိဘဝႏွင့္ စ်ာန္မဂ္ဖိုလ္ကိုရဖို႔ရာအခြင့္မ႐ွိေတာ့ေခ်၊ဤဘဝမွ စုေတလ်ွင္အပါယ္ေလးပါးသို႔သာသြား ၾကရလိမ့္မည္၊ဤအခ်က္အလက္ကိုစဥ္းစားမိၾကသျဖင့္ စာေပကြၽမ္း က်င္ေသာပုဂၢိဳလ္အမ်ားပင္ မိမိတို႔စိတ္ ကိုမႏိုင္၍ လူ႔ေဘာင္မွာေနထိုင္ၾကေလၿပီ။ အာဏာဝီတိကၠမ မျဖစ္။ ။သို႔ေသာ္ ပုထုဇဥ္အလိုက္ စိတ္ကိုမထိန္းႏိုင္၍အျပစ္သင့္ၿပီးေနာက္ဆိုင္ရာဝိနည္းလမ္းေၾကာင္းျဖင့္ကုစားပါလ်ွင္ ထုိအျပစ္မ်ားကင္းစင္ေစႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ထိုအာဏာဝီတိကၠမအမႈကို မျပဳမိေအာင္လည္းေစာင့္စည္း၍,မေတာ္တဆျပဳမိျပန္လ်ွင္လည္းဆိုင္ရာ ဝိနည္းကံအရကုစား၍သဒၶါတရားျဖင့္ ေနထိုင္သူမွာထိုအနၱရာယ္မွကင္း႐ွင္း ႏိုင္ပါ၏၊နတ္ရြာ နိဗၺာန္ မဂ္ ဖိုလ္ စ်ာန္ကို မတားျမစ္ပါ၊ထို႔ေၾကာင့္သူေတာ္ေကာင္းစိတ္႐ွိပါလ်ွင္သာသနာေတာ္၌ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးေနထိုက္ပါသည္။ ရေသ့ဘဝ လူ႔ဘဝ။ ။တခ်ိဳ႕ပုဂၢိဳလ္မ်ားကယခုကာလ၌အာပတ္မသင့္ေအာင္ေနထိုင္ျခင္းငွါ ခဲယဥ္းလွသျဖင့္ ရေသ့ဘဝႏွင့္တရားအားထုတ္လိုၾက၏၊တရားအားထုတ္လို႔မရႏိုင္တဲ့ အာပတ္သည္ တကယ္က်ဴးလြန္လို၍ သင့္တဲ့အာပတ္မ်ိဳးျဖစ္၏၊မေတာ္တဆ သင့္တဲ့အာပတ္မွာ တရား၏အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္၊သံဃေဘဒကကၡနၶကပါဠိေတာ္ အ႐ွင္ေဒဝဒတ္ ၏ေနာက္လိုက္ရဟန္းတို႔ မဂ္ဖိုလ္မရခင္ ထုလႅစၥယအာပတ္ သင့္ေနပံုကို ေထာက္ပါ၊တကယ္က်ဴးလြန္လိုတဲ့ေစတနာ႐ွိေနေသးလ်ွင္ရေသ့ဘဝမွာ လည္းတရားမရႏိုင္ပါ၊တရားမရလ်ွင္႐ွိ ပါေစေတာ့,အာပတ္ႏွင့္ေသလ်ွင္အပါယ္သို႔သြားရမည္ျဖစ္၍ရေသ့ဘဝ ျဖင့္ေနလိုသည္ဟု႐ိုးမယ္ဖြဲ ့အံ့၊စိတ္ေနစင္ၾကယ္ပါလ်ွင္မေတာ္တဆ မသိလိုက္ဘာသာသင့္ေနေသာအာပတ္ ကအပါယ္မခ်ႏိုင္ပါ၊စိတ္ေနမစင္ၾကယ္ ပါမူ ရေသ့ဘဝ လူ႔ဘဝမွာေကာ သက္သာမည္တဲ့ေလာ။ စိတ္စင္ၾကယ္ျခင္းသာ ပဓာန။ ။ဘုရား ႐ွင္လက္ထက္ေတာ္တုန္းကအမ်ိဳးေကာင္းသားကေလးတစ္ေယာက္သာသနာ့ေဘာင္ဝင္ေရာက္လာရာ ဆရာဥပဇၥ် ာယ္မ်ားက"သည္လိုမေနေကာင္းဘူး,သည္လိုမစားေကာင္းဘူး" စသည္ျဖင့္ဝိနည္းလမ္းအရအမ်ိဳးမ်ိဳး ဆံုးမၾကေသာေၾကာင့္ မလႈပ္သာ မလွည့္သာႏွင့္လြန္စြာၾကပ္တည္းက်ဥ္း ေျမာင္းလ်က္ အေနအထိုင္ခက္သည့့္အတြက္လူထြက္လိုေသာ ဆနၵ႐ွိ ေၾကာင္းကိုဘုရား႐ွင္သိေတာ္မူ၍"စိတ္ တစ္မ်ိဳးတည္းကိုသာစင္ၾကယ္ေအာင္ေစာင့္စည္းေလ"ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏၊ဘုရား႐ွင္၏အမိန္႔ေတာ္အရ စိတ္ကိုေစာင့္စည္းလိုက္ေသာအခါမ်ားစြာေသာ အာပတ္ေတြအလိုလိုေစာင့္စည္းၿပီးျဖစ္ သည္ကိုသိရ၍ၾကည္လင္ရႊင္ပ်လ်က္ တရားထူးကိုရေလသည္၊ထို႔ေၾကာင့္မိမိ စိတ္ကစင္ၾကယ္ေနပါလ်ွင္ သာသနာေတာ္မွာ အေနအထိုင္မၾကပ္လွေသာေၾကာင့္ ေလးအသေခၤ် ႏွင့္ကမၻာတစ္သိန္း ပါရမီျဖည့္ေတာ္မူၿပီးမွ တည္ေထာင္ေတာ္မူအပ္ေသာသာသနာေတာ္ႏွင့္ေတြ႔ ၾကံဳရတဲ့အခါ ေတြ႔ၾကံဳရက်ိဳးနပ္ေအာင္ သဒၶါတရားျဖင့္ ႀကိဳးစားေစာင့္စည္းလ်ွင္ အာဏာဝီတိကၠမနၱရာယ္ေဘးမွကင္းေဝးလြတ္ေျမာက္၍ သုဂတိ ဘဝႏွင့္စ်ာန္ မဂ္ ဖိုလ္မ်ားကိုေပါက္ေရာက္ႏိုင္ပါသည္။ တထာ ဉာဏသမၸယုတၱဝိပါကာနိ စ သုဂတိယံ။ ။ျပအပ္ခဲ့ၿပီးေသာပုဂၢိဳလ္ သံုးေယာက္တို႔တြင္ သုဂတိဘံု၌ သုဂတိအဟိတ္ႏွင့္ ဒြိဟိတ္ ႏွစ္ေယာက္သာျဖစ္ခြင့္႐ွိသည္၊ထိုပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ေယာက္၏သနၱာန္၌ ဉာဏသမၸယုတ္မဟာဝိပါက္စိတ္(၄)ပါး လည္းမရထိုက္၊ဘာ့ေၾကာင့္နည္း-မူလရင္း ပဋိသေနၶ ကည့ံဖ်င္းထိုင္းမႈိင္း ေသာေၾကာင့္တည္း၊ထို႔ေၾကာင့္ ပရမတၳ ဝိနိစၦယက်မ္း၌"ဉာဏပါကာ န ဝတၱနၱိ, ဇဍတၱာ မူလသနၶိယာ"ဟုမိန္႔ၿပီ၊ မူလသနၶိယာ-မူလရင္း ပဋိသေနၶ၏၊ ဇဍတၱာ-ညံ့ဖ်င္းခဲ့သည္၏အျဖစ္ေၾကာင့္၊ဉာဏပါကာ-ဉာဏသမၸယုတ္ မဟာဝိပါက္စိတ္တို႔သည္၊န ဝတၱနၱိ-မျဖစ္ကုန္။ [မူလပဋိသေနၶ၏ညံ့ဖ်င္းပံု ကို ဝိပါကနၱရာယ္အတိုင္းသိပါ။ ] ဉာဏသမၸယုတၱဝိပါကာနိ စ၌ စသဒၵါသည္ေ႐ွ႕ဝါက်၌ျပအပ္ၿပီးေသာ ႀကိယာေဇာ အပၸနာေဇာမ်ားကိုျပန္၍ေပါင္းေသာ သမၸိ႑န,တစ္နည္း-ဝုတၱသမုစၥည္းတည္း၊အခ်ိဳ႕ကား-"သုဂတိအဟိတ္ပုဂၢိဳလ္၌ပဋိသေနၶစိတ္ထက္သာလြန္ေသာဉာဏဝိပၸယုတ္ မဟာဝိပါက္စိတ္မ်ားျဖစ္သလို ဒြိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္၌လည္း ပဋိသေနၶစိတ္ထက္သာလြန္ေသာ မဟာဝိပါက္ ဉာဏသမၸယုတ္စိတ္မ်ားျဖစ္ႏိုင္၏"ဟုဆိုလိုၾကေသး၏။ ဒုဂၢတိယံ ပန ဉာဏဝိပၸယုတၱာနိ စ မဟာဝိပါကာနိ။ ။ဒုဂၢတိဘံု၌ျဖစ္ရ သူကား ဒုဂၢတိအဟိတ္ ပုဂၢိဳလ္တည္း၊ထုိပုဂၢိဳလ္သနၱာန္၌ဆိုအပ္ၿပီးေသာစိတ္မ်ားသာမက ဉာဏဝိပၸယုတ္မဟာဝိပါက္စိတ္မ်ားလည္းမရထိုက္၊ဘာ့ေၾကာင့္နည္း၊ မူလရင္း ပဋိသေနၶစိတ္ကအလြန္႔႔အလြန္ည့့ံဖ်င္းထိုင္းမႈိင္းေသာေၾကာင့့္တည္း၊ဤအရာဝယ္ ဒုဂၢတိအဟိတ္ သုဂတိအဟိတ္ ဒြိဟိတ္ပုဂၢဳိလ္မ်ား၌မရထိုက္ေသာစိတ္တို႔ကိုသိရၿပီးျဖစ္၍ ထိုစိတ္မ်ားကိုပယ္ႏုတ္လိုက္ကရသင့္ေသာစိတ္မ်ားကိုလည္းသိႏိုင္ၿပီ၊ထိုရထိုက္ေသာစိတ္မ်ားကိုအေျချပဳသျဂၤ ိဳဟ္၌ လကၤာေဆာင္ပုဒ္ႏွင့္တကြေရတြက္ျပထားၿပီ။ တိေဟတုေကသု စ ခီဏာသဝါနံ ကုသလာကုသလဇဝနာနိ န လဗၻနၱိ၊တ ထာ ေသကၡပုထုဇၨနာနံ ႀကိယဇဝနာနိ၊ ဒိ႒ိဂတသမၸယုတၱဝိစိကိစၦာဇနဝနာနိ စ ေသကၡာနံ၊ အနာဂါမိပုဂၢလာနံ ပန ပဋိဃဇဝနာနိ စ န လဗၻနၱိ၊ေလာကုတၱရ ဇဝနာနိ စ ယထာသကံ အရိယာနေမဝ သမုပၸဇၨနၱီတိ။ တိေဟတုေကသု စ။ ။တေယာ ေဟတူ ေယသံတိ တိေဟတုကာ၊ပဋိသေနၶတုန္းက အေလာဘ အေဒါသ အေမာဟ ဟူေသာယွဥ္ဖက္ဟိတ္သံုးပါး႐ွိေသာမဟာဝိပါက္ဉာဏသမၸယုတ္(၄),မဟဂၢဳတ္ဝိပါက္(၉)ပါးတို႔တြင္တစ္ပါးပါးျဖင့္ပဋိသေနၶေနေသာပုဂၢိဳလ္ကို"တိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္"ဟု ေခၚ၏၊အရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္းဆိုင္ရာဘံု၌ထိုဝိပါက္စိတ္မ်ားျဖင့္ ပဋိသေနၶ ေနၾကရကားတိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္မ်ားပင္ျဖစ္၏၊ထို႔ေၾကာင့္ ပုထုဇဥ္တိဟိတ္(၁), အရိယာတိဟိတ္(၈),ေပါင္းတိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္(၉)ေယာက္႐ွိသည္။ ခီဏာသဝါနံ ကုသလာကုသလဇဝနာနိ န လဗၻနၱိ။ ။ခီဏာ+အာသဝါ+ေယသံ တိ ခီဏာသဝါ၊ကိေလသာ အာသေဝါကုန္ခန္းၿပီးေသာရဟနၱာပုဂၢိဳလ္ကို"ခီဏာသဝပုဂၢိဳလ္"ဟုေခၚ၏၊ "အဝိဇၨာပစၥယာ သခၤါရာ"အရ အဝိဇၨာႏွင့္တဏွာႏုသယတို႔ေၾကာင့္ေလာကီကုသိုလ္ အကုသိုလ္ဟူေသာ သခၤါရတရားတို႔ျဖစ္ၾက၏၊ရဟနၱာပုဂၢိဳလ္မ်ား၌ထိုအရင္းခံအႏုသ ယကို အရဟတၱမဂ္ျဖင့္ပယ္အပ္ၿပီးျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ အႏုသယႏွင့္ဆက္သြယ္ေလ့႐ွိေသာေလာကီကုသုိလ္ အကုသိုလ္ မ်ားျဖစ္ခြင့္မရေတာ့ေခ်၊ေလာကုတၱရာကုသိုလ္မ်ားကား အႏုသယကိုပယ္႐ွားေသာတရားေပတည္း၊ရဟနၱာျဖစ္ေသာအခါပယ္႐ွား ဖြယ္ အႏုသယမ႐ွိေတာ့ရကား ေလာကုတၱရာကုသိုလ္မ်ားလည္းျဖစ္ဖြယ္မလိုေတာ့၊ထို႔ေၾကာင့္ ရဟႏၱာမ်ား သနၱာန္၌ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ဟူသမ်ွ လံုးဝ မရထိုက္။

ဝီထိပိုင္းဘာသာဋီကာ ❆ ❆ ❆ ❆ ❆ ❆ ❆ ❆ ❆ ❆ စာမ်က္ႏွာ(၂၆၈-၂၇၂) ကာမေဇာ(၇),(၆)ႀကိမ္။ ။ပရိတၱဇဝန ၊ေပ၊သတၱကၡတၱံဳ ဆကၡတၱဳ "၌ ဧဝကို သတၱကၡတၱံဳ ၌လည္းလိုက္ေစ၊ထို သတၱကၡတၱံဳ ဧဝ၌ ဧဝျဖင့္"ပကတိ႐ိုးရာ အခါဝယ္ကာမေဇာတို႔သည္(၇)ႀကိမ္ထက္ပို၍မေစာရ"ဟုကန္႔၏၊ ဆကၡတၱဳေမဝ၌ ဧဝျဖင့္"(၆)ႀကိမ္ေအာက္လည္း ေလ်ာ့၍မေစာရ"ဟုကန္႔သည္၊ဝါကား "တစ္ခုမျဖစ္လ်ွင္တစ္ခုျဖစ္ရမည္"ဟု စီရင္ေသာ ဝိကပ္အနက္႐ွိ၏၊ထို႔ေၾကာင့္"႐ိုးရာအခါဝယ္ကာမေဇာတို႔ ႔သည္(၇)ႀကိမ္ေသာ္လည္းေစာႏိုင္,သို႔မဟုတ္(၆)ႀကိမ္ေသာ္လည္းေစာႏိုင္၏"ဟုမွတ္ပါ။ မနၵပၸဝတၱိယံ ပန မရဏကာလာဒီသု ပဥၥဝါရေမဝ။ ။မရဏကာလာ,အာဒိ မွာျဖင့္,မုစၦာတ႐ွိ,ဝိသညိ ႏွင့္,အတိတ႐ုဏ,စသည္ကာလ,ဟူသမ်ွ,ယူရမွတ္ေလေလာ့"ဟု အေျချပဳ၌ ဆိုခဲ့ၿပီ၊ထိုတြင္ မုစၦာကာလ ဟူသည္ သစ္ပင္မွက်ျခင္း,ေရနစ္မြန္းျခင္း,အနာေရာဂါ ျပင္းစြာႏွိပ္စက္ျခင္းစေသာဒုကၡႀကီးတို႔ေၾကာင့္ မိန္းေမာေတြေဝ ေသငယ္ေဇာျဖင့္ေျမာေနရာ အခါမ်ိဳးတည္း၊ဝိသညီဘူတကာလသည္ အလမၺဳသာနတ္သမီး၏အေတြ႔ေၾကာင့္ ဣသိသိဂၤရေသ့ေမ့သလို ပီတိဟုန္ေခြ႔သျဖင့္ ေမ့ေနရာအခါ,နတ္-ဘီလူး-ၿပိတၱာတို႔ဖမ္းစားသျဖင့္ေမ့ေနရာအခါ, အလြန္အၾကဴးအရက္မူးေနသျဖင့္႐ူးေမ့ေနရာအခါ,အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္လ်က္ အိပ္မက္မက္ေနရာအခါ ဤသို႔စသည္ျဖင့္ ပကတိ႐ိုးရာ အမွတ္သညာမ်ိဳးမွကင္းကြာခိုက္အခါမ်ိဳးတည္း၊"အတိတ႐ုဏကာလ" ဟူသည္ အမိဝမ္း၌ကိန္းေအာင္းစဥ္အခါ,ဖြားၿပီးစအခါစေသာ အလြန္ႏုနယ္ ေသးရာအခါမ်ိဳးတည္း၊ဤသို႔စသည္ျဖင့္ပကတိ႐ိုးရာအခါကဲ့သို႔စိတ္ဓာတ္သတၱိမထက္ေသာအခါမ်ိဳးကိုမရဏကာလာဒီသု၌ အာဒိအရ ယူပါ။ မနၵပၸဝတၱိယံ။ ။မနၵံ+ဟုတြာ+ပဝတၱိ၊ မနၵံ-ႏံု႔နဲ႔သည္၊ဟုတြာ-ျဖစ္၍၊ပဝတၱိ-ျဖစ္ျခင္းတည္း၊မနၵပၸဝတၱိ-ႏုံ႔နဲ႔သည္ျဖစ္၍ျဖစ္ျခင္း၊ပကတိ႐ိုးရာအခါကဲ့သို႔စိတ္မထက္သန္ဘဲ အဟုန္ေရာရဲ႕,ႏံု႔နဲ႔နဲ႔ျဖစ္ေနရာအခါကို"မနၵပၸဝတၱိ"ဟုဆိုသည္၊ထိုစကားမွန္၏၊-မရဏကာလစသည္၌ မွီရာဝတၳဳ႐ုပ္အားနည္းျခင္းေၾကာင့္စိတ္ ၏အဟုန္သည္ ေရာ့ရဲ႕ရဲ႕ ႏံု႔နဲ႔နဲ႔ ျဖစ္ရသည္။ ခ်ဲ ့ဦးအံ့-စိတ္တို႔သည္ ပင္ကိုသေဘာအားျဖင့္"အား႐ွိသည္/အားမ႐ွိ ဘူး"ဟုမဆိုႏိုင္ပါ,မွီရာဝတၳဳ႐ုပ္ကိုအစြဲျပဳ၍သာ အား႐ွိအားမဲ့ျဖစ္ရပါသည္၊ပကတိ႐ိုးရာအခါကိုပင္ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားၾကည့္လ်ွင္ က်န္းက်န္းမာမာႏွင့္စားေသာက္အိပ္စက္ ေကာင္းရာအခါတို႔၌ စိတ္တို႔လည္းအင္အားျပည့္ဝအာ႐ွိၾကသကဲ့သို႔ျဖစ္၏၊အနည္းငယ္ မက်န္းမမာ အစားအေသာက္ အအိပ္အစက္ပ်က္သည့့္အခါ၌မူ စိတ္မ်ားလည္း အင္အားေလ်ာ့ပါးသကဲ့သို႔ျဖစ္ၾက၏၊မရဏကာလစသည္၌ကား အျပင္းအထန္ဒုကၡခံရသျဖင့္ ကိုယ္ခႏၶာတစ္ခုလံုးအင္အားေလ်ာ့ပါးရကား စိတ္၏မွီရာ ဟဒယဝတၳဳ႐ုပ္လည္း အင္အားေလ်ာ့ပါးလ်က္ရွိသည္၊ထိုအင္အားေလ်ာ့ပါးေသာဝတၳဳ႐ုပ္ကိုမွီတြယ္၍ျဖစ္ရေသာေဇာတုိ႔ကားအဘယ္မွာအဟုန္ျပင္းႏိုင္ေတာ့အံ့နည္း၊မခိုင္ျမဲေသာသံလမ္းေပၚမွာ ခုတ္သြားရေသာ မီးရထားကဲ့သို႔ ေဇာစိတ္အမ်ားပင္ အဟုန္ေရာ့ရဲ႕ ႏံု႔နဲ႔နဲ႔ ႐ွိၾကမည္သာ၊ အလမၺဳသာနတ္သမီးအေတြ႔ေၾကာင့္ ဣသိသိဂၤ ေမ့ရာ၌ကား ပီတိဓာတ္အဟုန္လႈိင္းေၾကာင့္ ႐ုပ္ခနၶာႀကီးလည္း ခပ္ထိုင္းထိုင္းျဖစ္ေနေလသည္၊ထို႔ေၾကာင့္ ပကတိအခါမ်ိဳးကဲ့သို႔အားရပါးရ (၆)ႀကိမ္(၇)ႀကိမ္ မေစာႏိုင္ၾကဘဲ(၅)ႀကိမ္မ်ွသာေစာႏိုင္ၾကသည္၊ ထိုသို႔ အဟုန္အင္အားနည္းပါးသည့့္အတြက္ေၾကာင့္ပင္"ဤမုစၦာမရဏာသနၷေဇာတို႔သည္ ပဋိသေနၶ အက်ိဳးေပးစြမ္းႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကမၼပထမေျမာက္"ဟုဖြင့့္ၾကသည္၊[ပဥၥဝါရေမဝဟု ဧဝသဒၵါျဖင့္ ပိုင္းျဖတ္၍ အတိအက် သတ္မွတ္ထားေသာ္လည္း မူလဋီကာ၌(၄)ႀကိမ္ေစာေၾကာင္းကိုလည္းမိန္႔ဆိုေသး၏။ ] အခ်ိဳ႕အယူအဆႏွင့္ ဤက်မ္းဝါဒ။ ။ ဋီကာေက်ာ္၌"ေယဘုေယန သတၱကၡတၱံဳ ဇဝတိ"တုန္းက"မုစၦာ မရဏာသနၷကာေလသု စ ဆ ပဥၥပိ ဇဝနာနိ ပဝတၱနၱိ"ျဖင့့္မုစၦာကာလ၌(၆)ႀကိမ္ေစာေၾကာင္းကိုဖြင့္ဆိုၿပီးလ်ွင္"မရဏကာလာဒီသူတိ အာဒိသေဒၵန မုစၦာကာလံ သဂၤဏွာတိ"ျဖင့္ မုစၦာကာလ၌(၅)ႀကိမ္ေစာဟန္ကိုဖြင့့္ျပျပန္သျဖင့္ ဋီကာေက်ာ္ကိုမလြန္ဆန္လိုေသာ ဆရာတို႔သည္"မရဏကာလကဲ့သို႔ အလြန္ေတြေဝရာ အတိမုစၦာကာလ၌(၅)ႀကိမ္,သာမန္ေလာက္ေတြေဝရာ သာမညမုစၦာကာလ၌ (၆)ႀကိမ္"ဟု မုစၦာ(၂)မ်ိဳးခြဲျပ၍ ဋီကာေက်ာ္ကိုေထာက္ခံၾကေလသည္၊အ႒ကထာႀကီးႏွင့္ သျဂၤ ိဳဟ္က်မ္းအလိုမွာ ပကတိအခါ၌ပင္(၆)ႀကိမ္ေစာသင့္ေၾကာင္းကိုျပလိုရင္းျဖစ္သည္၊ သာဓကကို"ေယဘုေယ်န သတၱကၡတၱံဳ " တုန္းကျပခဲ့ၿပီ၊ထို႔ေၾကာင့္ ပရိတၱဇဝနာနိ သတၱကၡတၱံဳ ဆကၡတၱဳေမဝ ဝါ ဇဝနၱိ" ကား ကာမေဇာတို႔ ပကတိကာလ၌ ေစာပံုကိုျပေသာစကားတည္း၊"မနၵပဝတၱိယံ ပန"မွစ၍"ဘဂဝေတာ ပန ယမကပါဋိဟာရိယကာလာဒီသု" တိုင္ေအာင္ဝါက်ကား ကာမေဇာတို႔ ဝိကတိကာလ၌ ေစာပံုကို ျပေသာစကားတည္းဟုခြဲျခားရာ၏။ ယမကပါဋိဟာရိယ။ ။ယမက=အစံု+ပါဋိဟာရိယ=တန္ခိုးျပာဋိဟာ၊"ေရႏွင့္ မီးအစံုအစံုထြက္ေအာင္ ဖန္ဆင္းႏိုင္ေသာတန္ခိုးေတာ္"ဟူလို၊"ပဋိပေကၡ ဟရတီတိ ပါဋိဟာရိယံ၊ပဋိပေကၡ-ဆန္႔႔က်င္ဘက္တို႔ကို၊ဟာရတိ-ပယ္ဖ်က္ႏွိမ္နင္းတတ္၏၊ဣတိ-ထို႔ေၾကာင့္၊ပါဋိဟာရိယံ-ပါဋိဟာရိယမည္၏၊ဤဝစနတ္အရ တုၿပိဳင္ရန္ဖက္သူတို႔ကို ႏွိမ္နင္းတတ္ေသာစ်ာန္အဘိညာဥ္တန္ခိုးကို(သကၠတအသံထြက္ လိုက္၍) ျပာဋိဟာရိယ,ဝါ-ျပာဋိဟာဟုေခၚသည္၊ ယမကပါဋိဟာရိယကာလာဒီသု၌ အာဒိသဒၵါျဖင့္ အ႐ွင္ေမာဂၢလာန္၏ နေနၵာပနနၵနဂါးမင္းကိုဆံုးမရာအခါစေသာ အေရးတႀကီးအခါတို႔ကို ယူပါ၊ စတၱာရိ ပဥၥ ဝါ တိကၡိျနၵိယ(ထက္ျမက္ေသာ ပညိေျနၵ႐ွိသူ)အတြက္(၄)ႀကိမ္, မုဒိျနၵိယ(ႏံု႔ညံ့ေသာ ပညိေျနၵ႐ွိသူ) အတြက္(၅)ႀကိမ္ဟု အႏုဋီကာ ခန္႔မွန္း ၏၊ဘုရား႐ွင္အတြက္(၄)ႀကိမ္,သာဝက မ်ားအတြက္(၅)ႀကိမ္ဟုလည္းခန္႔မွန္း ၏။ ေရမီးအစံု ထြက္လာပံု။ ။"ပါဒကစ်ာန္, အဓိ႒ာန္ႏွင့္,တစ္ဖန္ပါဒက,ျဖစ္ၿပီးမွ,က်တံုအဘိညာ"ဟူသည္ႏွင့္အညီ ဘုရား႐ွင္သည္ ယမိုက္ျပာဋိဟာကိုျပေတာ္မူလိုေသာ္ မီးအစုျဖစ္ေပၚေစျခင္း ငွါ ေတေဇာကသိုဏ္းကိုအာရံုျပဳ၍ စတုတၳစ်ာန္(သမာပတ္)ကို ဝင္စာေတာ္ မူ၏၊ထိုစတုတၳစ်ာန္သမာပတ္မွ ထေတာ္မူ၍ ထိုစ်ာန္၌ပါေသာ ဥေပကၡာ ဧကဂၢတာစ်ာန္အဂၤါကိုဆင္ျခင္ေသာ ပစၥေဝကၡဏာဝီထိမ်ားျဖစ္ေစေတာ္မူ၏၊(ဤပစၥေဝကၡဏာေဇာတို႔သည္ အေရးႀကီးေသာကိစၥျဖစ္၍(၄)ႀကိမ္မ်ွျဖင့္ ၿပီးစီးရ၏၊ )ထို႔ေနာက္ အထက္ပိုင္း ကိုယ္ေတာ္မွ မီးအစုထြက္ေပၚလာေစသတည္းဟု ဓိ႒ာန္ေတာ္မူေသာ အဓိ႒ာန(ပရိကမၼ)ဝီထိ ျဖစ္၏။ ထို႔ေနာက္ စတုတၳစ်ာန္ကိုတစ္ဖန္ဝင္စားျပန္၏၊စ်ာန္မွထ၍ေ႐ွးနည္းအတိုင္းစ်ာန္အဂၤါတို႔ကိုဆင္ျခင္ေသာ ပစၥေဝကၡဏာဝီထိမ်ားျဖစ္ၾက၏၊ထို႔ေနာက္အဘိညာဥ္ဝီထိျဖစ္၏၊ဤ အဘိညဥ္ဝီထိ၏အစြမ္းေၾကာင့္ အထက္ပိုင္းကိုယ္ေတာ္မွမီးအစုထြက္ေပၚလာသည္၊ေအာက္ပိုင္းကိုယ္ေတာ္မွ ေရအယဥ္ထြက္ေပၚလာေစဖို႔ရန္လည္း အာေပါကသိုဏ္းကို အာရံုျပဳ၍ေ႐ွးနည္းအတိုင္းျဖစ္ေစရျပန္၏၊ထိုဝီထိ မ်ား အၾကားအၾကား၌ ဘဝင္မ်ားစြာမက်ဘဲ(၂)ႀကိမ္ေလာက္သာက် ရ၏၊ဤသို႔မီးအစုျဖစ္ဖို႔ရန္ ဝီထိစဥ္တစ္မ်ိဳး,ေရအယဥ္ျဖစ္ဖို႔ရန္ ဝီထိစဥ္တစ္မ်ိဳးျဖစ္ပါေသာ္လည္း,စိတ္အစဥ္မွာ အလြန္လ်င္ျမန္သည့္အတြက္ ၾကည့္႐ႈသူတို႔က မီးႏွင့္ေရ စံုဖက္၍ တစ္ၿပိဳင္နက္ ထြက္လာသည္ဟုထင္ရေပသည္၊ဤကဲ့သို႔အခါမ်ိဳးဝယ္ စ်ာန္အဂၤါကိုဆင္ျခင္ေသာ ပစၥေဝကၡဏာေဇာတို႔လည္း(၄)ႀကိမ္ေလာက္မ်ွျဖင့္ ကိစၥၿပီးေအာင္ေစာၾကရသည္။[ဤပစၥေဝကၡဏာေဇာသည္ ကာမေဇာပင္ျဖစ္ရကား လဟုကပဝတၱိအခါ မဟုတ္လ်ွင္(၇)ႀကိမ္ပင္ေစာခြင့္႐ွိသည္။ ] အာဒိကမၼိကႆ ပန ပဌမကပၸနာယံ မဟဂၢတဇဝနာနိ,အဘိညာဇဝနာနိ စ သဗၺဒါပိ ဧကဝါရေမဝ ဇဝနၱိ။ အာဒိကမၼိကႆ ပန ပဌမကပၸနာယံ မဟဂၢတဇဝနာနိ ဧကဝါရေမဝ။ ။ဤ ဝါက်မွစ၍ေနာက္လာမည့္ဝါက် မ်ားကား အပၸနာေဇာမ်ားကိုသတ္မွတ္ျပေသာစကားတည္း၊"အာဒိကေမၼ နိယုေတၱာ"အရ ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္စပုဂၢိဳလ္ ကိုလည္းေကာင္း,စ်ာန္ရစ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္းေကာင္း,အာဒိကမၼိကပုဂၢိဳလ္ဟုေခၚ၏၊ပဌမစ်ာန္ကိုအားထုတ္၍ ပဌမဆံုးရခိုက္မွာ အာဒိကမၼိကပုဂၢိဳလ္မည္၏၊ထို႔ေနာက္ ပဌမစ်ာန္ကိုထပ္ကာ ထပ္ကာ ဝင္စားေသာအခါ"အာဒိကမၼိကပုဂၢိဳလ္"ဟုမေခၚ ရေတာ့ၿပီ၊ဒုတိယစ်ာန္ကိုအားထုတ္၍ ပဌမဆံုးရေသာအခါ ဒုတိယစ်ာန္အတြက္"အာဒိကမၼိကပုဂၢိဳလ္"ဟုေခၚရျပန္၏၊အထက္အထက္စ်ာန္မ်ား ကို ပဌမဆံုးရေသာအခါလည္းဤနည္း ပင္တည္း၊ဤသို႔ပထမဆံုးျဖစ္ေသာ အပၸနာေဇာကိုပင္"ပဌမကအပၸနာ"ဟု ေခၚသည္၊"အာဒိကမၼိပုဂၢိဳလ္၏ ပဌမအပၸနာေဇာေစာရာကာလ၌ မဟဂၢဳတ္ေဇာတို႔တစ္ႀကိမ္စီသာေစာၾကသည္"ဟူလို။[အာဒိကေမၼ-အစ ဆံုးအားထုတ္မႈ စ်ာန္ရမႈ၌၊နိယုေတၱာ-ယွဥ္ေသာပုဂၢိဳလ္သည္၊အာဒိကမၼိေကာ-မည္၏၊ပဌေမ-ပဌမအႀကိမ္၌၊ပဝတၱာ-ျဖစ္ေသာအပၸနာသည္၊ပဌမကာ-မည္၏၊ပဌမကာ စ+သာ+အပၸနာ စာတိ ပဌမကပၸနာ။ ] အဘိညာဇဝနာနိ စ သဗၺဒါပိ ဧကဝါရေမဝ။ ။အဘိညာဥ္ေဇာတို႔ ကားပဌမဆံုး ရခါစ၌ျဖစ္ေစ,ေနာက္အထပ္ထပ္ အသံုးျပဳရာ၌ျဖစ္ေစ,အခါခပ္သိမ္းတစ္ ႀကိမ္သာေစာသည္၊[သဗၺဒါပိကို ေ႐ွ႕က မဟဂၢတဇဝနာနိႏွင့္မတြဲစပ္ပါႏွင့္၊မ ဟဂၢဳတ္ေဇာေစာတို႔သည္အခါခပ္သိမ္း တစ္ႀကိမ္ေစာသည္မဟုတ္၊ေနာက္ထပ္ ဝင္စားရာ၌ အႀကိမ္မ်ားစြာေစာေၾကာင္းကို ဆိုလတၱံ ့၊]ဆက္ဦးအံ့-မဟဂၢဳတ္ေဇာတို႔သည္ ပဌမရခါစ၌(ဖြားခါစကေလးသူငယ္အလား)အင္အားနည္းပါးျခင္းေၾကာင့္ မိမိ၏ေနာက္၌ ထပ္၍ အပၸနာေဇာျဖစ္ဖို႔ရန္ အာေသဝနသတၱိျဖင့္ေက်းဇူးမျပဳ ႏိုင္၊ထို႔ေၾကာင့္ ပဌမအပၸနာေဇာတို႔သည္ တစ္ႀကိမ္သာေစာၾကရ၏၊အဘိညာဥ္ေဇာတို႔ကားဆိုင္ရာတန္ခိုးအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ျဖစ္ေစျခင္း သိရျခင္းကိစၥ ႐ွိ၏၊ထိုကိစၥကိုလည္း တစ္ႀကိမ္တည္းျဖင့္ ၿပီးစီးေအာင္ေဆာင္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ေနာက္ထပ္ျဖစ္ဖြယ္မလိုေတာ့ရကား အခါခပ္သိမ္း တစ္ႀကိမ္သာေစာၾကသည္။ [ေဆာင္ပုဒ္] ေ႐ွးဦးရခါ,အပၸနာဝယ္, လြန္စြာအင္အား,နည္းေလ ျငား၍,ဆက္ပြားအေန, အပၸနာ႐ွည္ေအာင္, အာေသသတၱိ,မရ႐ွိခဲ့၊ အဘိညာဥ္ေဇာ-တို႔သေဘာ ကား,ႏွစ္ေလာမထပ္,တစ္ ႀကိမ္ျမတ္ျဖင့္,တပ္အပ္ ကိစၥ,ၿပီးေစၾက၍,ပဌမ အပၸနာ,အဘိညာသည္,မွန္ စြာ တစ္ႀကိမ္ ေစာသတည္း။ မဂ္ေဇာ ဖိုလ္ေဇာ။ ။"စတၱာေရာ ပန မဂၢဳပၸါဒါ ဧကစိတၱကၡဏိကာ၊တေတာ ပရံ ေဒြ တီဏိ ဖလစိတၱာနိ ယထာရဟံ" ႏွင့္အညီ မဂ္စိတ္တို႔သည္ ဝရဇိန္လက္နက္မိုးႀကိဳးစက္ကဲ့သို႔ တစ္ႀကိမ္သာျဖစ္႐ိုး႐ွိ၏၊ထိုမဂ္တစ္ႀကိမ္ေစာၿပီးေနာက္ ဖိုလ္ေဇာ(၂)ႀကိမ္(၃)ႀကိမ္ျဖစ္၏၊"ယထာရဟံ"ဟုဆိုေသာေၾကာင့္ မနၵပညပုဂၢိဳလ္၌(၂)ႀကိမ္,တိကၡပညပုဂၢိဳလ္၌(၃)ႀကိမ္ေစာသည္၊ ထင္႐ွားေစအံ့-သမာပတ္ဝင္စားခိုက္ မဟုတ္ေသာ ပကတိ႐ိုးရာအခါ၌ ေဇာတို႔သည္(၇)ႀကိမ္သာအလြန္ဆံုး ေစာႏိုင္ၾက၏၊အပၸနာေဇာဝါရတုန္းက ျပခဲ့သည့္အတိုင္း မနၵပညပုဂၢိဳလ္၌ ပရိကံ ဥပစာ အႏုလံု ေဂါၾတဘုဟု ဥပစာရသမာဓိေဇာက(၄)ႀကိမ္ေစာခဲ့ၿပီ၊ထို႔ေနာက္ မဂ္တစ္ႀကိမ္ ဖိုလ္(၂)ႀကိမ္ဆို လ်ွင္(၇)ႀကိမ္ျပည့္၏၊ တိကၡပညပုဂၢိဳလ္ ၌ ဥပစာ အႏုလံု ေဂါၾတဘုဟု(၃)ႀကိမ္ သာေစာခဲ့ေသး၏၊ထို႔ေနာက္ မဂ္တစ္ႀကိမ္ ဖုိလ္(၃)ႀကိမ္ေစာမွ (၇)ႀကိမ္ျပည့့္၏၊ထို႔ေၾကာင့္"ေဒြ တီဏိ ဖလစိတၱာနိ ယထာရဟံ ဥပၸဇၨနၱိ"ဟုမိန္႔ေတာ္မူသည္။ ဝိသုဒၶိမဂ္။ ။သတၱစိတၱပရမာ စ ဧကာ ဝဇၨနဝီထိ၊တသၼာ ယႆ ေဒြ အႏုေလာမာနိ(ဥပစာႏွင့္အႏုလံု),တႆ တတိယံ ေဂါၾတဘု,စတုတၳံ မဂၢစိတၱံ, တီဏိ ဖလစိတၱာနိ ေဟာနၱိ၊ယႆ တီဏိ အႏုေလာမာနိ (ပရိကံ ဥပစာ အႏုလံု),တႆ စတုတၳံ ေဂါၾတဘု,ပဥၥမံ မဂၢစိတၱံ,ေဒြ ဖလစိတၱာနိ ေဟာနၱိ၊ ေတန ဝုတၱံ "ေဒြ တီဏိ ဝါ ဖလစိတၱာနိ ဥပၸဇၨနၱီ" တိ။ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ နိေရာဓသမာပတ္ ✔ ✔ ✔ ✔ ✔ ✔ နိေရာဓသမာပတၱိကာေလ ဒြိကၡတၱံဳ စတုတၳာ႐ုပၸဇဝနံ ဇဝတိ၊တေတာ ပရံ နိေရာဓံ ဖုသတိ၊ဝု႒ာနကာေလ စ အနာဂါမိဖလံ ဝါ အရဟတၱဖလံ ဝါ ယထာရဟေမကဝါရံ ဥပၸဇၨိတြာ နိ႐ုေဒၶ ဘဝဂၤပါေတာဝ ေဟာတိ။ နိေရာဓသမာပတၱိကာေလ။ ။နိ႐ုဇၥ် နံ နိေရာေဓာ,သမာပဇၨနံ သမာပတၱိ နိေရာဓႆ သမာပတၱိ,နိေရာဓသမာပတၱိ,နိေရာဓသမာပတၱိယာ ကာေလာ နိေရာဓသမာပတၱိကာေလာ၊ ဤသဒၵါနည္းအရ စိတ္ ေစတသိက္ စိတၱ႐ုပ္တို႔အခိုက္အတန္႔မ်ွ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေနျခင္းကို"နိေရာဓသမာပတ္သို႔ေကာင္းး စြာေရာက္သည္"ဟုေခၚ၏၊ထိုထိုသမာပတ္သို႔ေရာက္လိုေသာအခါ မ်ားေသာအားျဖင့္ လူသူကင္းျပတ္ ဆိတ္ၿငိမ္ရာအရပ္သို႔ ဝင္ေရာက္ရ၏၊ထိုထုိသမာပတ္ျဖင့္ေနျခင္းသည္ စ်ာနလာဘီ အရိယာပုဂၢိဳလ္၏ စည္းစိမ္ ခံစားျခင္းတစ္မ်ိဳးပင္ျဖစ္၏၊အင္မတန္ ခ်မ္းသာ၏၊ထိုသို႔ ဆိတ္ၿငိမ္ရာအရပ္သို႔ ဝင္ေရာက္၍ခံစားျခင္းကိုပင္"သမာပတ္ဝင္စားသည္"ဟု ျမန္မာတို႔ ေခၚစမွတ္ျပဳၾက၏၊ဝင္ေရာက္ခံစားမႈကို "ဝင္စား"ဟုဆိုသည္။ [နိေရာဓသမာပတၱိကာေလ၌သမာပတ္ဝင္စားခိုက္ကိုမယူဘဲ,ဝင္စားခါနီးအခါ ကို သမီပ်ဴစာအားျဖင့္ယူပါ၊ထို႔ေၾကာင့္ "ဒြိကၡတၱံဳ စတုတၳာ႐ုပၸဇဝနံ ဇဝတိ"ဟု ဆိုသည္၊"နိေရာဓသမာပတ္ဝင္စားခါနီး ၌ စတုတၳအာ႐ုပၸေဇာတို႔သည္(၂)ႀကိမ္ ေစာ၏"ဟူလို၊ဤမွေနာက္၌မွတ္ဖြယ္ကို ဝီထိခန္း၌ သိရလတၱံ ့။] အနာဂါမိဖလံ ဝါ အရဟတၱဖလံ ဝါ။ ။ ဤႏွစ္ပုဒ္ကို ယထာရဟေမကဝါရံ ဥပၸဇၨတြာ နိ႐ုေဒၶဝယ္ နိ႐ုေဒၶ ၌ စာစပ္ရမည္၊ထိုသို႔ စပ္ရာ၌ သဒၵထံုးစံမွာ

ဝီထိပိုင္း @@@@@ စာ - ၂၆၇ စာ.၂၆၇ ေဇာ၅ႀကိမ္ေစာရပံု ေလ့လာေနက် မဟုတ္ေသာ မဟဂၢဳတ္အာရံု ေလာကုတၱရာအာရံု ပညတ္အာရံု မ်ားကို အာရံုျပဳတဲ့အခါ၌မူ ထိုကာမေဇာမ်ားေနာက္သို႔ မလိုက္မပါေခ်။ ဌာေန ပရိစိေယေတဝ ,တံဣဒံ ဗာလေတာ ဗိယ၊ အႏုယာတိ န အညတၱ ,ေဟာတိ တဏွာဝေသန ဝါ။ [အနက္ကို ဋီကာေက်ာ္ နိႆယ ၌ ႐ႈပါ] ကာေမဇဝနသတၱာလမၺနာနံ နိယေမ သတိ။ ။ ဤကား ကာမာဝစရ ဇဝနာ ဝသာေန စေသာ စုဏၰိယကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေသာ သဂၤဟ ဂါထာတည္း။ ကာမအာရံုဟူရာဝယ္ ပဥၥဒြါရ၌ အတိမဟႏၱာရံု ,မေနာဒြါရ၌ ဝိဘူတာရံုတည္း ။ မဟႏၱာရံု စသည္ႏွင့္ ဝိဘူတာရံုမွာ တဒါရံုမက် ဟု ျပလို၍, "ဝိဘူေတ ၊ တိမဟေႏၱစ " ဟု မိန္႔သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကာမေဇာ ကာမသတၱဝါ အတိမဟႏၱာရံု သို႔မဟုတ္ ဝိဘူတာရံုျဖစ္ေသာ ကာမအာရံု ,ဤအမွတ္အသား သံုးပါးစံုမွ တဒါရံုက်၏ ဟု မွတ္ပါ။ ႁခြင္းခ်က္။ ။ သို႔ေသာ္" ဤအဂၤါသံုးပါးစံုတိုင္း အျမဲတဒါရံုက်ရမည္ " ဟုလည္း မမွတ္သင့္။ ပစၥဳပၸန္ ဂတိနိမိတ္ကို အာရံုျပဳေသာ မေနာဒြါရ မရဏာသနၷဝီထိမ်ား၌ ကာမေဇာ ,ကာမသတၱဝါ, အတိမဟႏၱ ကာမအာရံု မွန္ပါလ်က္ တဒါရံုမက်ပဲ စုတိၿပီးမွ ထိုပစၥဳပၸန္အာရံုကိုပင္ ပဋိသေႏၶသစ္ႏွင့္ ဘဝင္၆ ခ်က္တို႔က အာရံုျပဳေၾကာင္းကို ဝိဘဂၤအ႒ကထာ အ႒ကထာက႑ မူလဋီကာတို႔က ဖြင့္ျပသည္။ မွတ္ခ်က္။ ။ ဤစကားအရ ကာမေဇာ မဟုတ္လ်င္ ဝိဘူတာရံုပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း တဒါရံု မက်။ ကာမသတၱဝါ မဟုတ္လ်င္ ဝိဘူတာရံု အတိမဟႏၱာရံု ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း တဒါရံု မက်ဟု အဓိပၸါယ္ ရသည္ ျဗဟၼာတို႔၏ သ႑ာန္မွာ စိတ္ဓာတ္ (ဘဝင္) ကလည္း သာ၍ သန္႔႐ွင္း၏။ စကၡဳပသာဒ ေသာတပသာဒ တို႔ကလည္း အထူးၾကည္လင္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကာမသတၱဝါ တို႔ထက္ အတိမဟႏၱာရံု ဝိဘူတာရံု ဝီထိတို့ အျဖစ္မ်ား ေပလိမ့္မည္။သို့ရာတြင္ ရူပသတၱဝါ ျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ တဒါရံု ကား မျဖစ္နိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျဗဟၼာတို့အတြက္ တဒါရံုမက်ေသာ ဝိဘူတာရံု အတိမဟႏၱာရံု ဝီထိမ်ားကိုလည္း ဝီထိဆိုရိုး၌ ျပထားသည္။ ဇဝနနိယာမ ဇဝေနသု စ ပရိတၱဇဝနဝီထိယံ ကာမာဝစရဇဝနာနိ သတၱကၡတၱံဳ ဆကၡတၱဳေမဝ ဝါ ဇဝႏၱိ၊ မႏၵပၸဝတၱိယံ ပန မရဏကာလာဒိသု ပဥၥဝါရေမဝ၊ ဘဂဝေတာ ပန ယမကပါဋိဟာရိယကာလာဒီသု လဟုကပၸဝတၱိယံ စတၱာရိ ပဥၥဝါ ပစၥေဝကၡဏစိတၱာနိ ဘဝႏၱီတိပိ ဝဒႏၱိ။ ×××××××××××××××××××××××××× ဒီဟာကေတာ့ တမ်က္ႏွာသာ .....

ဝီထိပိုင္း ********* စာ - ၂၆၂ ၂၆၃ ၂၆၄ ၂၆၅ ၂၆၆ သျဂႋဳဟ္ဘာသာဋီကာ စာ_၂၆၂ ေစာခဲ့ေသာ္လည္းေကာင္း, တဒါရံု က်ခြင့္မရ၊ ဘာ့ေၾကာင့္ နည္း.....တဒါရံု က်လ်ွင္ အတိဣ႒ာရံု ျဖစ္၍ ေသာမနႆ တဒါရံု က်ရလိမ့္မည္၊ ထို ေသာမနႆ တဒါရံု သည္ ေဒါသေဇာ ေနာင္ မျဖစ္ထိုက္၊ ဥေပကၡာ တဒါရံု က်ဖို႔ရန္လည္း "အတိဣေ႒ ပန ေသာမနႆ သဟဂတာေနဝ " အရ အတိဣ႒ာရံု ႏွင့္ မေလ်ာ္ကန္ေခ်။ ၂။ ေသာမနႆ ပဋိသေႏၶ တည္ေနသူ၏ သႏၱာန္၌ မဟႏၱာရံု အဝိဘူတာရံု ျဖစ္အ့ံ၊ (အတိဣ႒ာရံု ဟု သတ္မွတ္ ဖြယ္ မလို ,ဘယ္အာရံုမဆို ကာမအာရံု ကို အာရံုျပဳ၍) ေဒါသေဇာ ေစာလ်ွင္ ထို ေဒါသေဇာ ေနာင္ တဒါရံု မက်ထိုက္။ ၃။ ေသာမနႆ ပဋိသေႏၶ ေန၍ စ်ာန္ကို ရၿပီးမွ စ်ာန္ေလ်ွာက်သျဖင့္ ထိုစ်ာန္ကို အာရံုျပဳလ်က္"ငါ၏ မြန္ျမတ္ ေသာ တရားသည္ ပ်က္ျပားခဲ့ေခ်ေပါ့" ဟု ေဒါသေဇာ ျဖစ္ေသာအခါ မဟဂၢဳတ္ အာရံုျဖစ္၍ တဒါရံု မက်ထိုက္။ ၄။ ေသာမနႆ ပဋိသေႏၶ ေန၍ ပညတ္အာရံု တစ္ခုခုကို အာရံုျပဳလ်က္ ေဒါသေဇာ ေစာျပန္လ်ွင္ ထိုပညတ္ကို အာရံုျပဳ၍ တဒါရံု မက်ထိုက္။ ["တဒါရံု သည္ ကာမတရားကို သာ အာရံုျပဳသည္"ဟု ဆိုလတၱ႕ံ ။] ဤသို႔လ်ွင္ တဒါရံု က်ခြင့္ မရေငါ ေဇာဝါရ (၄) မ်ိဳး၌ ေဒါသေဇာ ေနာင္ ျဖစ္၍ ပဋိသေႏၶ ႏွင့္ အလားတူ ေသာမနႆ မူလဘဝင္လည္း မက်ႏိုင္၊ ထိုသို႔ တဒါရံု လည္းမက်, ဘဝင္လည္း မက်သျဖင့္ အခက္အခဲ ၾကံဳေသာအခါ ေဒါသေဇာ ႏွင့္ ေသာမနႆ ဘဝင္တို႔ အၾကားဝယ္ ဆက္သြယ္ေပးဖို႔ရာ အာဂႏၱဳကဘဝင္ကိစၥတပ္လ်က္ ဥေပကၡာ သဟဂုတ္ သႏၱီရဏစိတ္ ျဖစ္ရေပသည္။ [ေဆာင္] ေသာမနသ္သေႏၶ, စြဲကပ္ေန၍, ယူေလမိစၦာ, ရိွသူ႕မွာလ်ွင္, လြန္စြာတင့္ဘိ, အတိဣ႒, တိမဟႏၱ, ဝိဘူတဟု, ဗုဒၶအာရံု, ၾကံဳေသာ္လည္းေကာင္း, တစ္ေၾကာင္းကမူ, အဝိဘူတ, မဟႏၱဟု, ကာမအာရံု, ဆံုေလတစ္ရပ္, သမာပတ္ကို, ရလတ္ၿပီးမွ, ကြယ္ပသည့္စ်ာန္, အာရံုခံလ်ွင္း, မယြင္းတစ္ခု, ပညတ္စုကို, ႐ူွေလတစ္ေလာ, ......ေဒါသေဇာတို႔, ေစာၿပီး၍တံု, တဒါရံုကား, အာရံုႏွင့္ေသာ္, မသင့္ေတာ္ခဲ့၊ ခ်င့္ေျမာ္တစ္ခင္း, ဘဝင္ဆင္းလည္း, မူရင္းသေႏၶ, မေလ်ာ္ေပတည့္၊ သို႔ေနခက္ခဲ, အခ်က္ထဲဝယ္, ဆက္တြဲဟန္ျပဳ, အာဂႏၱဳဟု, တစ္ခုဘဝင္, စပ္ၾကားဝင္သည္, အ႐ွင္ ဆရာ့ မိန္႔ခြန္း တည္း။ ဥေပကၡာ သႏၱီရဏ ဘဝင္ကိစၥတပ္ရပံု ။ ။ "ေဒြ ဥေပကၡာသဟဂတသႏၱီရဏ စိတၱာနိ ပဋိသႏၶိဘဝဂၤစုတိတဒါရမဏသႏၱီရဏဝေသန ပဥၥကိစၥာနိ နာမ" ဟု ကိစၥ သဂၤဟ ၌ ျပခဲ့ေသာ (၅) ကိစၥ တို႔တြင္ ပဋိသေႏၶ အခါ စုတိအခါလည္း မဟုတ္, သမၸဋိ စၦိဳင္း၏ အျခားမဲ့လည္းမဟုတ္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ပဋိသေႏၶ စုတိ တဒါရံု သႏၱီရဏ ဤကိစၥတပ္၍ ______________________ အာဂႏၱဳကဘဝင္ စာ_ ၂၆၃ ျဖစ္ခြင့္မရေခ်၊ ေဒါသေဇာ ေနာင္ ဤ သႏၱီရဏစိတ္မွ ျဖစ္ခြင့္ မရလ်ွင္ စိတ္အစဥ္သတ္၍ ဘဝအဆံုးသတ္ရေတာ့မလို ျဖစ္ရကား "ဘဝဂၤႆ အဂႍ" ဟူေသာ ဝစနတ္အရ ဘဝမျပတ္ဖို႔ရာ ဥေပကၡာ သႏၱီရဏစိတ္က ဘဝင္ကိစၥတပ္၍ ျဖစ္ရသည္။ အာဂႏၱဳကဘဝင္ ေခၚရပံု ။ ။ ပဋိသေႏၶစိတ္၏ ေနာက္မွစ၍ ျဖစ္ခဲ့ေသာ ဘဝင္တို႔ သည္ ပဋိသေႏၶစိတ္ႏွင့္ တစ္ထပ္တည္း တူၾကရ၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ ခႏၶာ အိမ္ ျဖစ္ေပၚစကပင္ ခႏၶာအိမ္၌ ပါဝင္ေသာ ဘဝင္မ်ားတည္း၊ သို႔ျဖစ္၍ ထို ဘဝင္မ်ားကို အာဝါသိကဘဝင္ (အိမ္႐ွင့္ဘဝင္) ဟု ေခၚရေပသည္၊ ဤ ဥေပကၡာ သႏၱီရဏ ကား ယခုလို အခက္ၾကံဳေတြ႔ရာ တစ္ရံတစ္ခါ မွ ေပၚလာေသာ ေၾကာင့္ "အာဂႏၱဳက(ဧည့္သည္)ဘဝင္" ဟု ေခၚရသည္။ ပဋိသႏၶိဘဝဂၤဥၥဂါထာသည္ ေယဘုယ် ။ ။ ဤ ျပအပ္ခဲ့ေသာ နည္းအတိုင္း တစ္ရံတစ္ခါ အခက္အခဲ ၾကံဳလာလ်ွင္ မူလပဋိသေႏၶႏွင့္ မတူေသာ အာဂႏၱဳကဘဝင္လည္း ျဖစ္ေသးေသာေၾကာင့္ ဝီထိမုတ္ပိုင္း၌လာလတၱံ႕ေသာ "ပဋိသႏၶိ ဘဝဂၤဥၥ" စေသာ ဂါထာကိုလည္း ေယဘုယ် နည္းျဖင့္ ဆိုအပ္ေသာ ဂါထာတည္း ဟု မွတ္ပါ။ ယံကိဥၥိ ပရိစိတပုဗၺံ ပရိတၱာ ရမဏမာရဗၻ ။ ။ ဤ အာဂႏၱဳက ဘဝင္က်ရေသာ စိတ္အစဥ္ မျဖစ္မွီ ေ႐ွးမၾကာခင္ အခါက အေလ့အက်က္မ်ားေသာ (မ်ားစြာ စိတ္ဝင္စား ထားေသာ) အာရံု တစ္ခုခု ရိွလိမ့္မည္၊ ကာမဝိပါတ္ တို႔သည္ အာရမဏသဂၤဟ၌ ျပသည့္အတိုင္း ကာမတရားကိုသာ အာရံုျပဳေသာေၾကာင့္ ထိုအာရံုသည္ ကာမအာရံုတြင္ ပါဝင္ေသာ အာရံုျဖစ္ရမည္၊ ထိုအေလ့အက်က္မ်ားေသာ ကာမအာရံုသည္ ဣ႒အာရံုျဖစ္အ့ံ၊,ကုသလဝိပါတ္သႏၱီရဏစိတ္ျဖစ္၏၊ အနိ႒ာရံု ျဖစ္အ့ံ၊ အကုသလဝိပါတ္သႏၱီရဏစိတ္ ျဖစ္သည္။ မွတ္ခ်က္ ။ ။ အတိဣ႒ာရံု ျဖစ္လ်ွင္ လည္း "အတိဣေ႒ ပန ေသာမနႆ သဟဂတာေနဝ " ႏွင့္ မညီေစကာမူ ဤကဲ့သို႔ အခက္အခဲ ၾကံဳရာဝယ္ ကုသလဝိပါတ္ ဥေပကၡာ သႏၱီရဏ ပင္ ျဖစ္၏၊ ဤ တဒါရမဏနိယမ၌ ျပအပ္ေသာ စကားစုလည္း ဝီထိစိတ္ မ်ားအတြက္ သတ္မွတ္ အပ္ေသာ စကားျဖစ္၍ ဝီထိမုတ္ ျဖစ္ေသာ ပဋိသေႏၶ ဘဝင္ စုတိကိစၥ အတြက္ သတ္မွတ္ အပ္ေသာ စကား မဟုတ္တန္ရာ၊ ဤကား ဤက်မ္း၏ အယူတည္း။ ပရမတၳဒီပနီ ။ ။ "ပင္ကိုရင္းက မဟာဝိပါတ္ ဥေပကၡာ သဟဂုတ္ အျဖစ္မ်ားလ်ွင္ ထို မဟာဝိပါတ္ ဥေပကၡာ သဟဂုတ္ မ်ားလည္း အာဂႏၱဳက ဘဝင္ကိစၥတပ္လ်က္ မျဖစ္ႏိုင္ဟု မဆိုသင့္၊ အ႒ကထာ ၌လည္း "ကုသိုလ္ ေဇာ ေနာင္ သဟိတ္ တဒါရံု အမ်ား ျဖစ္ေနလ်ွင္ ကုသိုလ္ေဇာ ဝီထိ၏ အၾကားအၾကား၌ အကုသိုလ္ေဇာ ေစာေစကာမူ ထို အကုသိုလ္ေဇာ ေနာင္ သဟိတ္ တဒါရံု ပင္ ျဖစ္သည္ " ဟု အဆိုရိွ၏၊ ___________________ သျဂႋဳဟ္ဘာသာဋီကာ စာ_၂၆၄ အ႒ကထာ အလို အကုသိုလ္ေဇာ ေနာင္ သဟိတ္ တဒါရံု ျဖစ္ႏိုင္ပါလ်ွင္ တဒါရံု ကိုယ္စား က်ရေသာ အာဂႏၱဳက ဘဝင္လည္း သဟိတ္ မဟာဝိပါတ္ ဘဝင္ ျဖစ္သင့္သည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ " အာဂႏၱဳက ဘဝင္ကိစၥတပ္လ်က္ ဥေပကၡာ သဟဂုတ္ မဟာဝိပါတ္ (၄) , သႏၱီရဏ (၂) အားျဖင့္ (၆) ပါးေသာ စိတ္မ်ား ျဖစ္ခြင့္ ရိွသည္။" ဟု ပရမတၳဒီပနီ မိန္႔ဆို၏၊ ယုတၱိကို ေထာက္လ်ွင္ သင့္ေလာက္ေပသည္။ အာဝဇၨန္း မရိွဘဲ အာရံုယူႏိုင္ပံု ။ ။ ဤ အာဂႏၱဳက ဘဝင္စိတ္ သည္ အေလ့အက်က္ မ်ားေသာ အာရံုကို ေ႐ွ႕ က ဆင္ျခင္ေပးမည့္ အာဝဇၨန္း မရိွဘဲ ယူရာေရာက္၏၊ ထိုသို႔ အာဝဇၨန္း ကင္းလ်က္ အာရံုသစ္ ယူႏိုင္ေၾကာင္းကို ေ႐ွးသူေဟာင္းတို႔ အမိန္႔အဆို မရိွသည္ မဟုတ္ပါေလာ ဟု ေမး၊ အေျဖကား _ မ်ားေသာအားျဖင့္ ထိုထိုဝီထိ၌ အာဝဇၨန္းက ေ႐ွးဦးစြာ ဆင္ျခင္ေပးမွ အာရံုသစ္ကို ယူႏိုင္ၾကသည္ မွန္ေပ၏၊ သို႔ေသာ္ "အာဝဇၨန္း မပါလ်ွင္ အာရံုသစ္ကို မယူႏိုင္၊" ဟု ေ႐ွးသူျမတ္တို႔ သတ္မွတ္ ခ်က္ မရိွ၊ နိေရာဓ သမၼာပတၱိဝီထိခန္း၌ သမာပတ္ မွ အထတြင္ အနာဂါမိဖိုလ္စိတ္ႏွင့္ အရဟတၱဖိုလ္ စိတ္မ်ားသည္ အာဝဇၨန္း ကင္းလ်က္ပင္ နိဗၺာန္ အာရံုကို ယူႏိုင္ၾက၏၊ မဂၢဝီထိ ၌ ေဂါၾတဘု ေဝါဒါန္ တို႔သည္ အာဝဇၨန္း ကင္းလ်က္ ႐ုတ္တရက္ နိဗၺာန္ကို အာရံုျပဳႏိုင္ၾက၏၊ ဤသို႔ ေတြ႔ရသျဖင့္ ဤ အာဂႏၱဳက ဘဝင္၏ အာဝဇၨန္း ကင္းလ်က္ အာရံုယူရသည့္ အခင္း၌ စေနာင့္စနင္း မရိွထိုက္။[အနာဂါမိဖိုလ္ စသည္တို႔ အာရံုယူပံုကို ထိုထိုဝီထိခန္း၌ သိရလတၱံ႕။] နိရာဝဇၨံ ကထံ စိတၱံ, ေဟာတိ ေနတံ ဟိ သမၼတံ၊ နိယေမာ န ဝိနာဝဇၨာ, နိေရာဓာ ဖလဒႆနာ။ နိရာဝဇၨံ _ အာဝဇၨန္း ကင္းလ်က္၊ စိတၱံ _ စိတ္သည္၊ ကထံ ေဟာတိ _ အဘယ္မွာ ျဖစ္သင့္ပါအ့ံနည္း၊ ဧတံ_ ဤ အာဝဇၨန္း ကင္းလ်က္ စိတ္ျဖစ္ျခင္းကို၊ န သမၼတံ_ ေ႐ွးသူျမတ္တို႔ အသိအမွတ္ မျပဳအပ္သည္ မဟုတ္ပါေလာ၊ အာဝဇၨာ _ အာဝဇၨန္း ကို၊ ဝိနာ _ ၾကဥ္၍ ၊ နိေရာဓာ _ နိေရာဓ သမာပတ္ မွ၊ ဝု႒ဟႏၱႆ _ ထေသာပုဂၢိဳလ္၏၊ ဖလဒႆနာ= အနာဂါမိ အရတၱဖိုလ္ ျဖစ္ပံုကို ေတြ႔ရျခင္းေၾကာင့္၊ နိယေမာ _ အာဝဇၨန္း ကင္းလ်က္ မျဖစ္ႏိုင္ဟူေသာ သတ္မွတ္ ခ်က္သည္၊ န _ မရိွေခ်၊၊ အေၾကာင္းစံုမွ တဒါရံုက် ******************* တထာ ကာမာဝစရဇဝနာဝသာေန ကာမာဝစရသတၱာနံ ကာမာဝစရ. ဓေမၼေသြဝ အာရမဏဘူေတသု တဒါရမဏံ ဣစၦႏၱီတိ။ ကာမာဝစရဇဝနာဝသာေန တဒါရမဏံ ဣစၦႏၱီတိ။ ။ ကာမာဝစရဓေမၼေသြဝ မွ ဧဝသဒၵါ သည္ "ကာမာဝစရဇဝနာဝသာေန ဧဝ,ကာမာဝစရသတၱာနံ ဧဝ" ဟု _______________________ ေဇာေနာင္ တဒါရံု လိုက္ပံု စာ_ ၂၆၅ ေ႐ွ႕ သို႔လည္း လိုက္၏၊ ကာမေဇာ ၏ အဆံုး၌သာ တဒါရံု ကို အလိုရိွၾကသည္, " အပၸနာေဇာ ၏ အဆံုးမွာ အလိုမရိွၾက" ဟူလို။ ခ်ဲ႕ဦးအံ့ _ သြားႏိုင္လာႏိုင္ခါစ ကေလးသူငယ္ မ်ားသည္ ေနအိမ္မွ ျပင္ဘက္သို႔ ထြက္ေသာအခါ မိမိကို ျဖစ္ေစတက္,ေမြးဖြားေစတက္ေသာ မိဘေနာက္, သို႔မဟုတ္ မိဘႏွင့္ သေဘာတူ ေသာ ဘႀကီး ဘေထြးတို႔ ေနာက္သာ လိုက္သြား သကဲ့သို႔, ထို႔အတူ ကာမတဏွာ အရင္းခံ ရိွေသာ ကုသိုလ္ကံ အကုသိုလ္ကံ ေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ ကာမဝိပါတ္ တဒါရံု မ်ားလည္း မိမိကို ျဖစ္ေစတက္ေသာ ကာမကုသိုလ္ အကုသိုလ္ေဇာ တစ္ခုခုေနာက္သို႔ျဖစ္ေစ, ထို ကာမကုသိုလ္ အကုသိုလ္ေဇာ တစ္ခုခုႏွင့္ ကာမေဇာ ခ်င့း သေဘာတူေသာ အျခားေသာ ကာမကုသိုလ္ ႀကိယာေဇာ ႏွင့္ အကုသိုလ္ ေဇာမ်ားေနာက္သို႔ ျဖစ္ေစ လိုက္ပါေလသည္။ ကာမတဏွာတႏၷိဒါန_ကမၼနိဗၺတၱဘာဝေတာ၊ ဇနကံ တံသမာနံ ဝါ, ဇဝနံ အႏုဗႏၶတိ၊ န တု အညံ တဒါလမၺံ, ဗာလဒါရကလီဠယာ။ [အနက္ကို ဋီကာေက်ာ္ နိႆယ၌ ႐ူွပါ။ ] ကာမာဝစရသတၱာနေမဝ တဒါရမဏံ ဣစၦႏၱိ ။ ။ ကာမသတၱဝါ တို႔ သႏၱာန္၌ သာ တဒါရံု ကို အလိုရိွၾကသည္၊ " ျဗဟၼာ တို႔ သႏၱာန္၌ တဒါရံု ကို အလို မရိွၾက" ဟူလို၊ ခ်ဲ႕ဦးအံ့ _ ကာမပဋိသေႏၶ ႏွင့္ တဒါရံု တို႔သည္ ကာမဝိပါတ္ ခ်င္း တူမ်ွၾက၏၊ အရင္းခံ မ်ိဳးေစ့ က်ေရာက္ရာ ကာမပုဂၢဳိလ္ သႏၱာန္၌ သာလ်ွင္ ပဝတၱိ အက်ိဳးဆက္ တဒါရံု ကာမဝိပါတ္ မ်ား ျဖစ္ေပၚႏိုင္သည္၊ ျဗဟၼာ တို႔ သႏၱာန္၌ ကား ထိုကဲ့သို႔ အရင္းခံ ကာမပဋိသေႏၶ မ်ိဳးေစ့ မက်ခဲ့သျဖင့္ ကာမဝိပါတ္ တဒါရံု (သစ္ပင္) မ်ား မေပၚေပါက္ႏိုင္ေခ်။ ဗီဇႆာဘာဝေတာ နတၳိ, ျဗဟၼာနံပိ ဣမႆ ဟိ၊ ပဋိသႏၶိမေနာဗီဇံ, ကာမာဝစရသညိတံ။ [အနက္ကို ဋီကာေက်ာ္နႆယ၌႐ူွပါ။ မ်ိဳးေစ့ မရိွဘဲ ဝိပါတ္တခ်ိဳ႕ျဖစ္ပံု ။ ။ ကာမပဋိသေႏၶ ဟူေသာ အရင္းခံ မ်ိဳးေစ့ မရိွသည့္ အတြက္ ပဝတၱိ အက်ိဳးဆက္ တဒါရံု ကာမဝိပါတ္ မ်ား မျဖစ္ႏိုင္လ်ွင္, စကၡဳ ေသာတဝိညာဏ္ ႏွင့္ သမၸဋိ စၦိဳင္း သႏၱီရဏ ဝိပါတ္ မ်ားလည္း ျဗဟၼာ တို႔ သႏၱာန္မွာ မျဖစ္ႏိုင္ရာ ေရာက္၏၊ ကာမဝိပါတ္ ပဝတၱိ အက်ိဳးဆက္ ခ်င္း တူပါလ်က္ ထို စကၡဳဝိညာဏ္ စေသာ ဝိပါတ္ မ်ားကား အဘယ္ေၾကာင့္ ျဗဟၼာ တို႔ သႏၱာန္၌ ျဖစ္ႏိုင္ပါသနည္းဟု ေမး၊ အေျဖကား _ ျဗဟၼာ တိုလ သႏၱာန္၌ စကၡဳေျႏၵ ေသာတိေျႏၵ ျဖစ္ျခင္း၏ အာႏုေဘာ္ေၾကာင့္ စကၡဳဝိညာဏ္ ေသာတဝိညာဏ္ တို႔ ျဖစ္ႏိုင္ၾက၏၊ _________________________ သျဂႋဳဟ္ဘာသာဋီကာ စာ_ ၂၆၆ ဒြါရဝီထိ တို႔ ထူးျခား ကြဲလြဲရာ၌ စိတၱနိယာမဓမၼတာ သေဘာေၾကာင့္ သမၸဋိ စၦိဳင္း သႏၱီရဏ တို႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္ၾကေပသည္။ ခ်ဲ႕ဦးအံ့ _ ျဗဟၼာ တို႔ သႏၱာန္၌ စကၡဳေျႏၵ ေသာတိေျႏၵ ဟူေသာ ပသာဒ ႐ုပ္မ်ား မျဖစ္မေန ရ , မုခ် ျဖစ္ၾကရေလၿပီ၊ (ျဖစ္ျခင္း၏ အေၾကာင္းကို ဃာနာဒိတၱယံနတၳိ အဖြင့္ၾကည့္၊) ထိုသို႔ စကၡဳေျႏၵ ေသာတိေျႏၵ ျဖစ္လ်ွင္ ဆိုင္ရာ အာရံုမ်ား ထိခိုက္သျဖင့္ စကၡဳဝိညာဏ္ ေသာတဝိညာဏ္ တို႔လည္း ျဖစ္ၾကေတာ့မည္သာ၊ ထို စကၡဳဝိညာဏ္ ေသာတဝိညာဏ္ တို႔ အတြက္ စကၡဳဒြါရ ဝီထိ ေသာတဒြါရဝီထိ ဟု ကြဲျပားပါလ်ွင္ စိတၱနိယာမဓမၼတာ အတိုင္း ထို ဝီထိႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ သမၸဋိ စၦိဳင္း သႏၱီရဏ ဝိပါတ္ မ်ားလည္း ျဖစ္ၾကေပသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ဋီကာေက်ာ္၌ "ဣျႏၵိယပၸဝတၱိအာႏုဘာဝေတာ ဒြါရဝီထိေဘေဒ စိတၱနိယာမေတာ စ " ဟု မိန္႔ၿပီ၊ ဣျႏၵိယပၸဝတၱိအာႏုဘာဝေတာ_ စကၡဳေျႏၵ ေသာတိေျႏၵ တို႔ ျဖစ္ျခင္း၏ အာႏုေဘာ္ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း (စကၡဳဝိညာဏ္ ေသာတဝိညာဏ္တို႔အတြက္ အေၾကာင္းျပခ်က္၊ )၊ ဒြါရဝီထိေဘေဒ _ ဒြါရ ဝီထိ ကြဲျပားရာ၌ ၊ စိတၱနိယာမေတာ စ _ စိတ္၏ျဖစ္ျမဲ ဓမၼတာ ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း (သမၸဋိ စၦိဳင္း သႏၱီရဏ တို႔ အတြက္ အေၾကာင္းျပခ်က္) ၊ စကၡဳဝိညာဏာဒီနံ _ စကၡဳဝိညာဏ္ အစရိွေသာ ကာမဝိပါတ္ တို႔၏၊ အဘာေဝါ _ မျဖစ္ရာသည္၊ နာပဇၨတိ _ မေရာက္။ ကာမာဝစရဓေမၼေသြဝ အာရမဏဘူေတသု တဒါရမဏံ ဣစၦႏၱိ ။ ။ ကာမတရားကို အာရံုျပဳရာ၌ သာ တဒါရံု ကို အလိုရိွၾက၏၊ မဟဂၢဳတ္ ေလာကုတၱရာ ပညတ္ မ်ားကို အာရံုျပဳရာ၌ တဒါရံု ကို အလိုမရိွၾက၊ ခ်ဲ႕ဦးအံ့ _ သခင္တစ္ေယာက္၏ ကြၽန္မ မွ ေမြးဖြားရေသာ "သားေပါက္" ကေလးသည္ မ်ားစြာေသာ ကိစၥ၌ မိခင္ အလိုသို႔ မလိုက္ႏိုင္ဘဲ မိခင့္ အထက္က သခင့္အလိုသို႔သာ လိုက္႐ွာရသကဲ့သို႔ , ထို႔အတူ သခင္ႏွင့္ တူေသာ ကာမတဏွာ အရင္းခံ ၍ ကာမကုသိုလ္ အကုသိုလ္ကံ တည္း ဟူေသာ ကြၽန္မ မွ ေမြးဖြားရေသာ တဒါရံု ကာမဝိပါတ္ တည္း ဟူေသာ သားေပါက္ကေလးသည္ ကာမတဏွာ တည္း ဟူေသာ သခင္ အလိုက်ေအာင္ ကာမအာရံု ကိုသာ အာရံုျပဳရေလသည္။ ဆက္ဦးအံ့ _ ကာမေဇာ ေနာက္သို႔ လိုက္ရာ၌ ဥပမာ ျပခဲ့ေသာ ထိုကေလးငယ္သည္ မိဘ, ဦးႀကီး, ဦးေလး, ဘႀကီး, ဘေထြး စေသာ ေဆြမ်ိဳး ေနာက္သို႔ လိုက္ေလ့ရိွေသာ္လည္း အိမ္၏ အနီးအပါး သြားလာေနက် အရပ္မ်ား သို႔ သြားတဲ့အခါ၌သာ လိုက္၍ ေတာႀကိဳ ေတာင္ၾကား စစ္ေျမျပင္စေသာ အရပ္မ်ား သို႔ သြားတဲ့အခါ မလိုက္သကဲ့သို႔ ထို႔အတူ တဒါရံု ဝိပါတ္တို႔သည္ ကာမေဇာ ေနာက္သို႔ လိုက္ေလ့ ရိွၾကေသာ္လည္း မိမိအာရံုျပဳေနက် (အေလ့အလာမ်ားေသာ) ကာမအာရံု ကို ထို ကာမေဇာ တို႔က အာရံုျပဳတဲ့ အခါ၌သာ ကာမေဇာ ေနာက္သို႔ လိုက္၍, မိမိ __________________________ MMOO

ဝီထိပိုင္း .............. စာ- ၂၅၇ ၂၅၈ ၂၅၉ ၂၆၀ ၂၆၁ ရဟႏၱာ၌ တဒါရံုျဖစ္ပံု စာ_၂၅၇ [ေဆာင္] ဣ႒ာနိ႒, တိဣ႒တို႔, ေတြ႔ရေသာအခါ,ေဝဒနာကား, ဝိပါကတံု, အာရံုသေဘာ, ျမဲလိုက္ေရာ၏၊ ေဇာ ေစာခ်ိန္က်, ထိုခဏမူ, မုခ်ဆက္ဆက္, မွန္မထြက္၍, ဝိပါတ္ အမွန္, ေဇာ အျပန္သည္, က်မ္းဂန္ မိန္႔ခြန္း အစဥ္တည္း။ ဣ႒အနိ႒ေရာေရာ၌ အာရံုယူပံု။ ။ အရာဝတၳဳ တစ္ခု၌ကား ဣ႒ အနိ႒ ေရာလ်က္ ရိွတက္၏၊ ထို႔သို႔ ေရာေနရာ၌ ထင္႐ွားေသာ အာရံုကို သာ အာရံုျပဳႏိုင္ေပသည္၊ ဥပမာ _ ဆင္ပ်ံေတာ္ ျမင္းပ်ံေတာ္ ရတနာတို႔၌ ပဋိသေႏၶ က အဟိတ္ပဋိသေႏၶ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မူလ အထည္ကိုယ္ ပံုသ႑ာန္သည္ ဧကန္ အနိ႒ာရံု တည္း၊ သို႔ေသာ္ ပဝတၱိ အက်ိဳးကို ေပးမည့္ ကုသိုလ္ ကံ ေၾကာင့္ လွပေသာ အေရအဆင္း အသံ စသည္တို႔ ျဖစ္ေပၚလာျပန္သျဖင့္ ထို ပဝတၱိကမၼဇ ဣ႒႐ုပ္ေတြက မူလ အနိ႒ာရံု ကို ဖံုးလႊမ္း လ်က္ရိွ၏၊ ႏွီးျဖင့္ ျပဳလုပ္၍ ႏြားေခ်း သုတ္အပ္ေသာ အ႐ုပ္ကေလး၌ ပိုးဖဲ ကတၱီပါစေသာ ဣ႒ာရံု ေတြ မြမ္းမံ ခ်ယ္လွယ္ထားသကဲ့သို႔တည္း၊ ဤကဲ့သို႔ ဣ႒ ႏွင့္ အနိ႒ ေရာေႏွာ၍ ေနရာဝယ္ ျမင္ရ ၾကားရသူတို႔၏ စကၡဳဝိညာဏ္ စသည္တို႔မွာ အေပၚယံ ဣ႒ာရံု မ်ားကိုသာ အာရံုျပဳရသျဖင့္ ကုသလဝိပါတ္ ေတြသာ ျဖစ္ခြင့္ရိွၾကေတာ့သည္၊ မူလ ဣ႒ျဖစ္ေသာ လူ႔ခႏၶာကိုယ္ဝယ္ မဖြယ္မရာ ႏူနာစသည္ စြဲကပ္ ေနရာ၌ အနိ႒ာရံု ကိုသာ အာရံုျပဳ ရပံုကို လည္း ခ်ဲ႕ထြင္ ၾကည့္ပါ။ ရဟႏၱာသႏၱာန္၌ တဒါရံု ***************** တတၳာပိ ေသာမနႆသဟဂတႀကိယဇဝနာဝသာေန ေသာမနႆ သဟဂတာေနဝ တဒါရမဏာနိ ဘဝႏၱိ၊ ဥေပကၡာသဟဂတႀကိယဇဝနာဝသာေန စ ဥေပကၡာသဟဂတာေနဝ ေဟာႏၱိ။ ဝိပါတ္လည္းမွန္ ေဇာလည္းမွန္ ။ ။ "ေသာမနႆသဟဂတႀကိယဇဝနာ ဝသာေန ၊ေပ၊ ဘဝႏၱိ" ဟူေသာ သျဂႋဳဟ္ ပါဠိ အရ ႀကိယာေဇာတို႔မည္သည္ ျပခဲ့ၿပီးေသာ ဝိပလႅာသ သံုးမ်ိဳး ကင္းၿပီးေသာ ရဟႏၱာ အ႐ွင္တို႔၏ သႏၱာန္၌ သာ ျဖစ္ေလ့ရိွေသာ ေၾကာင့္ ဝိပါတ္ မ်ား ကဲ့သို႔ အာရံုအားေလ်ာ္စြာ အတိဣ႒ာရံု ႏွင့္ ေတြ႔ၾကံဳလာလ်ွင္ ေသာမနႆ ႀကိယာေဇာ ေစာ၍ , ထို ေသာမနႆ ႀကိယာေဇာ ေနာင္ ေသာမနႆ တဒါရံု က်၏၊ ဣ႒မဇၥ်တၱာရံု အနိ႒ာရံု တို႔ႏွင့္ ေတြ႔ၾကံဳလ်ွင္ ဥေပကၡာ သဟဂုတ္ ႀကိယာေဇာ ေစာ၍ ထို ဥေပကၡာ ေဇာေနာင္ ဥေပကၡာ တဒါရံု မ်ား ျဖစ္ၾကသည္၊ ဤသို႔လ်ွင္ ႀကိယာေဇာ မ်ားလည္း ဝိပါတ္ ကဲ့သို႔ အာရံုအားေလ်ာ္စြာ ေသာမနႆ ယွဥ္မူွ ဥေပကၡာ ယွဥ္မူွ မွန္ကန္ေသာ ေၾကာင့္ "ဝိပါတ္ လည္းအမွန္, ေဇာလည္းအမွန္" ဟု မိန္႔ဆိုၾကျပန္သည္။ ပရမတၳဒီပနီ ဝါဒ ။ ။ ႀကိယာေဇာ တို႔၏ အာရံုအားေလ်ာ္စြာ ေသာမနႆ ဥေပကၡာ ေဝဒနာ ႏွင့္ ယွဥ္ရပံုကို ဤ သျဂႋဳဟ္ က်မ္းသာမက , အ႒သာလိနီ အ႒ကထာ မွာလည္း ............................ သျဂႋဳဟ္ဘာသာဋီကာ စာ_ ၂၅၈ မိန္႔ဆိုလ်က္ရိွ၏၊ထိုကဲ့သို႔ ပရမတၳဒီပနီ၏ အယူကား ဤသို႔ တည္း၊ ႀကိယာေဇာတို႔၏ အာရံုအားေလ်ာ္စြာ ေစာရပံုမွာ ပကတိ႐ိုးရာ အခါ၌သာျဖစ္၏၊ ရဟႏၱာပုဂိၢဳလ္မ်ားသည္ မိမိစိတ္ကို အစိုးတရပိုင္ႏိုင္ၾကသည္ ျဖစ္၍ အာရံုသေဘာသို႔ မလိုက္ဘဲ မိမိတို႔အလိုအတိုင္း စိတ္ကိုျပဳျပင္လိုလ်ွင္ ျပဳျပင္၍ ေဇာ ေစာႏိုင္ၾကသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရား႐ွင္သည္ ဝက္မငယ္ကို ျမင္၍ ျပံဳးေတာ္မူ၏၊ အ႐ွင္မဟာေမာဂၢလာန္သည္ ဂိဇၥ်ကုဋ္ေတာင္၌ ၿပိတၱာေတြကို ျမင္၍ ျပံဳးေတာ္မူ၏၊ ထိုသို႔ျဖစ္ရာဝယ္ ဝက္မငယ္ႏွင့္ ၿပိတၱာတို႔သည္ အနိ႒ာရံု မ်ားတည္း၊ ျပံဳးေတာ္မူျခင္းကား ႀကိယာေသာမနႆေဇာမ်ား ျဖစ္၏၊ ထို႔ျပင္"ဣဓ ဘိကၡေဝ ဘိကၡဳ သေစ အာကခၤတိ ပဋိကူေလ အပၸဋိကူလသညီ ဝိဟေရယ်ႏၱိ၊ အပၸဋိကူလသညီ တတၳ ဝိဟရတိ " စသည္ျဖင့္ " ရဟႏၱာ ပုဂိၢဳလ္တို႔သည္ စက္ဆုပ္ဖြယ္အာရံုကို စက္ဆုပ္ဖြယ္ မဟုတ္ေအာင္ ႐ူွ၍ ေနလိုက ေနႏိုင္ၾက၏၊ " ဟု ေဟာေတာ္မူအပ္ေသာသုတၱန္ ပါဠိေတာ္ မ်ားကို ေထာက္လ်ွင္ ရဟႏၱာတို႔၏ ႀကိယာေဇာ မ်ားကိုလည္း အာရံုအားေလ်ာ္စြာ ေဝဒနာ မလိုက္ေရာဘဲ အလိုရိွသလို ေစာႏိုင္ခြင့္ ရိွေၾကာင္း သိသာ၏၊ သို႔အတြက္ သျဂႋဳဟ္ ႏွင့္ တကြ အဘိဓမၼာ အ႒ကထာ တို႔၌ စိတ္ကို အထူးမျပဳျပင္ဘဲ ဘာသိဘာသာ ေဇာ ေစာေသာအခါကို ရည္ရြယ္ ၍ "ႀကိယာေဇာ တ္ို႔၏ အာရံုအားေလ်ာ္စြာ ေသာမနႆေဝဒနာ ဥေပကၡာ ေဝဒနာ ႏွင့္ ယွဥ္ရမည္" ဟု ဆိုလိုသည္၊စိတ္ကို ျပဳျပင္၍ အာရံုကို ၾကည့္႐ူွဆင္ျခင္ရာ၌ကား သုတၱန္ ပါဠိေတာ္မ်ားႏွင့္ အညီ အနိ႒ာရံုကို အာရံုျပဳ၍လည္း ေသာမနႆႀကိယာေဇာ, အတိဣ႒ာရံု ကို အာရံုျပဳ၍ လည္း ဥေပကၡာႀကိယာေဇာမ်ားေစာခြင့္ရိွသည္ဟု ပရမတၳဒီပနီ ယူဆေလသည္။ ပရမတၳသ႐ူပေဘဒနီ၏ ႐ွင္းလင္းခ်က္။ ။ ပရမတၳသ႐ူပေဘဒနီ၏ ႐ွင္းလင္းပံုကား _ ဘုရား႐ွင္ ႏွင့္ အ႐ွင္ ေမာဂၢလာန္တို႔ ဝက္မငယ္ ၿပိတၱာတို႔ကို ျမင္ေတာ္မူ၍ ျပံဳးေတာ္မူၾကရာ၌ ျမင္ေတာ္မူတဲ့အခါ အာရံုတစ္မ်ိဳး , ျပံဳးေတာ္မူတဲ့အခါ အာရံုတစ္မ်ိဳး ဟု ခြဲျခား ရမည္၊ အနိ႒ာရံု ျဖစ္ေသာ ဝက္မငယ္ ၿပိတၱာတို႔ကို ျမင္ရာအခါ၌ အနိ႒ာရံု အားေလ်ာ္စြာ ဥေပကၡာ ႀကိယာေဇာ ေစာေသာ ဝီထိမ်ား က်ရာ၏၊ ထိုအခါ ျပံဳးေတာ္မမူေသး၊ ထို႔ေနာက္ ထိုကဲ့သို႔ အ့ံျသဖြယ္ရာ ဆန္းၾကယ္စြာေသာ ဂတိ၌ ျဖစ္ရမည့္ အေၾကာင္း မေကာင္းေသာ တရားတို႔ ကိုယ္ေတာ္မ်ား သႏၱာန္မွာ မရိွ ေတာ့သျဖင့္ ကိုယ္ေတာ္တို႔၏ သမၸတၱိဂုဏ္ကို အာရံုျပဳလ်က္ ႏွစ္သက္ေသာအခါ သမၸတၱိဂုဏ္ အတိဣ႒ာရံု အားေလ်ာ္စြာ ေသာမနႆ ႀကိယာေဇာ ေစာေသာ မေနာဒြါရ ဝီထိမ်ား ျဖစ္ေပၚၾကေပသည္၊ သို႔ေသာ္ စိတ္အစဥ္ က အင္မတန္ လ်င္ျမန္ ေသာေၾကာင့္ ဝက္မငယ္ ၿပိတၱာတို႔ကို ျမင္ေတာ္မူတုန္းမွာပင္ ျပံဳးရႊင္ေတာ္မူၾကသကဲ့သို႔ ထင္ရေလသည္။ [စတုတၳပါရာဇိကႏွင့္ လကၡဏသံယုတ္ စသည္ကို ႐ူွပါ။ ] ------------++++++------------ အာရံုကို ေျပာင္း၍ အာရံုျပဳပံု စာ_၂၅၉ ထို႔ျပင္ "ဣဓ ဘိကၡေဝ ဘိကၡဳ သေစ အာကခၤတိ ပဋိကူေလ အပၸဋိကူလသညီ ဝိဟေရယ်ႏၱိ၊" စေသာ သုတၱန္ ပါဠိေတာ္ မ်ား အရ ပဋိကူလ ျဖစ္ေသာ စက္ဆုပ္ဖြယ္ အနိ႒ာရံု သတၱဝါကို အပၸဋိကူလ (စက္ဆုပ္ဖြယ္ မဟုတ္ေသာ အတိဣ႒ာရံု သတၱဝါ ) ျဖစ္ေအာင္ ၾကံေဆာင္ ဆင္ျခင္ရာ၌ ဝီထိ အမ်ိဳးမ်ိဳး ပင္ ျဖစ္၏၊ ပဋိကူလ အာရံုကို ပဌမ ျမင္ခါစ၌ အနိ႒ာရံု အားေလ်ာ္စြာ ဥေပကၡာ ႀကိယာေဇာ ဝီထိမ်ား ျဖစ္ရ၏၊ ထို႔ေနာက္ ထို အနိ႒ာရံု သတၱဝါကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးအပ္ေသာ ပိယမနာပသတၱဝါျဖစ္ေအာင္ ေမတၱာ ကမၼဠာန္း ျဖင့္ ၾကံေဆာင္ ၾကည့္႐ူွေသာ အခါ ထို သတၱဝါ အေပၚ၌ အတိဣ႒ အျခင္းအရာ ျဖစ္လ်ွင္ ထို အျခင္းအရာ ကို အာရံုျပဳ၍ ေသာမနႆ ႀကိယာေဇာ မ်ား ေစာႏိုင္ေပ၏။ အာရံုတစ္ခု၌ အာရံုျပဳသူ၏ စိတ္က ဆန္းၾကယ္သေလာက္ ဣ႒ အတိဣ႒ အန႒ အျခင္းအရာ မ်ားကို ရႏိုင္ေပ၏၊ အလြန္လွပေသာ အတိဣ႒ မာတုဂါမကိုပင္ အသုဘျဖင့္ ဆင္ျခင္ကာ မတင့္တယ္ေသာ အျခင္းအရာ အနိ႒ အရသာေတြသာ ေပၚလာ၏၊ အလြန္အ႐ုပ္ဆိုးေသာ အနိ႒ာရံု သားကေလးကို မိခင္ ေမတၱာ ျဖင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ ဆင္ျခင္ေသာ အခါ ခ်စ္ဖြယ္ရာ ဣ႒ာရံု ထင္လာ၏၊ ဤကဲ့သို႔ ပုထုဇဥ္ တို႔ နယ္ပယ္ မွာပင္ စိတ္ဆန္းၾကယ္သလို ျပဳျပင္ေျပာင္းလြဲႏိုင္လ်ွင္ မိမိစိတ္ကို စိုးပိုင္ၿပီးေသာ ရဟႏၱာ တို႔၏ စိတ္၌ကား ယံုမွားဖြယ္ မရိွၿပီ၊ ေရႏိုင္ေသာ သေဘၤာ ဦးစီး ပဲ့သူႀကီးသည္ ပဲ့တက္ႀကီးကို ႀကိတ္ကာ ႀကိတ္ကာ ျဖင့္ လိုရာေရေၾကာင္းခရီးကို သြားႏိုင္ သကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း, ေလႏိုင္ေသာ ဂဠဳန္ႀကီးသည္ အေတာင္အၿမီးကို ညိတ္ကာညိတ္ကာျဖင့္ ပ်ံလိုရာ ေလေၾကာင္းခရီးကို ပ်ံႏိုင္ သကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း, မိမိစိတ္ကို ႏိုင္ၿပီးေသာ ရဟႏၱာ အ႐ွင္ျမတ္တို႔လည္း ေတြ႔သမ်ွ အာရံု အသီးသီးဝယ္ စိတ္ကို ေျပာင္းလႊဲ၍ အနဲနဲ ဆင္ျခင္ေတာ္ မူႏိုင္ေသာေၾကာင့္ မိမိတို႔ ေျပာင္းလႊဲအပ္ေသာ ဣ႒ အနိ႒ အတိဣ႒ အာရံု အားေလ်ာ္စြာ ဥေပကၡာ ေသာမနႆ ႏွင့္ ယွဥ္ေသာ ႀကိယာေဇာမ်ား ေစာႏိုင္ၾကေပသည္။[အက်ယ္ကို ပရမတၳသ႐ူပႏွင့္ ဒီပနီတို႔မွာ႐ူွပါ၊] ႀကိယာေဇာ ေနာင္ တဒါရံု မလိုေသာ မူလဋီကာ ။ ။ "ေသာမနႆ သဟဂတ ႀကိယဇဝနာဝသာေန ေသာမနႆ သဟဂတာေနဝ တဒါရမဏာနိ" စသည္ျဖင့္ ႀကိယာေဇာ ေနာင္ တဒါရံု ခ်ဖို႔ရာ အ႒ကထာ ႀကီးငယ္တို႔ မိန္႔ဆို စိစစ္ၾကေသာ္လည္း မူလဋီကာ ကား ႀကိယာေဇာ ေနာင္ တဒါရံု ခ်ျခင္းကို အလိုမရိွေခ်၊ ထို ဋီကာအလိုကို ထင္႐ွားေစအံ _ အဟုန္ျဖင့္ ဆန္တက္ ခုတ္သြားေသာ သေဘၤာ ၏ ေနာက္သို႔ တေအာင့္ေလာက္ ဆန္တက္လိုက္သြားေသာ ေရအယဥ္ကဲ့သို႔, တဒါရံု ဝိပါတ္ စိတ္မ်ားလည္း သေဘၤာ ေလွပမာ လြန္စြာလူွပ္ယွက္ မၿငိမ္သက္ေသာ ကုသိုလ္ေဇာ အကုသိုလ္ေဇာ မ်ား၏ ေနာက္သို႔သာ လိုက္ထိုက္သည္၊ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ဖက္ခြက္ေမ်ာလာရာဝယ္ +++++++++++++++++++++++ သျဂႋဳဟ္ဘာသာဋီကာ စာ_ ၂၆၀ ထို ဖက္ခြက္ေနာက္သို႔ ေရအယဥ္ မလိုက္သကဲ့သို႔, ထို႔အတူ ဖက္ခြက္ပမာ လြန္စြာ ၿငိမ္သက္ေသာ ႀကိယာေဇာ ေနာက္သို႔ တဒါရံု မ်ား မလိုက္ထိုက္ေခ်၊ ပဠာန္း ပါဠိ ေတာ္မွာလည္း ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ ေဇာေနာက္သာ တဒါရံု ကို ေဟာေတာ္မူ၍ ႀကိယာေဇာ ေနာင္ မွာ ေဟာေတာ္မူခ်က္ မရိွဟု မိန္႔ဆိုေလသည္။ အႏုဋီကာ, မဟာဋီကာ, ပရမတၳသ႐ူပတို႔ဝါဒ ။ ။ အႏုဋီကာျပ (ေကစိ) ႏွင့္ မဟာဋီကာ တို႔ကား "ႀကိယာေဇာ တို႔သည္ ကာယဝိညတ္ ဝစီဝိညတ္ ကို ျဖစ္ေစႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ၿငိမ္ျငမ္သက္သက္ ေမ်ာလာေသာ ဖက္ခြက္ႏွင့္မတူ, လူွပ္လူွပ္ယွက္ယွက္ သေဘာရိွသည္ ဟုပင္ ဆိုထိုက္ပါ၏၊ ပဠာန္း ပါဠိ ေတာ္၌ ေဟာ္ေတာ္ မမူျခင္းမွာ အလိုေတာ္ တသ္မ်ိဳးတစ္မည္ ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ရာ၏၊" ဟု ေခ်ပၾကေလသည္၊ ပရမတၳသ႐ူပေဘဒနီ ၌ကား "ကုသလံ ဝု႒ာနႆ, အကုသလံ ဝု႒ာ နႆ" ဟု ေဟာေတာ္မူသလို " အဗ်ာကတံ ဝု႒ာနႆ" ဟုလည္း အနႏၱရပစၥည္း၌ ေဟာေတာ္မူ၏၊ ဝု႒ာ အရလည္း ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ ႀကိယာေဇာ တို႔မွ ထေသာ တဒါရံု ဘဝင္ စုတိ အားလံုးကို ရ၏၊ ဤသို႔ ႀကိယာေဇာ ေနာင္ တဒါရံု ကို ထည့္သြင္း၍ "ဝု႒ာနႆ " ဟု ေဟာေတာ္မူရာ ဌာနသည္ မ်ားစြာ ရိွ၏ဟု ၫႊန္ျပ၍ "ႀကိယာေဇာ ေနာင္ တဒါရံု မေဟာ" ဟူေသာ စကားကို ပယ္ရွား ေလသည္။ ÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷ အာဂႏၱဳကဘဝင္ ************* ေဒါမနႆသဟဂတဇဝနာဝသာေန စ ပန တဒါရမဏာနိ ေစဝ ဘဝဂၤါနိ စ ဥေပကၡာသဟဂတာေနဝ ဘဝႏၱိ၊ တသၼာ ယဒိ ေသာမနႆပဋိသႏၶိကႆ ေဒါမနႆသဟဂတဇဝနာဝသာေန တဒါရမဏသမၻေဝါ နတၳိ၊ တဒါ ယံကိဥၥိ ပရိစိတပုဗၺံ ပရိတၱာရမဏမာရဗၻ ဥေပကၡာသဟဂတသႏၱီရဏံ ဥပၸဇၨတိ၊ တမနႏၱရိတြာ ဘဝဂၤပါေတာဝ ေဟာတီတိ ဝဒႏၱိ အာစရိယာ။ ေဒါမနႆသဟဂတ ၊ေပ၊ ဥေပကၡာသဟဂတာေနဝ ။ ။ ေဒါမနႆ ေဝဒနာ သည္ မသာယာေသာ အားျဖင့္ အာရံုကို ခံစားရ၏၊ ေသာမနႆ ကား သာယာေသာ အားျဖင့္ အာရံုကို ခံစားသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒါမနႆ ေဝဒနာ ႏွင့္ ေသာမနႆ ေဝဒနာ တို႔ အခ်င္းခ်င္း ေ႐ွ႕ သြား ေနာက္လိုက္ ႏွီးေႏွာ လို႔မရ၊ ဥေပကၡာ ေဝဒနာ ကား အာရံုကို သင့္ရံုေတာ္ရံု ခံစားသျဖင့္ ေဒါမနႆ _ ေသာမနႆ ႏွစ္ပါးလံုးႏွင့္ပင္ သင့္တင့္ လိုက္ေလ်ာ ႏိုင္ေပသည္၊ သို႔အတြက္ ေဒါမနႆ သဟဂုတ္ ေဇာ ေနာင္ တဒါရံု ျဖစ္ေစ ဘဝင္ ျဖစ္ေစ ဥေပကၡာ သဟဂုတ္ သာ ျဖစ္ရေပသည္။ တသၼာ ယဒိ ေသာမနႆ ၊ေပ၊ တဒါရမဏသမၻေဝါ နတၳိ ။ ။ တသၼာ ပုဒ္ကို ဥေပကၡာ သဟဂတသႏၱီရဏံ ဥပၸဇၨတိ သို႔ လွမ္းစပ္၊ "ယဒိ ေသာမနႆ ၊ေပ၊ သမၻေဝါ ++++++++±±±±±±++++++++ အာဂႏၱဳကဘဝင္ စာ_၂၆၁ နတၳိ " ကား ၾကံဆ၍ ေျပာဆိုအပ္ေသာ ပရိကပၸစကားတည္း၊ "ေသာမနႆ သဟဂုတ္ မဟာဝိပါတ္စိတ္ျဖင့္ ပဋိသေႏၶ ေနခဲ့သူ၏ သႏၱာန္ဝယ္ တစ္စံုတစ္ခု ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ တဒါရံု ျဖစ္ခြင့္ တကယ္လို႔ မရခဲ့လ်ွင္" ဟု ၾကံဆ၍ ေျပာဆိုသည္။ တဒါ ယံကိဥၥိ ၊ေပ၊ ဥေပကၡာသဟဂတသႏၱီရဏံ ဥပၸဇၨတိ ။ ။ ထိုသို႔ တဒါရံု ျဖစ္ခြင့္ မရခဲ့ေသာ္ ထံုးစံ အတိုင္းဆိုလ်ွင္ ေဒါသေဇာ ေနာင္ ဘဝင္က်ရေတာ့မည္၊ ဘဝင္က်ျပန္လ်ွင္လည္း (တစ္ဘဝ၌ ပဋိသေႏၶ ဘဝင္ စုတိစိတ္ တို႔သည္ တူၾကရေသာေၾကာင့္) ေသာမနႆ ပဋိသေႏၶ ေနခဲ့သူ ျဖစ္၍ ေသာမနႆဘဝင္ က်ရလိမ့္မည္၊ ထို ေသာမနႆဘဝင္ကား ေဒါသေဇာ ႏွင့္ မလိုက္ေရာေခ်၊ ဤသို႔ အခက္ၾကံဳတဲ့အခါ ေဒါသေဇာ ႏွင့္ ေသာမနႆဘဝင္တို႔၏ အၾကားဝယ္ ဆက္သြယ္ဖို႔ရာ ဥေပကၡာ သဟဂုတ္ သႏၱီရဏ စိတ္ ျဖစ္ေပၚလာရေပသည္။ တမနႏၱရိတြာ ဘဝဂၤပါေတာဝ ေဟာတိ ။ ။ ထို ဥေပကၡာ သဟဂုတ္ သႏၱီရဏ ၏ အျခားမဲ့၌ ကား ထံုးစံ အတိုင္း ေသာမနႆ ဘဝင္ က်ႏိုင္ၿပီ [တမနႏၱရိတြာ ၌ အနႏၱရသဒၵါသည္ အျခားမရိွ ဟူေသာ အနက္ကိုေဟာေသာ နာမ္ပုဒ္တည္း ၊ ဤေနရာ၌ ကရဓာတ္၏ အနက္ကို ေဟာေသာ ဣပစၥည္းသက္၍ အနႏၱရိတြာဟု ပါဌ္ ရိွသည္။ သို႔အတြက္ "တံ_ ထို ဥေပကၡာ သဟဂုတ္ သႏၱီရဏ စိတ္ကို၊အနႏၱရိတြာ_အျခားမဲ့ျပဳ၍"ဟု အနက္ဆိုပါ ၊ အဓိပၸါယ္ မွာ "ဥေပကၡာ သဟဂုတ္ သႏၱီရဏ စိတ္၏ အျခားမဲ့၌ "ဟု ဆိုလိုသည္၊ ] ဝဒႏၱိ အာစရိယာ။ ။ က်မ္းဆရာတို႔သည္ တစ္စံုတစ္ခု ေသာ အဆံုးအျဖတ္၌ သာဓက မျပႏိုင္လ်ွင္ "ဝဒႏၱိ, ေက်ာက္ႀကီးဖိ" ဆိုတဲ့ အတိုင္း ထို အဆံုးအျဖတ္ ပိျပားေအာင္ ဝဒႏၱိ ဟူေသာ ေက်ာက္တံုးျဖင့္ အာစရိယဝါဒအေန ဖိတက္ၾကေလသည္၊ ဤဝါဒသည္ သျဂႋဳဟ္ က်မ္း၌သာ မဟုတ္ , အ႒သာလိနီ အဗ်ာကတ ဝိပါက အဖြင့္၌လည္း "ယဒါ ေသာမနႆ ပဋိသႏၶိကႆ ပဝေတၱ စ်ာနံ နိဗၺေတၱတြာ ပမာေဒန ပရိဟီနဇၥ်ာနႆ ပဏီတဓေမၼာ ေမ နေ႒ာတိ ပစၥေဝကၡေတာ ဝိပၸဋိသာရ ဝေသန ေဒါမနႆံ ဥပၸဇၨတိ ၊ တဒါ ၊ေပ၊ ကုသလဝိပါကာ ဝါ ဥေပကၡာ သဟဂတာေဟတုကမေနာဝိညာဏဓာတု (သႏၱီရဏံ) ဥပၸဇၨတိ " ဟု ရိွေပသည္၊ တဒါရံုက်ခြင့္မရေသာဝါဒမ်ား ၁။ ေသာမနႆ ပဋိသေႏၶ တည္ေနခဲ့၍ မိစာၦ အယူရိွသူသည္ ဘုရားအစရိွေသာ အတိဣ႒ အတိမဟႏၱာရံု, သို႔မဟုတ္ ဝိဘူတာရံု ကို အာရံုျပဳလ်က္ ေဒါသေဇာ ေစာခဲ့ေသာ္လည္းေကာင္း, သို႔မဟုတ္ နတ္သမီး စေသာ အတိဣ႒ အတိမဟႏၱာရံု ဝိဘူတာရံု မ်ားကို အာရံုျပဳလ်က္ ရြံ႕ေၾကာက္ထိတ္လန္႔ေသာ အားျဖင့္ ေဒါသေဇာ +++++++++++++++++++++++-MMOO

ဝီထိပိုင္း ******** စာ - ၂၅၂ ၂၅၃ ၂၅၄ ၂၅၅ ၂၅၆ သျဂႋဳဟ္ဘာသာဋီကာ စာ_ ၂၅၂ အမွာ ။ ။ "ဒြ တၱႎသ သုခ ပုည မွာ" စေသာ ဂါထာ တို႔၌ အၾကမ္းသ႐ုပ္ကို အေျချပဳ သျဂႋဳဟ္ ၌ ျပခဲ့ၿပီ၊ ယခု ျပအပ္လတၱံ႕သည့္ အတိုင္းလည္း အႏုစိတ္ ၍ မွတ္လ်ွင္ အပၸနာ ဝီထိ သြားကို မ်ားမ်ား ႀကီး နားလည္ဖြယ္ ရိွေသာေၾကာင့္ အႏုစိတ္ ၍ ခြဲျခားျပဦးအ့ံ။ ပုထုဇဥ္ ၏ မဟာကုသိုလ္ ေဇာေနာင္ အပၸနာ ေဇာ ။ ။ တိဟိတ္ ပုထုဇဥ္ အျဖစ္၌ မဟဂၢဳတ္ ကုသိုလ္ စ်ာန္ (၉) ပါးလံုးကို ရႏိုင္၏၊ ေသာတာပတၱိမဂ္ အက်ယ္ (၅) ပါးကို ရႏိုင္၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ တိဟိတ္ ပုထုဇဥ္ ၏ မဟာကုသိုလ္ ဉာဏသမၸယုတ္ ေဇာ (၄) ပါးတြင္ တစ္ပါးပါး ေနာင္ မဟဂၢဳတ္ ကုသိုလ္ ေဇာ ၉ ,ေသာတာပတၱိမဂ္ ေဇာ (၅) , ေပါင္းစား (၁၄) ပါးေသာ အပၸနာ ေဇာ မ်ား ေစာခြင့္ရိွသည္ ၊ ေသာမနႆ ဥေပကၡာ အားျဖင့္ ခြဲစိတ္ျပန္လ်ွင္ တိဟိတ္ ပုဂိၢဳလ္ ၏ မဟာကုသိုလ္ ေသာမနႆ ဉာဏသမၸယုတ္ ေဇာ ႏွစ္ပါးတြင္ တစ္ပါးပါး ေနာင္ ပဌမစ်ာန္, ဒုတိယစ်ာန္, တတိယစ်ာန္, စတုတၳစ်ာန္ ဟူေသာ ႐ူပကုသိုလ္ စ်ာန္ (၄), ေသာတာပတၱိမဂ္ ကုသိုလ္ စ်ာန္ (၄). , ေပါင္း (၈) ပါးေသာ အပၸနာ ေဇာမ်ား ေစာခြင့္ရိွ၏၊ ထို ပုဂၢိဳလ္၏ မဟာကုသိုလ္ ဥေပကၡာ သဟဂုတ္ ဉာဏသမၸယုတ္ ေဇာ ႏွစ္ပါးတြင္ တစ္ပါးပါး ေနာင္ ႐ူပကုသိုလ္ ပဥၥမစ်ာန္ ၁ , အ႐ူပကုသိုလ္စ်ာန္ (၄) , ေသာတာပတၱိမဂ္ ပဥၥမစ်ာန္ (၁) , ေပါင္း (၆) ပါးေသာ အပၸနာ ေဇာမ်ား ေစာခြင့္ရိွ၏၊ [ပုထုဇဥ္ သႏၱာန္၌ ေသာတာပတၱိဖိုလ္စိတ္ ျဖစ္ခြင့္မရိွ၊ ေသာတာပတၱိမဂၢ႒ပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္ၿပီးမွ ေသာတာပတၱိဖိုလ္ကို ရႏိုင္သည္။] ေသာတာပန္ ၏ မဟာကုသိုလ္ ေနာင္ အပၸနာ ။ ။ ေသာတာပတၱိဖလ႒ပုဂၢိဳလ္ အျဖစ္၌ မဟဂၢဳတ္ ကုသိုလ္ စ်ာန္ (၉) ပါးကို ရႏိုင္၏၊ ဖလသမာပတ္ ဝင္စားေသာအခါ ေသာတာပတၱိဖိုလ္ေဇာ (၅) ပါးလည္း ေစာႏိုင္၏၊ တိုးတက္၍ အားထုတ္ လ်ွင္ အထက္ သကဒါဂမ္မိမဂ္ေဇာ (၅) ပါး ကိုလည္း ရႏိုင္၏၊ [သကဒါဂါမိဖိုလ္ေဇာကိုကား ေသာတာပန္ဘဝ၌ မရ, သကဒါဂါမိမဂၢ႒ပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္ၿပီးမွ ရသည္၊] ထို႔ေၾကာင့္ ေသာတာပတၱိဖလ႒ပုဂၢိဳလ္ ၏ မဟာကုသိုလ္ ဉာဏသမၸယုတ္ (၄ )ပါးတြင္ တစ္ပါးပါး ေနာင္ အပၸနာ ေဇာမ်ား (၁၉) ပါး ေစာႏိုင္ခြင့္ ရိွသည္။ ေသာမနႆ ဥေပကၡာ အားျဖင့္ ခြဲစိတ္ျပန္လ်ွင္ ထို ပုဂိၢဳလ္ ၏ မဟာကုသိုလ္ ေသာမနႆ ဉာဏသမၸယုတ္ ေဇာ (၂) ပါးေနာင္ ေသာမနႆ သဟဂုတ္ ျဖစ္ေသာ ေအာက္႐ူပ ကုသိုလ္စ်ာန္ (၄) , ေသာတာပတၱိဖိုလ္စ်ာန္ (၄) , သကဒါဂါမိမဂ္စ်ာန္ (၄) , ေပါင္း (၁၂) ပါးေသာ အပၸနာ ေဇာမ်ား ေစာႏိုင္၏၊ ထို ပုဂၢိဳလ္၏ မဟာကုသိုလ္ ဥေပကၡာ သဟဂုတ္ ဉာဏသမၸယုတ္ ေဇာ ႏွစ္ပါးေနာင္ ႐ူပကုသိုလ္ ပဥၥမ စ်ာန္ (၁) , အ႐ူပကုသိုလ္ (၄) , ေသာတာပတၱိဖိုလ္ ပဥၥမ စ်ာန္ (၁) , သကဒါဂါမိမဂ္ ပဥၥမစ်ာန္ (၁) , ေပါင္း (၇) ပါးေသာ အပၸနာ ေဇာမ်ား ေစာခြင့္ ရိွသည္။ --------------------------- တဒါရမဏနိယာမ စာ_ ၂၅၃ သကဒါဂမ္ ၏ မဟာကုသိုလ္ေနာင္ အပၸနာ ။ ။ သကဒါဂါမိဖလ႒ပုဂၢိဳလ္၏ မဟာကုသိုလ္ ဉာဏသမၸယုတ္ ေဇာမ်ား ေနာင္လည္း ဤနည္း အတိုင္း မဟဂၢဳတ္ ကုသိုလ္ စ်ာန္ (၉) ပါး, သမာပတ္ ဝင္စားသည့္အခါ သကဒါဂါမိဖိုလ္ေဇာ (၅) , အထက္မဂ္ကို ရသည့္အခါ အနာဂါမိမဂ္ေဇာ (၅) , ေပါင္း (၁၉) ပါး ေစာႏိုင္၏၊ ေသာမနႆ ဥေပကၡာ အားျဖင့္ လည္း ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ ပါ။ အနာဂါမ္ ၏ မဟာကုသိုလ္ ေနာင္ အပၸနာ ။ ။ အနာဂါမိဖလ႒ပုဂၢိဳလ္၏ မဟာကုသိုလ္ ဉာဏသမၸယုတ္ ေဇာမ်ား ေနာင္လည္း ဤနည္း အတိုင္းပင္ မဟဂၢဳတ္ ကုသိုလ္ စ်ာန္ (၉) ပါး, သမာပတ္ ဝင္စားေသာအခါ အနာဂါမိဖိုလ္ေဇာ (၅) , အထက္မဂ္ကို ရေသာအခါ အရဟတၱမဂ္ ေဇာ (၅) , ေပါင္း (၁၉) ပါး ေစာႏိုင္၏၊ ေသာမနႆ ဥေပကၡာ အားျဖင့္ ခြဲျခား စိတ္ျဖာပါ။ ရဟႏၱာ ၏ မဟာႀကိယာ ေနာင္ အပၸနာ ။ ။ ရဟႏၱာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ၏ သႏၱာန္၌ မဟဂၢဳတ္ ႀကိယာစ်ာန္ (၉) ပါး ျဖစ္ႏိုင္၏၊ ဖလသမာပတ္ ဝင္စားေသာအခါ အရဟတၱဖိုလ္ေဇာ (၅) ပါးတြင္ ထိုက္သင့္သလို တစ္ပါးပါး ျဖစ္၏၊ အထက္မဂ္ကိုကား တိုးတက္ ရဖြယ္မရိွၿပီ၊မိမိ ရအပ္ၿပီးေသာ မဂ္လည္း စိတၱကၡဏ တစ္ခ်က္ျဖင့္ ဆိုင္ရာကိစၥအားလံုး ၿပီးဆံုး ေစခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထပ္မံ၍ ျဖစ္ခြင့္မရိွ၊ ထို႔ေၾကာင့္ ရဟႏၱာ ၏ မဟာႀကိယာ ဉာဏသမၸယုတ္ ေဇာ (၄) ပါးတြင္ တစ္ပါးပါး ေနာင္ မဟဂၢဳတ္ ႀကိယာ (၉) ပါးႏွင့္ အရဟတၱဖိုလ္ေဇာ (၅) ပါး ေပါင္း (၁၄) ပါးသာ ေစာခြင့္ ရိွ၏၊ ေသာမနႆ ဥေပကၡာ အားျဖင့္ ခြဲစိတ္ျပန္လ်ွင္ မဟာႀကိယာ ေသာမနႆ ဉာဏသမၸယုတ္ ေဇာ (၂ )ပါးတြင္ တစ္ပါးပါး ေနာင္ ပဌမစ်ာန္ ဒုတိယစ်ာန္ တတိယစ်ာန္ စတုတၳစ်ာန္ ျဖစ္ေသာ ႐ူပႀကိယာစ်ာန္ (၄) , အရဟတၱဖိုလ္ေဇာ (၄) , ေပါင္း (၈) ပါးသာေစာခြင့္ရိွ၏၊ ဥေပကၡာ ဉာဏသမၸယုတ္ ေနာက္၌ကား ႐ူပႀကိယာပဥၥမစ်ာန္ (၁) , အ႐ူပႀကိယာစ်ာန္ (၄) , အရဟတၱဖိုလ္ ပဥၥမစ်ာန္ (၁) , ေပါင္း (၆) ပါးေသာ အပၸနာ ေဇာမ်ား ေစာခြင့္ ရိွသည္။ ~~~~~~~~ တဒါရမဏနိယာမ ************** သဗၺထာပိ ပေနတၳ အနိေ႒ အာရမေဏ အကုသလဝိပါကာေနဝ ပဥၥဝိညာဏသမၸဋိစၦနသႏၱီရဏတဒါရမနာနိ၊ ဣေ႒ ကုသလဝိပါကာနိ၊ အတိဣေ႒ ပန ေသာမနႆ သဟဂတာေနဝ သႏၱီရဏတဒါရမဏာနိ။ အမွာ ။ ။ "သဗၺထာပိ ပေနတၳ " ဟု အခ်ိဳ႕စာရိွ၏၊ ေ႐ွးဋီကာတို႔၌ "သဗၺတၳာပီတိ ပဥၥဒြါရ မေနာဒြါေရပိ" ဟု ဖြင့္၏၊ ထို ဋီကာတို႔ အလို ပေနတၳ ဟု ရိွပံုမရ, "သဗၺထၳာပိ ပန အနိေ႒" ဟု ရိွဟန္ တူသည္။ "ပေနတၳ " ဟု ရိွလ်ွင္ သဗၺထာပိ ဟုသာ ++++++++++++++++++++++++ သၿဂႋဳဟ္ဘာသာဋီကာ စာ_ ၂၅၄ ရိွထိုက္ေသာေၾကာင့္ "ဧတၳ _ ဤပဥၥဒြါရ၌၊ သဗၺထာပိ _ အတိမဟႏၱ မဟႏၱစေသာ အလံုးစံု ေသာ အျပား အားျဖင့္ လည္း" ဟု အေျချပဳ၌ အနက္ေပးခဲ့ပါသည္။ ဣ႒ာရံု အနိ႒ာရံု ။ ။ ပဥၥဝိညာဏ္အစ တဒါရံု အဆံုးရိွေသာ ဝိပါတ္ စိတ္မ်ား၏ ကုသလဝိပါတ္ ျဖစ္ရျခင္း , အကုသလဝိပါတ္ ျဖစ္ရျခင္း, ေသာမနႆ ႏွင့္ ယွဥ္ရျခင့း, ဥေပကၡာ ႏွင့္ ယွဥ္ရျခင္း တို႔မွာ ဣ႒ အတိဣ႒ အနိ႒ာရံု မ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္၍ ျဖစ္ၾကရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတြ႔ျမင္သမ်ွ အာရံုတို႔၌ ဣ႒ာရံု ပဲ အနိ႒ာရံု ပဲဟု ကြဲကြဲျပားျပား ခြဲျခား ႏိုင္ဖို႔ ေ႐ွးဦးစြာ အေရးႀကီး၏၊ ထိုသို႔ ခြဲျခားရာ၌ "ဣ႒ာနိ႒ာရမဏံ ပန ပါဋိေယကၠံ ဝိဘတၱံ အတၳီတိ၊ ကႆ ဝေသန ဝိဘတၱံတိ၊ မဇၥ်ိမကသတၱႆ" ဟု ခႏၶဝိဘဂၤ႒ကထာ၌ ဆို၏၊ ဆိုလိုရင္းကား _"ျပည့္႐ွင္မင္းစေသာ အထက္တန္း လူ (နတ္)တို႔သည္ ႐ိုး႐ိုး ထမင္း ဟင္းလ်ာ စသည္ကိုပင္ (ဣ႒ျဖစ္ပါလ်က္) မႏွစ္သက္ႏိုင္ၾက၊ အလြန္ေအာက္က်ေသာလူ (တိရစၧာန္ )တို႔ကား ထမင္းသိုး ဟင္းပုပ္မ်ားကိုပင္ (အနိ႒မွန္ပါလ်က္) ဣ႒ ထင္ေနၾက၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ ဣ႒ အနိ႒အာရံုကို အလတ္တန္းစား လူအမ်ား၏ အလိုအားျဖင့္ ခြဲျခား ရမည္ဟု ဆိုလိုသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ အလတ္တန္းစား လူတို႔၏ အလိုအားျဖင့္ ေကာင္းေသာ ႐ူပ, သဒၵ, စသည့္ အာရံုမ်ား သည္ ဣ႒တည္း၊ ေတြ႔ၾကံဳခဲလွေသာ ဘုရား႐ွင္ ၏ အဆင္းေတာ္ အသံေတာ္ စသည္ႏွင့္ ေယာက်ၤား မိန္းမတို႔ ၏ အလြန္ ေကာင္းေသာ အဆင္း အသံ စသည္ကား အတိဣ႒ တည္း၊ က်င္ႀကီး က်င္ငယ္ အေလာင္းေကာင္ႏွင့္ မေကာင္းဆိုး၀ါး ေသာ အသံ အနံ႔ အရးာ အေတြ႔တို႔သည္ အနိ႒တည္းဟု ခြဲျခား ရာ၏၊ [ဣစၦိတဗၺံ _ အလိုရိွထိုက္ ႐ွာမွီးထိုက္၏၊ ဣတိ _ ထို႔ေၾကာင့္ ၊ ဣ႒ံ _ မည္၏၊ န+ဣ႒ံ အနိ႒ံ_ ဣ႒မဟုတ္, (ဣ႒၏ ေျပာင္းျပန္ )။] ေထရဝါဒ ။ ။ ျပခဲ့ေသာ ဣ႒ အနိ႒ အခြဲ သည္ အ႒ကထာလာ သမာနဝါဒတည္း၊ တိပိဋက စူဠာဘယေထရ္ကား "ဣ႒ာနိ႒ံ နာမ ဝိပါကဝေသေနဝ ပရိစၦိႏၷံ" ဟု ဆို၏၊ ဆိုလိုရင္းကား _ ဣ႒ာရံု အနိ႒ာရံု ျဖစ္ေၾကာင္း ကို ဝိပါတ္စိတ္ျဖင့္ ပိုင္းျခား ရမည္၊ ဣ႒ာရံု ႏွင့္ေတြ႔လ်ွင္ (ေဇာမွာ ေသာမနႆ ဥေပကၡာ ေဒါမနႆ ေစာခ်င္ရာ ေစာပါေစ ) ပဥၥဝိညာဏ္ စေသာ ဝိပါတ္စိတ္မွာ ဧကန္ ကုသလဝိပါတ္ သာတည္း၊ အနိ႒ာရံု ႏွင့္ ေတြ႔လ်ွင္ အကုသလဝိပါတ္ သာတည္း၊ တိတၳိတို႔သည္ ဘုရား တရား သံဃာ ႏွင့္ မဟာေစတီစသည္ကို ျမင္ရ ၾကားရလ်ွင္ မ်က္စိ ႏွင့္ နားကို ပိတ္လ်က္ ေဒါသ ထြက္ၾက၏၊ သို႔ရာဝယ္ ထို အတိဣ႒ာရံုျဖစ္ေသာ ဘုရား စသည္ကို ျမင္ရ ၾကားရျခင္းသည္ ေ႐ွးကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ျဖစ္ရကား ကုသလဝိပါတ္ စိတ္မ်ား ျဖစ္၏၊ ဒိ႒ိဝိပၸလႅာသေၾကာင့္သာ အတိဣ႒ာရံုကို အနိ႒ာရံု ထင္လ်က္ ေဒါသေဇာ ေစာၾက႐ွာေလသည္။ +++++++++++++++++++++ ဣ႒ အနိ႒ အခြဲ စာ_ ၂၅၅ ထို႔ျပင္ ရြာဝက္တို႔သည္ မစင္နံရလ်ွင္ အလြန္ ေပ်ာ္ရႊၾက၏၊ သို့ေသာ္ မစင္ကို ျမင္ရ နံရ စားရ ေတြ႔ထိရမူွတို႔မွာ အကုသလဝိပါတ္ တို႔ ခ်ည္းသာတည္း၊ အကုသိုလ္ ကံႀကီးက ဖန္တီး လိုက္သည့္ အတြက္ အနိ႒ာရံု ကို ဣ႒ာရံု ထင္ကာ ေပ်ာ္ရႊင္အားရ ေသာမနႆ ေဇာ ေတြ ေစာ ႏိုင္ၾကသည္၊ သခင္တို႔က ဖြဲ႔တုပ္၍ ေကာင္းျမတ္ေသာ အိပ္ရာေပၚ၌ တင္ထားအပ္ေသာ ဝက္ႀကီးသည္ စိတ္မသက္သာ ေအာ္ျမည္႐ွာ၏၊ သို႔ေသာ္ ေကာင္းျမတ္ေသာ အိပ္ရာ ကို ေတြ႔ထိရမူွမွာ ကုသလဝိပါတ္ သာတည္း၊ မ်ိဳးဇာတ္အလိုက္ အကုသိုလ္ ကံေၾကာင့္သာ သညာဝိပလႅာသ ျဖစ္လ်က္ ေဒါသ ေဒါမနႆ ေဇာ ေစာကာ ေအာ္ျမည္႐ွာေလသည္၊ ဤသို႔လ်ွင္ "ဣ႒ာရံု အနိ႒ာရံု အျဖစ္ကို ဝိပါတ္စိတ္ျဖင့္ ခြဲျခား ရမည္, ေဇာျဖင့္ မခြဲျခားရ" ဟု မိန္႔ဆိုအပ္ေသာ ေထရဝါဒ ကို အ႒ကထာ ဆရာလည္း ေထာက္ခံ ဖြင့္ျပေပသည္။ ထိုမွတစ္ပါး ဒြါရ ႏွင့္ စပ္သျဖင့္လည္း ဣ႒ အနိ႒ အခြဲ ကို မွတ္သင့္ေသး၏၊ ခ်ဲ႕ဦးအံ့ _ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေပ်ာင္း အေတြ႔ေကာင္းေသာ မစင္သည္ ကာယဒြါရ ၌ ဣ႒, စကၡဳဒြါရ ဃာနဒြါရ တို႔၌ အနိ႒ တည္း၊ ပတၱျမား ျဖင့္ ဦးေခါင္း ကို ေပါက္ခြဲရာ၌ ထို ပတၱျမား ကို ျမင္ရေသာ စကၡဳဒြါရ ၌ ဣ႒, အထိခံရေသာ ကာယဒြါရ၌ အနိ႒တည္း၊ အခ်ိဳ႕ဝတၳဳမ်ားကား ကာလ အလိုက္ ဣ႒ အနိ႒ ကြဲျပားေသး၏၊ ခ်ဲ႕ဦးအံ့ _ မီးသည္ ခ်က္ျပဳတ္လိုရာအခါ ေဆာင္းအခါတို႔၌ ဣ႒ , ေႏြအခါ၌ အနိ႒ တည္း၊ ေရသည္ ေသာက္လိုရာအခါ ေႏြအခါတို႔၌ ဣ႒, ေဆာင္းအခါ၌ အနိ႒ တည္း၊ အခ်ိဳ႕ပန္း၌ အဆင္းသည္ ဣ႒, အနံကား အနိ႒ တည္း၊ဤသို႔ စသည္ျဖင့္ ဣ႒ အနိ႒ အျဖစ္ကို အလတ္စား ပုဂၢိဳလ္အားျဖင့္လည္းေကာင္း, ဝိပါတ္စိတ္ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း, ဒြါရ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း, ကာလ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း, အဆင္း အနံ႔ စေသာ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ခြဲျခားရမည္။ [ေဆာင္] အလတ္တန္းစား, ပုဂိၢဳလ္မွန္းလ်က္, ဝိပါတ္ _ ဒြါရ, ခ်ိန္ကာလႏွင့္, ႐ူပ_ဂႏၶာ, ႏိူွင္းခ်င့္ကာျဖင့္, အနိ႒ာေလာ, ဣ႒ာေလာ, စစ္ေၾကာ ေတြ႔တိုင္းပင္။ သဘညဝ ပရိကပၸအခြဲ ။ ။ ဣ႒ အနိ႒ အာရံု ႏွစ္မ်ိဳး လံုးပင္ "သဘာဝ,ပရိကပၸ" ဟု ႏွစ္မ်ိဳး စီ ကြဲျပားျပန္၏၊ အလတ္တန္းစား ပုဂိၢဳလ္ ၌ ဝိပါတ္ ဒြါရ ကာလ စသည္တို႔ျဖင့္ ခြဲျပအပ္ခဲ့ေသာ အာရံုမ်ား သည္ သဘာဝ ဣ႒ာရံု သဘာဝ အနိ႒ာရံု မ်ားတည္း ၊ "ပင္ကိုယ္သေဘာအတိုင္း အလိုရိွထိုက္/ မရိွထိုက္ေသာ အာရံုမ်ား" ဟူလို၊ အထက္တန္း ပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ သလိပ္ သည္းေျခ ေသြးေလေဖာက္ျပန္ေနေသာ ဂိလာန, အ႐ူး စသူတို႔က ဣ႒ာရံု ကို မလိုလားႏိုင္ၾက၊ ေကာင္းမြန္ေသာ အစာအာဟာရကိုပင္ ဂိလာနစသူတို႔က အနိ႒ာရံု ဟုသာ ထင္မွတ္ၾကေလသည္၊ ထိုသူတို႔ ထင္မွတ္အပ္ေသာ ဣ႒ာရံု သည္ ပရိကပၸအနိ႒ာရံုမည္၏၊"သူတို႔၏ စိတ္အၾကံအားျဖင့္ အနိ႒ာရံု " ဟူလို၊ က်ီး လင္းတ စသည္တို႔ ႏွင့္ ယခင္ ဂိလာန အ႐ူးစသူတို႔သည္ မစင္, +++++++++++++++++++++ သျဂႋဳဟ္ဘာသာဋီကာ စာ_၂၅၆ ေခြးေကာင္ပုပ္, မေကာင္းေသာ အစာ, အဝတ္စုတ္ စေသာ အနိ႒ာရံု ကို ဣ႒ာရံု ဟု ထင္မွားၾကျပန္၏။ ထို ထင္မွားအပ္ေသာ အနိ႒ာရံု မ်ားသည္ ပရိကပၸဣ႒ာရံု မည္၏၊ နတ္သမီး စေသာ အတိဣ႒ာရံုမ်ားကို ဘုန္းကံ နည္းပါးသူတို႔၌ အနိ႒ာရံု ထင္မွတ္လ်က္ မူးေမ့ေတြေဝျခင္း , ဘုရား႐ွင္ စေသာ အတိဣ႒ာရံု ကိုပင္ ဒိဠိ ဝိပလႅာသ ျဖစ္ေနၾကေသာ တိတၳိ စသူတို႔က အနိ႒ာရံု ဟု ထင္မွတ္ျခင္း စသည္တို႔လည္း ပရိကပၸအနိ႒ာရံုမ်ားပင္တည္း။ ဝိပါတ္အမွန္ ။ ။ ဝိပါတ္ စိတ္ တို႔၌ အာရံု အားေလ်ာ္စြာ ေသာမနႆ ဥေပကၡာ ေဝဒနာ ယွဥ္ပံုျမဲသည္ကို "ဝိပါတ္အမွန္ " ဟု ေခၚ၍, ေဇာစိတ္တို႔၌ အာရံု အားေလ်ာ္စြာ ေဝဒနာ ယွဥ္ပံု မျမဲသည္ကို "ေဇာအျပန္" ဟု ေျပာစမွတ္ ျပဳၾကသည္၊ ခ်ဲ႕ဦးအံ့ = သဘာဝဣ႒ာရံု အတိဣ႒ာရံု မ်ားကို ေ႐ွးကုသိုလ္ ကံ ေၾကာင့္သာ ေတြ႔ၾကံဳရေသာေၾကာင့္ သဘာဝဣ႒ာရံု ႏွင့္ ေတြ႔ၾကံဳေသာအခါ ကုသလဝိပါတ္ ဥေပကၡာ သဟဂုတ္ သႏၱီရဏ တဒါရံု မ်ားျဖစ္၍, သဘာဝအတိဣ႒ာရံုႏွင့္ ေတြ႔ၾကံဳေသာအခါ ကုသလဝိပါတ္ ေသာမနႆ သႏၱီရဏ တဒါရံု မ်ား ျဖစ္ၾက၏၊ သဘာဝအနိ႒ာရံုႏွင့္ ေတြ႔ၾကံဳေသာအခါ ၌ကား အကုသလဝိပါတ္ ဥေပကၡာ သဟဂုတ္ သႏၱီရဏ တဒါရံု မ်ား ျဖစ္ၾကသည္၊ (ပဥၥဝိညာဏ္ သမၸဋိ စၦိဳင္း တို႔မွာ ေဝဒနာ အားျဖင့္ အကြဲအျပား မရိွ၊) ဤသို႔ ဝိပါတ္ စိတ္မ်ား၌ အာရံုအလိုက္ ေဝဒနာ ယွဥ္ပံု မွန္ေၾကာင္း ကို ရည္သန္၍ "ဝိပါတ္ အမွန္" ဟု ေျပာစမွတ္ ျပဳၾကသည္၊ "သဗၺထာပိ ပေနတၳ အနိေ႒ ၊ေပ၊ ေသာမနႆသဟဂတာေနဝ"ဟူေသာ သျဂႋဳဟ္ ၌လည္း ဤအဓိပၸါယ္မ်ားပါဝင္သည္။ ေဇာအျပန္ ။ ။ သိတ္ေဖာက္ျပန္မူွဟူေသာ စိတၱဝိပလႅာသ, အမွတ္မွားမူွဟူေသာ သညာဝိပလႅာသ, အယူမွားမႉဟူေသာ ဒိဠိဝိပလႅာသ မကင္းၾကေသာ ပုထုဇဥ္ ႏွင့္ ေ႐ွ႕ ဝိပလႅာသ ႏွစ္မ်ိဳး မကင္းေသးေသာ ေသကၡပုဂၢိဳလ္တို႔ သႏၱာန္၌ ျဖစ္ေလ့ရိွေသာ ကုသိုလ္ေဇာ အကုသိုလ္ ေဇာ မ်ားသည္ တခါတရံ အာရံု အားေလ်ာ္စြာ အတိဣ႒ာရံု ၌ ေသာမနႆ ေဇာ ဣ႒မဇၥ်တၱာရံု၌ ဥေပကၡာေဇာ , အနိ႒ာရံု ၌ ေဒါသေဇာ ျဖစ္ေလ့ရိွ၏၊ တစ္ခါတစ္ရံ ၌ကား ထိုဝိပလႅာသတို႔ေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း , အနိ႒ာရံု ကို ခင္မင္ႏွစ္သက္ဖို႔ရာ အကုသိုလ္ ကံ ပါလာေသာေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း , ဘုရားစေသာ အတိဣ႒ာရံု၌ တိတၳိ တို႔မွာ ေဒါသေဇာ ေစာၾကေလ၏၊ မစင္ ေခြးေကာင္ပုပ္ စေသာ အနိ႒ာရံု ၌ က်ီး လင္းတ တို႔မွာ ေသာမနႆ ေဇာ ေစာၾက၏၊ ထို ဘုရား စေသာ အတိဣ႒ာရံု ႏွင့္ အနိ႒ာရံု တို႔၌ပင္ အခ်ိဳ႕ စိတ္ေဖာက္ျပန္ေနေသာ အ႐ူးစသူတို႔မွာ ဥေပကၡာ ေဇာ ေစာၾက၏၊ ဤသို႔လ်ွင္ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ ေဇာတို႔၏ အာရံုသေဘာကို အခါခပ္သိမ္း မလိုက္ေရာဘဲ ေဝဒနာ ယွဥ္ပံု ဗေလာင္းဗလဲ ျဖစ္ဟန္ကို ရည္သန္၍ "ေဇာအျပန္ " ဟု ေျပာစမွတ္ ျပဳၾကေလသည္။ ++++++++++++++++++++++++- mmoo

ဝီထိပိုင္း ******** စာ - ၂၅၂ ၂၅၃ ၂၅၄ ၂၅၅ ၂၅၆ သျဂႋဳဟ္ဘာသာဋီကာ စာ_ ၂၅၂ အမွာ ။ ။ "ဒြ တၱႎသ သုခ ပုည မွာ" စေသာ ဂါထာ တို႔၌ အၾကမ္းသ႐ုပ္ကို အေျချပဳ သျဂႋဳဟ္ ၌ ျပခဲ့ၿပီ၊ ယခု ျပအပ္လတၱံ႕သည့္ အတိုင္းလည္း အႏုစိတ္ ၍ မွတ္လ်ွင္ အပၸနာ ဝီထိ သြားကို မ်ားမ်ား ႀကီး နားလည္ဖြယ္ ရိွေသာေၾကာင့္ အႏုစိတ္ ၍ ခြဲျခားျပဦးအ့ံ။ ပုထုဇဥ္ ၏ မဟာကုသိုလ္ ေဇာေနာင္ အပၸနာ ေဇာ ။ ။ တိဟိတ္ ပုထုဇဥ္ အျဖစ္၌ မဟဂၢဳတ္ ကုသိုလ္ စ်ာန္ (၉) ပါးလံုးကို ရႏိုင္၏၊ ေသာတာပတၱိမဂ္ အက်ယ္ (၅) ပါးကို ရႏိုင္၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ တိဟိတ္ ပုထုဇဥ္ ၏ မဟာကုသိုလ္ ဉာဏသမၸယုတ္ ေဇာ (၄) ပါးတြင္ တစ္ပါးပါး ေနာင္ မဟဂၢဳတ္ ကုသိုလ္ ေဇာ ၉ ,ေသာတာပတၱိမဂ္ ေဇာ (၅) , ေပါင္းစား (၁၄) ပါးေသာ အပၸနာ ေဇာ မ်ား ေစာခြင့္ရိွသည္ ၊ ေသာမနႆ ဥေပကၡာ အားျဖင့္ ခြဲစိတ္ျပန္လ်ွင္ တိဟိတ္ ပုဂိၢဳလ္ ၏ မဟာကုသိုလ္ ေသာမနႆ ဉာဏသမၸယုတ္ ေဇာ ႏွစ္ပါးတြင္ တစ္ပါးပါး ေနာင္ ပဌမစ်ာန္, ဒုတိယစ်ာန္, တတိယစ်ာန္, စတုတၳစ်ာန္ ဟူေသာ ႐ူပကုသိုလ္ စ်ာန္ (၄), ေသာတာပတၱိမဂ္ ကုသိုလ္ စ်ာန္ (၄). , ေပါင္း (၈) ပါးေသာ အပၸနာ ေဇာမ်ား ေစာခြင့္ရိွ၏၊ ထို ပုဂၢိဳလ္၏ မဟာကုသိုလ္ ဥေပကၡာ သဟဂုတ္ ဉာဏသမၸယုတ္ ေဇာ ႏွစ္ပါးတြင္ တစ္ပါးပါး ေနာင္ ႐ူပကုသိုလ္ ပဥၥမစ်ာန္ ၁ , အ႐ူပကုသိုလ္စ်ာန္ (၄) , ေသာတာပတၱိမဂ္ ပဥၥမစ်ာန္ (၁) , ေပါင္း (၆) ပါးေသာ အပၸနာ ေဇာမ်ား ေစာခြင့္ရိွ၏၊ [ပုထုဇဥ္ သႏၱာန္၌ ေသာတာပတၱိဖိုလ္စိတ္ ျဖစ္ခြင့္မရိွ၊ ေသာတာပတၱိမဂၢ႒ပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္ၿပီးမွ ေသာတာပတၱိဖိုလ္ကို ရႏိုင္သည္။] ေသာတာပန္ ၏ မဟာကုသိုလ္ ေနာင္ အပၸနာ ။ ။ ေသာတာပတၱိဖလ႒ပုဂၢိဳလ္ အျဖစ္၌ မဟဂၢဳတ္ ကုသိုလ္ စ်ာန္ (၉) ပါးကို ရႏိုင္၏၊ ဖလသမာပတ္ ဝင္စားေသာအခါ ေသာတာပတၱိဖိုလ္ေဇာ (၅) ပါးလည္း ေစာႏိုင္၏၊ တိုးတက္၍ အားထုတ္ လ်ွင္ အထက္ သကဒါဂမ္မိမဂ္ေဇာ (၅) ပါး ကိုလည္း ရႏိုင္၏၊ [သကဒါဂါမိဖိုလ္ေဇာကိုကား ေသာတာပန္ဘဝ၌ မရ, သကဒါဂါမိမဂၢ႒ပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္ၿပီးမွ ရသည္၊] ထို႔ေၾကာင့္ ေသာတာပတၱိဖလ႒ပုဂၢိဳလ္ ၏ မဟာကုသိုလ္ ဉာဏသမၸယုတ္ (၄ )ပါးတြင္ တစ္ပါးပါး ေနာင္ အပၸနာ ေဇာမ်ား (၁၉) ပါး ေစာႏိုင္ခြင့္ ရိွသည္။ ေသာမနႆ ဥေပကၡာ အားျဖင့္ ခြဲစိတ္ျပန္လ်ွင္ ထို ပုဂိၢဳလ္ ၏ မဟာကုသိုလ္ ေသာမနႆ ဉာဏသမၸယုတ္ ေဇာ (၂) ပါးေနာင္ ေသာမနႆ သဟဂုတ္ ျဖစ္ေသာ ေအာက္႐ူပ ကုသိုလ္စ်ာန္ (၄) , ေသာတာပတၱိဖိုလ္စ်ာန္ (၄) , သကဒါဂါမိမဂ္စ်ာန္ (၄) , ေပါင္း (၁၂) ပါးေသာ အပၸနာ ေဇာမ်ား ေစာႏိုင္၏၊ ထို ပုဂၢိဳလ္၏ မဟာကုသိုလ္ ဥေပကၡာ သဟဂုတ္ ဉာဏသမၸယုတ္ ေဇာ ႏွစ္ပါးေနာင္ ႐ူပကုသိုလ္ ပဥၥမ စ်ာန္ (၁) , အ႐ူပကုသိုလ္ (၄) , ေသာတာပတၱိဖိုလ္ ပဥၥမ စ်ာန္ (၁) , သကဒါဂါမိမဂ္ ပဥၥမစ်ာန္ (၁) , ေပါင္း (၇) ပါးေသာ အပၸနာ ေဇာမ်ား ေစာခြင့္ ရိွသည္။ --------------------------- တဒါရမဏနိယာမ စာ_ ၂၅၃ သကဒါဂမ္ ၏ မဟာကုသိုလ္ေနာင္ အပၸနာ ။ ။ သကဒါဂါမိဖလ႒ပုဂၢိဳလ္၏ မဟာကုသိုလ္ ဉာဏသမၸယုတ္ ေဇာမ်ား ေနာင္လည္း ဤနည္း အတိုင္း မဟဂၢဳတ္ ကုသိုလ္ စ်ာန္ (၉) ပါး, သမာပတ္ ဝင္စားသည့္အခါ သကဒါဂါမိဖိုလ္ေဇာ (၅) , အထက္မဂ္ကို ရသည့္အခါ အနာဂါမိမဂ္ေဇာ (၅) , ေပါင္း (၁၉) ပါး ေစာႏိုင္၏၊ ေသာမနႆ ဥေပကၡာ အားျဖင့္ လည္း ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ ပါ။ အနာဂါမ္ ၏ မဟာကုသိုလ္ ေနာင္ အပၸနာ ။ ။ အနာဂါမိဖလ႒ပုဂၢိဳလ္၏ မဟာကုသိုလ္ ဉာဏသမၸယုတ္ ေဇာမ်ား ေနာင္လည္း ဤနည္း အတိုင္းပင္ မဟဂၢဳတ္ ကုသိုလ္ စ်ာန္ (၉) ပါး, သမာပတ္ ဝင္စားေသာအခါ အနာဂါမိဖိုလ္ေဇာ (၅) , အထက္မဂ္ကို ရေသာအခါ အရဟတၱမဂ္ ေဇာ (၅) , ေပါင္း (၁၉) ပါး ေစာႏိုင္၏၊ ေသာမနႆ ဥေပကၡာ အားျဖင့္ ခြဲျခား စိတ္ျဖာပါ။ ရဟႏၱာ ၏ မဟာႀကိယာ ေနာင္ အပၸနာ ။ ။ ရဟႏၱာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ၏ သႏၱာန္၌ မဟဂၢဳတ္ ႀကိယာစ်ာန္ (၉) ပါး ျဖစ္ႏိုင္၏၊ ဖလသမာပတ္ ဝင္စားေသာအခါ အရဟတၱဖိုလ္ေဇာ (၅) ပါးတြင္ ထိုက္သင့္သလို တစ္ပါးပါး ျဖစ္၏၊ အထက္မဂ္ကိုကား တိုးတက္ ရဖြယ္မရိွၿပီ၊မိမိ ရအပ္ၿပီးေသာ မဂ္လည္း စိတၱကၡဏ တစ္ခ်က္ျဖင့္ ဆိုင္ရာကိစၥအားလံုး ၿပီးဆံုး ေစခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထပ္မံ၍ ျဖစ္ခြင့္မရိွ၊ ထို႔ေၾကာင့္ ရဟႏၱာ ၏ မဟာႀကိယာ ဉာဏသမၸယုတ္ ေဇာ (၄) ပါးတြင္ တစ္ပါးပါး ေနာင္ မဟဂၢဳတ္ ႀကိယာ (၉) ပါးႏွင့္ အရဟတၱဖိုလ္ေဇာ (၅) ပါး ေပါင္း (၁၄) ပါးသာ ေစာခြင့္ ရိွ၏၊ ေသာမနႆ ဥေပကၡာ အားျဖင့္ ခြဲစိတ္ျပန္လ်ွင္ မဟာႀကိယာ ေသာမနႆ ဉာဏသမၸယုတ္ ေဇာ (၂ )ပါးတြင္ တစ္ပါးပါး ေနာင္ ပဌမစ်ာန္ ဒုတိယစ်ာန္ တတိယစ်ာန္ စတုတၳစ်ာန္ ျဖစ္ေသာ ႐ူပႀကိယာစ်ာန္ (၄) , အရဟတၱဖိုလ္ေဇာ (၄) , ေပါင္း (၈) ပါးသာေစာခြင့္ရိွ၏၊ ဥေပကၡာ ဉာဏသမၸယုတ္ ေနာက္၌ကား ႐ူပႀကိယာပဥၥမစ်ာန္ (၁) , အ႐ူပႀကိယာစ်ာန္ (၄) , အရဟတၱဖိုလ္ ပဥၥမစ်ာန္ (၁) , ေပါင္း (၆) ပါးေသာ အပၸနာ ေဇာမ်ား ေစာခြင့္ ရိွသည္။ ~~~~~~~~ တဒါရမဏနိယာမ ************** သဗၺထာပိ ပေနတၳ အနိေ႒ အာရမေဏ အကုသလဝိပါကာေနဝ ပဥၥဝိညာဏသမၸဋိစၦနသႏၱီရဏတဒါရမနာနိ၊ ဣေ႒ ကုသလဝိပါကာနိ၊ အတိဣေ႒ ပန ေသာမနႆ သဟဂတာေနဝ သႏၱီရဏတဒါရမဏာနိ။ အမွာ ။ ။ "သဗၺထာပိ ပေနတၳ " ဟု အခ်ိဳ႕စာရိွ၏၊ ေ႐ွးဋီကာတို႔၌ "သဗၺတၳာပီတိ ပဥၥဒြါရ မေနာဒြါေရပိ" ဟု ဖြင့္၏၊ ထို ဋီကာတို႔ အလို ပေနတၳ ဟု ရိွပံုမရ, "သဗၺထၳာပိ ပန အနိေ႒" ဟု ရိွဟန္ တူသည္။ "ပေနတၳ " ဟု ရိွလ်ွင္ သဗၺထာပိ ဟုသာ ++++++++++++++++++++++++ သၿဂႋဳဟ္ဘာသာဋီကာ စာ_ ၂၅၄ ရိွထိုက္ေသာေၾကာင့္ "ဧတၳ _ ဤပဥၥဒြါရ၌၊ သဗၺထာပိ _ အတိမဟႏၱ မဟႏၱစေသာ အလံုးစံု ေသာ အျပား အားျဖင့္ လည္း" ဟု အေျချပဳ၌ အနက္ေပးခဲ့ပါသည္။ ဣ႒ာရံု အနိ႒ာရံု ။ ။ ပဥၥဝိညာဏ္အစ တဒါရံု အဆံုးရိွေသာ ဝိပါတ္ စိတ္မ်ား၏ ကုသလဝိပါတ္ ျဖစ္ရျခင္း , အကုသလဝိပါတ္ ျဖစ္ရျခင္း, ေသာမနႆ ႏွင့္ ယွဥ္ရျခင့း, ဥေပကၡာ ႏွင့္ ယွဥ္ရျခင္း တို႔မွာ ဣ႒ အတိဣ႒ အနိ႒ာရံု မ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္၍ ျဖစ္ၾကရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတြ႔ျမင္သမ်ွ အာရံုတို႔၌ ဣ႒ာရံု ပဲ အနိ႒ာရံု ပဲဟု ကြဲကြဲျပားျပား ခြဲျခား ႏိုင္ဖို႔ ေ႐ွးဦးစြာ အေရးႀကီး၏၊ ထိုသို႔ ခြဲျခားရာ၌ "ဣ႒ာနိ႒ာရမဏံ ပန ပါဋိေယကၠံ ဝိဘတၱံ အတၳီတိ၊ ကႆ ဝေသန ဝိဘတၱံတိ၊ မဇၥ်ိမကသတၱႆ" ဟု ခႏၶဝိဘဂၤ႒ကထာ၌ ဆို၏၊ ဆိုလိုရင္းကား _"ျပည့္႐ွင္မင္းစေသာ အထက္တန္း လူ (နတ္)တို႔သည္ ႐ိုး႐ိုး ထမင္း ဟင္းလ်ာ စသည္ကိုပင္ (ဣ႒ျဖစ္ပါလ်က္) မႏွစ္သက္ႏိုင္ၾက၊ အလြန္ေအာက္က်ေသာလူ (တိရစၧာန္ )တို႔ကား ထမင္းသိုး ဟင္းပုပ္မ်ားကိုပင္ (အနိ႒မွန္ပါလ်က္) ဣ႒ ထင္ေနၾက၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ ဣ႒ အနိ႒အာရံုကို အလတ္တန္းစား လူအမ်ား၏ အလိုအားျဖင့္ ခြဲျခား ရမည္ဟု ဆိုလိုသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ အလတ္တန္းစား လူတို႔၏ အလိုအားျဖင့္ ေကာင္းေသာ ႐ူပ, သဒၵ, စသည့္ အာရံုမ်ား သည္ ဣ႒တည္း၊ ေတြ႔ၾကံဳခဲလွေသာ ဘုရား႐ွင္ ၏ အဆင္းေတာ္ အသံေတာ္ စသည္ႏွင့္ ေယာက်ၤား မိန္းမတို႔ ၏ အလြန္ ေကာင္းေသာ အဆင္း အသံ စသည္ကား အတိဣ႒ တည္း၊ က်င္ႀကီး က်င္ငယ္ အေလာင္းေကာင္ႏွင့္ မေကာင္းဆိုး၀ါး ေသာ အသံ အနံ႔ အရးာ အေတြ႔တို႔သည္ အနိ႒တည္းဟု ခြဲျခား ရာ၏၊ [ဣစၦိတဗၺံ _ အလိုရိွထိုက္ ႐ွာမွီးထိုက္၏၊ ဣတိ _ ထို႔ေၾကာင့္ ၊ ဣ႒ံ _ မည္၏၊ န+ဣ႒ံ အနိ႒ံ_ ဣ႒မဟုတ္, (ဣ႒၏ ေျပာင္းျပန္ )။] ေထရဝါဒ ။ ။ ျပခဲ့ေသာ ဣ႒ အနိ႒ အခြဲ သည္ အ႒ကထာလာ သမာနဝါဒတည္း၊ တိပိဋက စူဠာဘယေထရ္ကား "ဣ႒ာနိ႒ံ နာမ ဝိပါကဝေသေနဝ ပရိစၦိႏၷံ" ဟု ဆို၏၊ ဆိုလိုရင္းကား _ ဣ႒ာရံု အနိ႒ာရံု ျဖစ္ေၾကာင္း ကို ဝိပါတ္စိတ္ျဖင့္ ပိုင္းျခား ရမည္၊ ဣ႒ာရံု ႏွင့္ေတြ႔လ်ွင္ (ေဇာမွာ ေသာမနႆ ဥေပကၡာ ေဒါမနႆ ေစာခ်င္ရာ ေစာပါေစ ) ပဥၥဝိညာဏ္ စေသာ ဝိပါတ္စိတ္မွာ ဧကန္ ကုသလဝိပါတ္ သာတည္း၊ အနိ႒ာရံု ႏွင့္ ေတြ႔လ်ွင္ အကုသလဝိပါတ္ သာတည္း၊ တိတၳိတို႔သည္ ဘုရား တရား သံဃာ ႏွင့္ မဟာေစတီစသည္ကို ျမင္ရ ၾကားရလ်ွင္ မ်က္စိ ႏွင့္ နားကို ပိတ္လ်က္ ေဒါသ ထြက္ၾက၏၊ သို႔ရာဝယ္ ထို အတိဣ႒ာရံုျဖစ္ေသာ ဘုရား စသည္ကို ျမင္ရ ၾကားရျခင္းသည္ ေ႐ွးကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ျဖစ္ရကား ကုသလဝိပါတ္ စိတ္မ်ား ျဖစ္၏၊ ဒိ႒ိဝိပၸလႅာသေၾကာင့္သာ အတိဣ႒ာရံုကို အနိ႒ာရံု ထင္လ်က္ ေဒါသေဇာ ေစာၾက႐ွာေလသည္။ +++++++++++++++++++++ ဣ႒ အနိ႒ အခြဲ စာ_ ၂၅၅ ထို႔ျပင္ ရြာဝက္တို႔သည္ မစင္နံရလ်ွင္ အလြန္ ေပ်ာ္ရႊၾက၏၊ သို့ေသာ္ မစင္ကို ျမင္ရ နံရ စားရ ေတြ႔ထိရမူွတို႔မွာ အကုသလဝိပါတ္ တို႔ ခ်ည္းသာတည္း၊ အကုသိုလ္ ကံႀကီးက ဖန္တီး လိုက္သည့္ အတြက္ အနိ႒ာရံု ကို ဣ႒ာရံု ထင္ကာ ေပ်ာ္ရႊင္အားရ ေသာမနႆ ေဇာ ေတြ ေစာ ႏိုင္ၾကသည္၊ သခင္တို႔က ဖြဲ႔တုပ္၍ ေကာင္းျမတ္ေသာ အိပ္ရာေပၚ၌ တင္ထားအပ္ေသာ ဝက္ႀကီးသည္ စိတ္မသက္သာ ေအာ္ျမည္႐ွာ၏၊ သို႔ေသာ္ ေကာင္းျမတ္ေသာ အိပ္ရာ ကို ေတြ႔ထိရမူွမွာ ကုသလဝိပါတ္ သာတည္း၊ မ်ိဳးဇာတ္အလိုက္ အကုသိုလ္ ကံေၾကာင့္သာ သညာဝိပလႅာသ ျဖစ္လ်က္ ေဒါသ ေဒါမနႆ ေဇာ ေစာကာ ေအာ္ျမည္႐ွာေလသည္၊ ဤသို႔လ်ွင္ "ဣ႒ာရံု အနိ႒ာရံု အျဖစ္ကို ဝိပါတ္စိတ္ျဖင့္ ခြဲျခား ရမည္, ေဇာျဖင့္ မခြဲျခားရ" ဟု မိန္႔ဆိုအပ္ေသာ ေထရဝါဒ ကို အ႒ကထာ ဆရာလည္း ေထာက္ခံ ဖြင့္ျပေပသည္။ ထိုမွတစ္ပါး ဒြါရ ႏွင့္ စပ္သျဖင့္လည္း ဣ႒ အနိ႒ အခြဲ ကို မွတ္သင့္ေသး၏၊ ခ်ဲ႕ဦးအံ့ _ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေပ်ာင္း အေတြ႔ေကာင္းေသာ မစင္သည္ ကာယဒြါရ ၌ ဣ႒, စကၡဳဒြါရ ဃာနဒြါရ တို႔၌ အနိ႒ တည္း၊ ပတၱျမား ျဖင့္ ဦးေခါင္း ကို ေပါက္ခြဲရာ၌ ထို ပတၱျမား ကို ျမင္ရေသာ စကၡဳဒြါရ ၌ ဣ႒, အထိခံရေသာ ကာယဒြါရ၌ အနိ႒တည္း၊ အခ်ိဳ႕ဝတၳဳမ်ားကား ကာလ အလိုက္ ဣ႒ အနိ႒ ကြဲျပားေသး၏၊ ခ်ဲ႕ဦးအံ့ _ မီးသည္ ခ်က္ျပဳတ္လိုရာအခါ ေဆာင္းအခါတို႔၌ ဣ႒ , ေႏြအခါ၌ အနိ႒ တည္း၊ ေရသည္ ေသာက္လိုရာအခါ ေႏြအခါတို႔၌ ဣ႒, ေဆာင္းအခါ၌ အနိ႒ တည္း၊ အခ်ိဳ႕ပန္း၌ အဆင္းသည္ ဣ႒, အနံကား အနိ႒ တည္း၊ဤသို႔ စသည္ျဖင့္ ဣ႒ အနိ႒ အျဖစ္ကို အလတ္စား ပုဂၢိဳလ္အားျဖင့္လည္းေကာင္း, ဝိပါတ္စိတ္ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း, ဒြါရ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း, ကာလ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း, အဆင္း အနံ႔ စေသာ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ခြဲျခားရမည္။ [ေဆာင္] အလတ္တန္းစား, ပုဂိၢဳလ္မွန္းလ်က္, ဝိပါတ္ _ ဒြါရ, ခ်ိန္ကာလႏွင့္, ႐ူပ_ဂႏၶာ, ႏိူွင္းခ်င့္ကာျဖင့္, အနိ႒ာေလာ, ဣ႒ာေလာ, စစ္ေၾကာ ေတြ႔တိုင္းပင္။ သဘညဝ ပရိကပၸအခြဲ ။ ။ ဣ႒ အနိ႒ အာရံု ႏွစ္မ်ိဳး လံုးပင္ "သဘာဝ,ပရိကပၸ" ဟု ႏွစ္မ်ိဳး စီ ကြဲျပားျပန္၏၊ အလတ္တန္းစား ပုဂိၢဳလ္ ၌ ဝိပါတ္ ဒြါရ ကာလ စသည္တို႔ျဖင့္ ခြဲျပအပ္ခဲ့ေသာ အာရံုမ်ား သည္ သဘာဝ ဣ႒ာရံု သဘာဝ အနိ႒ာရံု မ်ားတည္း ၊ "ပင္ကိုယ္သေဘာအတိုင္း အလိုရိွထိုက္/ မရိွထိုက္ေသာ အာရံုမ်ား" ဟူလို၊ အထက္တန္း ပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ သလိပ္ သည္းေျခ ေသြးေလေဖာက္ျပန္ေနေသာ ဂိလာန, အ႐ူး စသူတို႔က ဣ႒ာရံု ကို မလိုလားႏိုင္ၾက၊ ေကာင္းမြန္ေသာ အစာအာဟာရကိုပင္ ဂိလာနစသူတို႔က အနိ႒ာရံု ဟုသာ ထင္မွတ္ၾကေလသည္၊ ထိုသူတို႔ ထင္မွတ္အပ္ေသာ ဣ႒ာရံု သည္ ပရိကပၸအနိ႒ာရံုမည္၏၊"သူတို႔၏ စိတ္အၾကံအားျဖင့္ အနိ႒ာရံု " ဟူလို၊ က်ီး လင္းတ စသည္တို႔ ႏွင့္ ယခင္ ဂိလာန အ႐ူးစသူတို႔သည္ မစင္, +++++++++++++++++++++ သျဂႋဳဟ္ဘာသာဋီကာ စာ_၂၅၆ ေခြးေကာင္ပုပ္, မေကာင္းေသာ အစာ, အဝတ္စုတ္ စေသာ အနိ႒ာရံု ကို ဣ႒ာရံု ဟု ထင္မွားၾကျပန္၏။ ထို ထင္မွားအပ္ေသာ အနိ႒ာရံု မ်ားသည္ ပရိကပၸဣ႒ာရံု မည္၏၊ နတ္သမီး စေသာ အတိဣ႒ာရံုမ်ားကို ဘုန္းကံ နည္းပါးသူတို႔၌ အနိ႒ာရံု ထင္မွတ္လ်က္ မူးေမ့ေတြေဝျခင္း , ဘုရား႐ွင္ စေသာ အတိဣ႒ာရံု ကိုပင္ ဒိဠိ ဝိပလႅာသ ျဖစ္ေနၾကေသာ တိတၳိ စသူတို႔က အနိ႒ာရံု ဟု ထင္မွတ္ျခင္း စသည္တို႔လည္း ပရိကပၸအနိ႒ာရံုမ်ားပင္တည္း။ ဝိပါတ္အမွန္ ။ ။ ဝိပါတ္ စိတ္ တို႔၌ အာရံု အားေလ်ာ္စြာ ေသာမနႆ ဥေပကၡာ ေဝဒနာ ယွဥ္ပံုျမဲသည္ကို "ဝိပါတ္အမွန္ " ဟု ေခၚ၍, ေဇာစိတ္တို႔၌ အာရံု အားေလ်ာ္စြာ ေဝဒနာ ယွဥ္ပံု မျမဲသည္ကို "ေဇာအျပန္" ဟု ေျပာစမွတ္ ျပဳၾကသည္၊ ခ်ဲ႕ဦးအံ့ = သဘာဝဣ႒ာရံု အတိဣ႒ာရံု မ်ားကို ေ႐ွးကုသိုလ္ ကံ ေၾကာင့္သာ ေတြ႔ၾကံဳရေသာေၾကာင့္ သဘာဝဣ႒ာရံု ႏွင့္ ေတြ႔ၾကံဳေသာအခါ ကုသလဝိပါတ္ ဥေပကၡာ သဟဂုတ္ သႏၱီရဏ တဒါရံု မ်ားျဖစ္၍, သဘာဝအတိဣ႒ာရံုႏွင့္ ေတြ႔ၾကံဳေသာအခါ ကုသလဝိပါတ္ ေသာမနႆ သႏၱီရဏ တဒါရံု မ်ား ျဖစ္ၾက၏၊ သဘာဝအနိ႒ာရံုႏွင့္ ေတြ႔ၾကံဳေသာအခါ ၌ကား အကုသလဝိပါတ္ ဥေပကၡာ သဟဂုတ္ သႏၱီရဏ တဒါရံု မ်ား ျဖစ္ၾကသည္၊ (ပဥၥဝိညာဏ္ သမၸဋိ စၦိဳင္း တို႔မွာ ေဝဒနာ အားျဖင့္ အကြဲအျပား မရိွ၊) ဤသို႔ ဝိပါတ္ စိတ္မ်ား၌ အာရံုအလိုက္ ေဝဒနာ ယွဥ္ပံု မွန္ေၾကာင္း ကို ရည္သန္၍ "ဝိပါတ္ အမွန္" ဟု ေျပာစမွတ္ ျပဳၾကသည္၊ "သဗၺထာပိ ပေနတၳ အနိေ႒ ၊ေပ၊ ေသာမနႆသဟဂတာေနဝ"ဟူေသာ သျဂႋဳဟ္ ၌လည္း ဤအဓိပၸါယ္မ်ားပါဝင္သည္။ ေဇာအျပန္ ။ ။ သိတ္ေဖာက္ျပန္မူွဟူေသာ စိတၱဝိပလႅာသ, အမွတ္မွားမူွဟူေသာ သညာဝိပလႅာသ, အယူမွားမႉဟူေသာ ဒိဠိဝိပလႅာသ မကင္းၾကေသာ ပုထုဇဥ္ ႏွင့္ ေ႐ွ႕ ဝိပလႅာသ ႏွစ္မ်ိဳး မကင္းေသးေသာ ေသကၡပုဂၢိဳလ္တို႔ သႏၱာန္၌ ျဖစ္ေလ့ရိွေသာ ကုသိုလ္ေဇာ အကုသိုလ္ ေဇာ မ်ားသည္ တခါတရံ အာရံု အားေလ်ာ္စြာ အတိဣ႒ာရံု ၌ ေသာမနႆ ေဇာ ဣ႒မဇၥ်တၱာရံု၌ ဥေပကၡာေဇာ , အနိ႒ာရံု ၌ ေဒါသေဇာ ျဖစ္ေလ့ရိွ၏၊ တစ္ခါတစ္ရံ ၌ကား ထိုဝိပလႅာသတို႔ေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း , အနိ႒ာရံု ကို ခင္မင္ႏွစ္သက္ဖို႔ရာ အကုသိုလ္ ကံ ပါလာေသာေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း , ဘုရားစေသာ အတိဣ႒ာရံု၌ တိတၳိ တို႔မွာ ေဒါသေဇာ ေစာၾကေလ၏၊ မစင္ ေခြးေကာင္ပုပ္ စေသာ အနိ႒ာရံု ၌ က်ီး လင္းတ တို႔မွာ ေသာမနႆ ေဇာ ေစာၾက၏၊ ထို ဘုရား စေသာ အတိဣ႒ာရံု ႏွင့္ အနိ႒ာရံု တို႔၌ပင္ အခ်ိဳ႕ စိတ္ေဖာက္ျပန္ေနေသာ အ႐ူးစသူတို႔မွာ ဥေပကၡာ ေဇာ ေစာၾက၏၊ ဤသို႔လ်ွင္ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ ေဇာတို႔၏ အာရံုသေဘာကို အခါခပ္သိမ္း မလိုက္ေရာဘဲ ေဝဒနာ ယွဥ္ပံု ဗေလာင္းဗလဲ ျဖစ္ဟန္ကို ရည္သန္၍ "ေဇာအျပန္ " ဟု ေျပာစမွတ္ ျပဳၾကေလသည္။ ++++++++++++++++++++++++- mmoo